بادام زمینی پی نات آراشید

بادام‌زمینی یا پسته‌شامی (همچنین بادام‌کوهی یا پسته‌زمینی) ، نام بوته و میوه‌ای با نام علمی Arachis hypogaea است. این گیاه بومی آمریکای جنوبی است و از آنجا به نقاط به مختلف دنیا برده شده‌است. بوته آن که بوته‌ای یک سالانه‌است ۳۰ تا۵۰ سانت ارتفاع دارد.


برگها و غلاف میوه بادام زمینی
محتویات [نمایش]
ارزش غذایی [ویرایش]

بادام زمینی منبعی است غنی از پروتئین. ولی از آنجا که دارای بعضی انواع امینو اسیدهای ضروری مانند لیزین، سیستین و متیونین نیست توصیه می‌شود به همراه مواد غذایی مکمل استفاده شود.


غلاف و میوه بادام زمینی
حساسیت [ویرایش]

بعضی افراد حساسیت شدید به بادام زمینی دارند. برای این افراد حتی خوردن یک بادام زمینی ممکن است منجر به مرگ شود.
منابع [ویرایش]

زراعت دانه‌ها روغنی - دکتر حسن سعد آبادی
جستارهای وابسته [ویرایش]

کره بادام زمینی
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ بادام زمینی موجود است.
[نمایش]
ن • ب • و
سرده‌های گیاهان ایران
رده‌ها: بادام زمینی گیاهان خوراکی گیاهان زراعی نشأت گرفته از قاره آمریکا میوه‌ها

قس عربی

الفول السودانی هو نبات من البقولیات ویعتبر من أهم المحاصیل الزیتیة. موطنه الأصلی أمریکا الجنوبیة (البرازیل بالتحدید)، أما فی سوریا فأول منطقة زرعته منطقة بانیاس عام 1922م ثم طرطوس وجبلة وحمص.

محتویات [اعرض]
[عدل]الوصف النباتی

نبات عشبی حولی ینتمی للفصیلة. الأوراق ریشیة مرکبة ذات أربع وریقات عریضة متقابلة، وللورقة صفة خاصة، فإذا ما حل المساء أو هبت ریح عاصفة فستراها تنطبق فوراً، ولها لون أخضر داکن. تتفتح الأزهار وتتلقح فوق الأرض ثم تتجه داخل الأرض لاستکمال نموها. الثمرة عبارة عن قرن طوله 3-5.5 سم یحتوی على البذور. قشرة الثمرة خشبیة سمیکة أو رقیقة حسب الصنف، ولها صفة خاصة، حیث یختلف لونها حسب الأرض التی یزرع فیها المحصول. تنتج الثمرة ما بین بذرة واحدة إلى ثلاث، وعادة إثنتین.

الجذر وتدی متفرع غیر عمیق، یتعمق حتى 15-45 سم، یحمل جذوراً ثانویة، وتحمل الجذور الثانویة عقداً، تسمى عقداً بکتیریة، وهذه العقد هی التی تزید خصوبة التربة لأنها تقوم بتثبیت الآزوت من الجو فی التربة بواسطة البکتیریا المستجذرة. وتکون الساق إما قائمة أو نصف قائمة، أو مفترشة، مغطاة بوبر، وتتألف من عدة سلامیات، ولها عقد تخرج منها الأفرع الثانویة، وتتمیز العقد السفلیة القریبة من سطح التربة بأنها تحمل الثمار.

البذرة من ذوات الفلقتین، لونها ترابی أو أحمر أو قرمیدی، تحتوی على البروتین والزیت الکربوهیدرات والعناصر المعدنیة.



الفول السودانی
[عدل]فوائد ثمار الفول السودانی

هو مفید للإنسان والحیوان والتربة، فبذوره: تحتوی على :

نسبة عالیة من الزیت تصل إلى 40-60%
نسبة من البروتین تبلغ 16-28%
بعض الفیتامینات الهامة
بعض المعادن
أحماض یحتاجها جسم الإنسان.
یحضر منه زبدة وغذاء جید غنی بالبروتینات وکل 30جرام یعطینا 188 سعر حراری و4,8 جرام بروتین و7,2 جرام کربوهیدرات ودهون 14,8 جرام وألیاف 2,5جرام. ومصدر جید للماغنیسیوم.وبه حامض Alpha-linolenic acid من الأحماض الدهنیة. لهذا یفید فی ورم البروستاتا. وهذا الحامض موجود بکثرة فی المکسرات کالکاشیو وکل أنواع الجوز وفی بذر الکتان.

یستخدم زیت الفول السودانی للطهی لأنه دسم، کما یستخدم الفول السودانی کعلف للحیوانات /کسبة/ بعد استخراج الزیت من بذوره، أو یستخدم کعلف أخضر للحیوانات /دریس/ من عروشه الخضراء، وهذه الأعلاف بمجموعها تستسیغها الحیوانات کثیراً.

تدخل بذور الفول السودانی فی صناعات عدیدة بعد تملیحها وتحمیصها کالحلویات، الزبدة، الحلاوة الطحینیة، کما یساعد هذا النبات على تحسین التربة وإعادة خصوبتها المفقودة حیث یزودها بالآزوت والمواد العضویة إذا دخل فی الدورة الزراعیة للأرض خاصة بعد زراعتها بمحصول مجهد تفقد فیه الأرض خصوبتها.

ویحقق هذا المحصول ربحاً مادیاً جیداً، وکلما زاد الإنتاج زاد الربح.

[عدل]أصناف الفول السودانی

فی سوریا یزرع صنفان :

الترکی : ثمرته کبیرة تحتوی على بذرتین وذو ساق قائمة، إنتاجیة الصنف 250 کغ/هکتار.

البلدی : ثمرته أصغر من الترکی، ساقه نصف مفترشة، إنتاجیة الصنف 250کغ.



کما نستطیع أن نحدد للفول السودانی ثلاثة أصناف حسب عمر النبات الذی ینحصر ما بین 90-160یوما:-

أصناف مبکرة: مثل Gmprac-vid عمره بین 90-95 یوم.
أصناف نصف مبکرة: مثل Star عمره بین 110-115 یوم.
أصناف متأخرة : مثل الترکی عمره بین 125-160 یوم.


وإلیک ثلاثة أصناف جیدة فی مواصفاتها عالیة فی مردودها أدخلتها مدیریة البحوث العلمیة الزراعیة :

الصنف هـ (سوری): ساقه قائمة، قرنه کبیر، ذو بذرتین کبیرتین لونها وردی مردود الصنف 4500 کغ/هـ یستعمل للأکل.

الصنف عاصی: نصف قائم، ذو بذرتین کبیرتین، اللون وردی، مردود الصنف 4000 کغ/هـ، صنف مائدة.

الصنف ز (ساحل) : ساقه مفترشة، قرنه متوسط ذو بذرتین متوسطتی الحجم، بلون وردی، مردوده 4550 کغ/هـ یستعمل للمائدة.

وما زال البحث جاریاً بها لکی تزرع هذا المحصول علیک أن تعرف مایناسب زراعته. فی مصر : 1-جیزه أبیض:یتراوح ارتفاع الساق من 120:180سم والتفریع قلیل. 2-جیزه احمر فاتح :ارتفاع الساق 240سم والتفریع غزیر. 3-:جیزه 23:ارتفاع الساق 150:160سم والتفریع قاعدى.

[عدل]المتطلبات البیئیة لمحصول الفول السودانی

الطقس المناسب : یحتاج هذا المحصول لطقس دافئ أو معتدل عند الإنبات، 20-25 م° عند بدء النمو، 20-25 م° أثناء نمو الأزهار وأقل من هذه الحرارة خلال فترة النضج، کما یناسبه النهار الطویل ورطوبة کافیة طوال فترة وجوده فی التربة.

التربة المناسبة : لایحتاج المحصول إلى أرض خصبة کثیراً بل إلى تربة خفیفة، متوسطة الرطوبة، جیدة التهویة.

تنمو الثمار وتتغلغل داخل الأرض فإذا کانت التربة طینیة ثقیلة سیصعب على الثمار التغلغل بالتربة وتصبح الحبات أقل حجماً وبالتالی فإن تخلیصها من الأرض وقت الجنی یصبح أکثر صعوبة، کما یجب أن تکون الأرض غنیة بالمواد العضویة تحتوی على نسبة من الکلس وأن لاتکون الأرض مالحة مطلقاً، وتکون تهویة التربة ضروریة حتى تنمو الثمار بحجم کبیر، کما یجب إعداد التربة جیداً قبل الغرس وبعده.

إن الماء مهم جداً حتى تتکون القرون ولکن یجب الانتباه فکثرة المیاه تفسد الثمار.

موعد زراعة الفول السودانی: یزرع الفول السودانی فی ثلاثة مواعید حسب المناخ:

ففی المناطق الدافئة : یزرع ما بین 15 آذار – 15 نیسان

وفی المناطق المعتدلة : یزرع ما بین 15 نیسان – 15 أیار

وفی المناطق الباردة : یرزع ما بین 15 أیار – 15 حزیران أی بعد زوال فترة الصقیع

[عدل]الدورة الزراعیة

الفول السودانی محصول صیفی یدخل فی دورة زراعیة ثلاثیة :

- مع القمح والبور فی أراضی متوسطة الخصوبة

- أو مع القمح وأحد المحاصیل البقولیة فی الأراضی الخصبة.

الفول السودانی یعید خصوبة التربة بعد محصول مجهد، فإن وجود هذا المحصول بالدورة الزراعیة یحسن من طبیعة التربة ویزید من خصوبتها، ویتغیر المحصول کل سنة فالمزروعات لاتأخذ نفس العناصر التی توجد فی التربة وتغذی المحصول حیث لکل محصول عناصر غذائیة هامة له دوناً عن غیره، کما أن کل محصول یتغذى من التربة على عمق خاص یختلف عن غیره من المحاصیل الأخرى، فالدورة الزراعیة هامة لکی تسترد الأرض خصوبتها وتستمر فترة خصوبتها لمدة أطول.

ونقدم لکم نصیحة فی هذا المجال : لاتزرع الفول السودانی فی نفس الحقل سنتین متتالیتین لأنه محصول زیتی یمتص مادتی الآزوت والفوسفور ویخزنهما فلایترک للمحصول الذی یلیه إلا القلیل.

زراعة الفول السودانی: هناک عملیات لتجهیز الأرض تسبق عملیة الزراعیة وهی:

الحرث : یجب حرث الأرض بعمق 15-20 سم فالحرث یخلخل التربة ویساعد على تهویتها ویساعد على خلط الحشائش بالتربة جیداً فهی بعد فترة من الزمن ستتعفن وتتحول إلى دبال وبحال وجود حشائش طویلة علیک بقطعها وتکویمها ثم حرقها وذلک قبل الحرث، کما یساعد الحرث على نفاذیة الماء بالتربة بسهولة حیث یبقى فیها فترة طویلة.

وتتم الحراثة على دفعتین :

- حراثة صیفیة أولى

- حراثة قبل الزراعة بشهر

ویجب الانتباه بأن حراثة الأرض تسبب فی جعلها غیر مستویة مع کتل ترابیة لذلک یجب تفکیک هذه الکتل باستخدام المشط.

التسمید : علیک نثر السماد الفوسفوری – البوتاسی 200کغ/هـ سماد فوسفوری قبل الزراعة مع تخطیط الأرض و 150 کغ/هـ سماد بوتاسی قبل الزراعة مع تخطیط الأرض و 200 کغ/هـ سماد آزوتی إذا دعت الحاجة قبل وبعد التزهیر على دفعتین، کما یجب وضع السماد العضوی شرط أن یکون متخمراً بشکل کاف، یوضع قبل الحراثة الأخیرة، فقد تبین أن الفول السودانی یستفید أکثر من الأسمدة الکیمیائیة إذا وضع السماد البلدی بالحقل بعد الحراثة.

ابدأ دائماً زراعتک بعد وضع الأسمدة بوقت کاف

التخطیط: تعود أهمیة تخطیط الأرض لعدة أسباب وهی:

- حتى تحصل على کثافة جیدة للنبات

- حتى لاتتلف النباتات وتتکسر تحت الأقدام عندما تقوم بخدمتها فیما بعد.

- حتى تستطیع أن تعطی السماد لکل نبات بکمیة واحدة.

- حتى تجنب محصولک من الأمراض.

یجب مراعاة طریقة الزراعة فی هذه العملیة کما یجب أن یراعى فی تحدید مسافات التخطیط مایلی:

طبیعة النبات الذی ستزرعه

طبیعة الأرض التی لدیک

طریقة الزراعة

کمیة الماء المتوفرة لدیک

إذا کنت ستسخدم عمال أو آلة عند الزراعة والحصاد.

وبشکل عام فالنبات ذو الساق المفترشة سیحتاج لمسافات أکبر بـ10-15 سم من النبات ذو الساق القائمة، وبعد التخطیط یجب القیام بفتح قنوات الری.

اختیار البذور: اختر بذارک من ثمار ممتلئة کبیرة تحوی أکثر من بذرة سلیمة غیر مشوهة وغیر مریضة، قشر الثمار قبل أیام قلیلة من الزراعة حتى لاتکون جافة عند زراعتها فیما لوقشرتها قبل وقت طویل. أما البذور فیجب أن تکون جدیدة لم یمض علیها أکثر من موسم غیر مکسرة أو مشوهة لأنها لن تنبت.

یجب أن تخلط مبید حشری مع البذار بنسبة 2غ مبید لکل 1کغ بذر، وذلک لاکتساب مناعة ضد الحشرات، وضد العفن، وسیؤدی إلى نمو جمیع البذور عند الزراعة وستکون کثافتها جیدة وبالتالی سیکون الإنتاج أعلى.

کما یجب أن تختار البذار من أصناف جیدة لأنها ستکون ذات إنتاج أفضل ومقاومة للأمراض أکثر ومتکیفة مع الأحوال الجویة بشکل أکبر.

یحتاج الهکتار الواحد إلى 60-70 کغ بذور أو 90-10 کغ ثمار

الزراعة : للفول السودانی أربعة طرق للزراعة :

1- الزراعة على عفیر : طبعاً أنت حرثت أرضک وخططتها الآن ستقوم بتقطیعها إلى مساکب عرضها 2.60-3.20 م وطولها 10-25 م، یراعى میل الحقل فی ذلک، ویوفر فلاحة جیدة لها وأرض ناعمة.

یبدأ بزراعة البذور فی جور بین کل جورتین 35-50سم حسب الصنف الذی ستزرعه وذلک على الثلث العلوی من الخط وفی حال الزراعة الصیفیة تزرع على الثلث السفلی من الخط لتصل الرطوبة إلى البذور أو فی منتصف عرض المسکبة، اخلط البذور بتراب ناعم ثم اروی الأرض مباشرة.

2- الزراعة على الحرائی (الخضیر): أیضاً بعد تجهیز الأرض ونثر السماد وتخطیط الأرض، یتم تقطیع الأرض إلى مساکب عرضها 3.2-3.4 م وطولها 10-25 م، ویتم ری الأرض ریة کذابة وعندما تجف وتصبح رطوبتها مناسبة، تزرع البذور فی جور بین الجورتین 25-35 سم للصنف القائم، 35-50 للصنف المفترش، وعمق البذرة یجب أن یکون 4-5 سم، والزراعة تتم على ظهر الخط وفی حال الزراعات الصیفیة تزرع على الثلث السفلی من الخط لتصل الرطوبة للبذور ثم تغطى البذور بتراب ناعم، تروى ریة أولى بعد أن یصبح النبات بطول 7-10 سم.

3- الزراعة تلقیطاً: بعد تجهیز الأرض تقطع إلى مساکب طویلة، التی تروى وینتظر حتى تجف تصبح مستحرثة، تستعمل سکة الحراثة لشق الأرض ووراءها مباشرة یبدأ وضع الثمار تلقیطاً داخل الخط وبین کل ثمرتین 25-35 سم، وبعد أن تنبت البذار فوق التربة یفتح خطوط جدیدة بین سطور البادرات وذلک بهدف:

- تحضین النبات

- قلع الحشائش

- فتح مجاری الماء

ویتم ری النبات بعد ذلک.



4- الزراعة بالمشاریع الکبیرة: یزرع الفول السودانی بالآلی فی سطور بینها من 50-60 سم والبعد بین البذرتین 25-30 سم أما عمق البذرة فهو 4-5 سم، ونقوم بعملیة التحضین لتشجیع نمو القرون وذلک مرتین على الأقل وحسب طبیعة التربة.

[عدل]تسمید التربة

توفر الأسمدة للنبات الأملاح المعدنیة والمواد الغذائیة اللازمة لنمو إنتاجه، لکن لن نحصل على فائدة من الأسمدة إذا لم یحرث الحقل بشکل جید وإذا لم توضع البذور بالکثافة المطلوبة حیث استخدام الأسمدة مضیعة للوقت والمال.

توضع الأسمدة عندما یلاحظ ورقتین على ساق النبات قد تفتحتا تماماً أی بعد البذار بأسبوعین وعندما نقوم بعملیة البذر أیضاً یوضع السماد بالکمیات اللازمة حسب نوع التربة:

ففی الأراضی الخصبة لایسمد الفول السودانی إلى بالفوسفور والبوتاس 200کغ/هـ سوبر فوسفات، و 150 کغ/هـ سلفات بوتاس وتوضع الکمیات نثراً قبل آخر حراثة أو قبل التخطیط.

أما فی الأراضی متوسطة الخصوبة: یسمد الهکتار الواحد بـ سوبر فوسفات، سلفات البوتاس، سلفات الأمونیاک، توضع هذه الکمیات نثراً قبل آخر حراثة أو قبل التخطیط، ویجب هنا إضافة سماد آزوتی على دفعتین : الأولى بعد العزقة الأول قبل الریة الثانیة، والثانیة بعد العزقة الأولى قبل الریة الثالثة.

أما فی الأراضی الضعیفة: فتزداد کمیة السماد الآزوتی إلى 350-400 کغ/هـ ویستحسن لهذه الأراضی أن تسمد بالسماد البلدی القدیم بمعدل 25-30م3/هـ وینثر قبل الزراعة أو تسمد بسماد آخر، وإذا کانت التربة لیس فیها نسبة کافیة من الکلس یجب إضافته بمعدل 700 کغ/هـ کلس مطفأ إذا کان محصولک ذو ساق مفترشة قبل الحراثة الأخیرة وتقلب الأرض و 5000کغ/هـ کلس مطفأ إذا کان محصولک ذو ساق قائمة.

یجب استخدام السماد یجب أن یکون بطریقة صحیحة بحیث:

- تضبط الکمیة بصورة جیدة.

- تضع السماد بکمیات متساویة لکل نبتة.

- تستخدم المعزق بعد فرش السماد لضمان اختلاطه بالتربة.

[عدل]العزق

یؤدی العزق إلى إزالة الأعشاب التی تشارک النبات الماء والغذاء والتربة وتعیق نموه وتحجب الضوء عنه، کما أن العزق یخلخل التربة فیسمح بنفاذ الهواء والرطوبة وبذلک تبقى التربة مهواة جیداً وتساعد على نمو الثمار فیما بعد.

یتم استخدام معزق یدوی وهذا یفید للعزق بین النباتات فقط أو باستخدام معزق تجره الحیوانات وهذا یسمح بالعزق بین الصفوف فقط.

ویحتاج الفول السودانی لأکثر من عزقة وذلک حسب الحاجة، فالعزقة الأولى خفیفة عبارة عن خربشة للتخلص من الحشائش ولتحریک التربة وتتم بعد وضع الأسمدة مباشرة، والثانیة أشد من الأولى فهی تسد الشقوق وتهوی التربة وعلیک تکویم التربة حول النبات أی تحضین النبات.

وفی حال الزراعة على الحرائی فتجرى العملیتین السابقتین أی تهویة التربة وتحضین النبات عندما یصبح ارتفاع النبات 15 سم تقریباً بواسطة الآلة.

یجب التوقف عن العزق بعد 3 شهور من البذر لأن فی مثل هذا الوقت تکون سیقان الفول وأوراقه قد غطت التربة والعزق بهذه الحالة سیتلف العروق.

[عدل]الری

یزرع الفول السودانی فی سوریا مرویاً، ویعتمد الری على طبیعة التربة والمناخ واحتیاج المحصول فإذا کانت الزراعة بطریقة التعفیر : یعطى المحصول ریة تسمى ریة المحایاة وهذه بعد الزراعة مباشرة وریة ثانیة بعد الإنبات، بعدها ینظم الری کل 10-13 یوم، أما بطریقة الحرائی : فتروى الأرض ریة أولى بعد إنبات البذور وظهور البادرات فوق سطح التربة أو بعد الزراعة بـ10-21 یوم ثم یواظب على مناوبة الری حسب الظروف الطبیعیة وحاجة المحصول. ویفطم المحصول قبل القلع بفترة 10-25 یوم ویجب عدم التأخر فی قلعه حتى لاتفقد التربة رطوبتها وبالتالی یفقد المحصول جزء من إنتاجه، ولاننصح بالتبکیر بالقلع حتى لاتقلع الثمار وعلیها الوحل فیصعب تجفیفها ویسمر لونها وتصاب بالعفن.

یراعى عدم تطویل فترة الری حتى لاتقسو التربة فتعیق عملیة غرز المآبر فیها أو تسبب بطئ نمو الثمار.

نضج الثمار والحصاد: یبقى الفول السودانی فی الأرض فترة 5-6 أشهر من بدء الزراعة وحتى یبدأ النضج ویلاحظ عند النضج :

- اصفرار العروش الخضراء للنبات

- تساقط بعض الأوراق

- ذبول السیقان

وللتأکد من النضج یفتح بعض القرون فإذا کان جوف القشرة بنی اللون فالعروق جاهزة للحصاد.

یحصد النبات من 15ت1-15ت2 ویجب عدم التأخر کثیراً فی الحصاد حتى لاتجف النباتات فتسقط الأوراق ولانستفید منها بتغذیة الحیوان وحتى لاتتصلب التربة فیصعب علیک استخراج القرون ویبقى قسم کبیر منها بالأرض فتخسر جزء من المحصول.

کما یجب أن لایحصد قبل الأوان حتى لاتکون کمیة الماء کبیرة بالحبات فتتعفن الحبات أثناء التخزین وتقل إنتاجیة الزیت، ولن تصلح الحبات کبذور بالزراعة وتقل جودة الحبات کطعام، وستکون الغلة قلیلة ولوکانت القرون ثقیلة.

[عدل]الطرق المثلى لجنی المحصول

یمکن استخراج الفول بالید بواسطة، حیث یقوم عامل بغرز الشوکة بالتربة نحو الأسفل ثم الأعلى فتتخلل التربة ویحمل الثمار على الشوکة، ویقوم عامل آخر بتناول الحبات وینفض عنها التراب ویجمعها فی کوم للتخفیف، ولکن هذا العمل یستغرق وقتاً طویلاً، وتصبح الأرض صلبة قبل أنتهاء موسم الحصاد.

أما الطریقة الأسرع: فهی حصاد الفول بواسطة آلة یجرها جرار وراءه فتقلع النباتات وترسلها إلى سیر من الکوتشوک له ثقوب وحرکة اهتزازیة فیقوم بفصل الثمار عن العروش وفصل التراب عن الثمار ویجمع العروق ثم یعبئها على ظهر سیارة مجاورة لیتم نقلها بعد ذلک إلى أماکن خاصة للخزن والتجفیف.

تجفف الثمار بعد الحصاد حیث توضع تحت الشمس إذا کانت قویة وتقلب لمدة 2-6 ساعات فقط أما إذا کانت الشمس غیر قویة فتترک الثمار لمدة یوم أو یومین، وبجمیع الأحوال تجمع النباتات بأکوام صغیرة حتى تجف الثمار ببطئ وحین تجف توضع على حاملات من القش حتى لاتلامس الأرض.

[عدل]تحذیر

بعد قلع النباتات لاتترکها فترة طویلة بالحقل حتى لاتجف کثیراً وحتى لاتتساقط الأوراق، إذا کانت النباتات لا تزال خضراء أو صلبة فلاتجمعها بأکوام بعد هطول المطر حتى لاتتعفن الأوراق والسیقان، بعد قلع النباتات وفصلها عن عروشها یمکنک نقلها إلى مستودع خاص ذو تیار هوائی دافئ لتجف فیها الثمار ضمن وسط حرارته 32-70 درجة مئویة ورطوبة 60%.

تفرش الثمار على الأرض بطبقة سمکها 10 سم، تقلب بین الفترة والأخرى حتى تصل رطوبة الثمرة إلى 12% أو حتى تصل رطوبة البذرة إلى 8% حتى تضمن عدم تعفن البذور. یجب رفع کوم الفول عن مستوى الأرض حتى لاتأکلها القوارض.

[عدل]التخزین

حین بیع المحصول یمکن أن تحتفظ بجزء منه إما کغذاء لعائلتک أو کبذور للسنة التالیة، ولکی تحافظ علیها یجب أن تقوم بتخزینها بطریقة صحیحة فیجب :

تنظیف المخزن جیداً للتخلص من الحشرات والغبار

رش المخزن بمبید حشری وترکه لفترة قبل التخزین

تخزین الثمار بقشورها لأن القشرة تحمی البذور من الحشرات.

[عدل]التسویق

لکی یتم التسویق یجب أن تتوفر فیه المواصفات العالیة التجاریة ونوجزها بمایلی:

خلو الثمار من مادة الأفلاتوکسین

أن تکون الثمار متماثلة الحجم

أن تکون القرون ملیئة بالحبوب

أن تکون القشرة بیضاء اللون

أن تکون الحبوب ضمن قرون متماثلة الحجم من أجل عملیة التصنیع.

بعض العیوب التجاریة:

حبات ضامرة لعدم اکتمال النضج داخل التربة

حبات فارغة لعدم اکتمال تلقیح الزهرة بسبب لفحة حر

حبات سمراء نتیجة قلع المحصول قبل الجفاف المناسب أو زراعة النبات بأرض ثقیلة أو نشر الإنتاج أثناء التجفیف بطبقة سمیکة أکثر من 12 سم وعدم تقلیبه بشکل کاف.

حصیلة زراعة الفول السودانی: یتراوح إنتاج الفول بین 1500-3000 کغ /هـ حسب خصوبة التربة الخدمة المقدمة للمحصول إضافة إلى العروض الخضراء التی تستعمل فی صناعة الدریس أو تغذیة المواشی وتقدر هذه بـ15-20 طن مادة خضراء حتى نحصل على إنتاج جید من الفول السودانی.

[عدل]الحشرات والآفات الحیوانیة والأمراض

الأمراض: 1- مرض تعفن الجذور : وفیه یتحول لون الجذر إلى بنی داکن وتصبح الثمار بلون بنی محمر واصفرار بالمجموع الخضری، ثم تجف ویجف النبات کله.

المعالجة : یجب إتباع دورة زراعیة مناسبة، واستخدام معقمات للبذور والتربة، وزراعة أصناف مقاومة، کما ینصح بتعفیر النبات بالکبریت حتى تحافظ الثمار على ارتباطها بالعروش.

2- مرض تعفن الثمار: وفیه تتلون الثمار بلون قرمزی ویتحول إلى بنی أو زیتونی ابتداءً من القشرة وحتى البذرة مما یسبب رائحة کریهة وتصح القشرة هشة متآکلة.

المعالجة: یجب اتباع دورة زراعیة مناسبة، وزراعة بذور سلیمة أو مقاومة للمرض، وتعقیم البذور قبل الزراعة، وتخزین البذور على درجة وتهویة مناسبة یخفض من نسبة الإصابة. وینصح باستخدام مخلوط الآجروسان + الکابتان بمعدل 20غ/کغ بذور.

3- مرض تبقع الأوراق: تظهر البقع البنیة على الأوراق تتحول بعدها إلى الأصفر وتجف، وسیصبح المحصول غیر قابل للتغذیة، وإن الجو الرطب یزید من نسبة الإصابة.

المعالجة: یقاوم برش مادة سکر ایلافت بمعدل 40-50 غ/صفیحة ماء.

4- مرض الصدأ: یلاحظ على الأوراق القدیمة نقط بنیة اللون تزداد باستمرار، تتفشى هذه النقط على الأوراق وتؤدی إلى جفاف النبات ثم موته.

المعالجة: اتباع دورة زراعیة مناسبة وزراعة أصناف مقاومة.

5- هنالک الکثیر من الأمراض تسببه مادة الأفلاتوکسین وهو منتشر فی بیئتنا السوریة وتراکم هذه المادة یسبب الکثیر من الأمراض للإنسان والحیوان.

المعالجة:

- القیام بعملیة تذریة للقرون للتخلص من الأتربة والشوائب

- أبعد القرون التالفة والمتعفنة وقم بإتلافها

- حمایة المحصول من المطر أثناء عملیتی التجفیف والنقل

- التخزین فی مکان جاف بعیداً عن الحشرات والقوارض ولاتجعل فترة التخزین طویلة

- قم بإزالة الأعشاب البریة

- الدورات الزراعیة تقلل من انتشار الأمراض والآفات

- استخدام مبیدات متخصصة وبکمیات مناسبة فیما لو أضطر إلى ذلک.

[عدل]الحشرات

1- الدودة الخضراء : تقرض البراعم الغضة من النباتات، وتکافح بمادة الکوتن داست بمعدل 20-30 کغ/هـ أو مادة السفین أو إحدى المرکبات الفوسفوریة.

2- الذبابة البیضاء : تؤدی إلى اصفرار النباتات وضعف نموها وقد تموت عندما تشتد الإصابة، تکافح برش المحصول بمرکب فوسفوری کالباراثیون بمعدل 25-30 غ/صفیحة ماء.

للوقایة من الذبابة البیضاء یتبع مایلی:

استخدام بذار غیر مصابة للزراعة
اجعل الری منتظماً حتى لاتجف التربة فتسهل مهاجمة الفطر والحشرات للقرون
اجعل بین کل ریتین 20-30 یوم
لاتعرض المحصول للجفاف قبل 30 یوم من الجنی
ازرع البذور بمسافات محدودة محدود وصحیحة حتى لاتسبب کثافة فی حقلک
قم بجنی المحصول فور نضجه
انتبه للقرون أثناء الجنی من التلف أو الخدوش
جفف محصولک جیداً على مرحلتین:
- قلع النبات وهزه لإزالة الأتربة وتركه بالحقل مدة 2-3 أیام

- قطاف القرون وفرشها بشکل طبقة رقیقة تحت الشمس مع تحریکها وتغطیتها لیلاً.

3- الدودة القارضة: بالأراضی الخصبة یمکن أن تظهر نباتات مقروضة، وتکافح بنثر الطعوم السامة المرکبة من سیفین بمعدل 5% والنخالة من 95%، أو تستعمل مبیدات الدیمثوات الروکسیون.

4- الحالوش: تآکل الجذور وتؤید إلى اصفرار النبات وإذا کان سطح التربة رطب فتشاهد دروب متعرجة نتیجة مشی الحالوش تحت الأرض، ومکافحته أیضاً یتم بنثر الطعوم قبل الزراعة بین النباتات وهی مرکبة من فوسفید الزنک والنخالة بنسبة 1/99 أو الأکروسید والنخالة بنسبة 10/90.

للوقایة من الأمراض والحشرات : یجب العنایة بالمحصول بتقدیم الخدمة اللازمة له وإجراء مایلی:

بذر البذار بوقت مناسب حتى تقوى النباتات عندما یهاجمها المرض

العزق عدة مرات لکی تسمح بتخلخل التربة ویسمح للهواء بالدخول وإزالة الحشائش الضارة.

استخدام الأسمدة لتقویة النبات

عدم زراعة الفول السودانی سنتین متتالیتین فی نفس الحقل واتباع دورة زراعیة دائماً.

الآفات الحیوانیة : إذا لم تکافح الآفات الحیوانیة تقضی على المحصول بکامله وأهم الآفات الحیوانیة هی:

1-العنکبوت الأحمر: بقع صفراء تبدأ من أطراف الحقل وتتوسع حتى تأتی على کل المحصول.

المکافحة : رش الحقل عند الإصابة بإحدى المحالیل الکمیاویة مثل : الأکریسدول 40-50 غ/صفیحة ماء، 15-20غ/صفیحة ماء، مرتین والفترة بینهما 15-16 یوم. لاتبدأ بالرش إلا إذا لاحظت أعراض الإصابة وتأکدت عن طریق المهندس المختص.

2- فأر الحقل : قرض لفرع النبات على مساحات ضیقة ومتفرقة، وتتم مکافحته باستخدام طعوم سامة مثل فوسفید زنک 3% + نخالة 97% وتستطیع استبدال النخالة بالبصل أو البطاطا.

تصنیفات: بقولیةنباتاتمکسرات

قس

بادام زمینی گیاه بومی برزیل بوده و از آنجا به نقاط دیگر دنیا راه یافته است .آب و هوای گرم برای کشت این گیاه مناسب می باشد . بادام زمینی گیاهی است یکساله دارای ساقه ای راست که ارتفاع آن در حدود 30 سانتیمتر می باشد . برگهای آن مرکب از دو زوج برگچه است گلهای آن دو نوع متفاوت برنگ زرد می باشد که پس از تلقیح ، دم گل خم شده و به سطح خاک می رسد و سپس بتدریج در خاک فرو رفته و میوه در داخل خاک تشکیل می شود .میوه بادام زمینی بطول تقریبی 4 سانتیمتر است و دریا پوسته شکننده برنگ خاکستری مایل به زرد می باشد .بر روی پوسته یک تا سه برجستگی مشاهده می شود که هر یک محل دانه ها را نشان می دهد .دانه بادام زمینی تقریبا مانند فندق برنگ سفید مایل به زرد بوده ولی تخم مرغی شکل است .پوسته نازکی دانه را پوشانده که برنگ قرمز قهوه ای است .
ترکیبات شیمیایی: بادام زمینی دارای موادی مانند آراشین Arachin ، کوناراشین Conarachin ، چربی ، پروتئین و ویتامین های مختلف است .در صد گرم بادام زمینی بدون پوست مواد زیر موجود است :آب 6 گرم پروتئین 26 گرمچربی 48 گرم مواد نشاسته ای 16 گرم کلسیم 600 میلی گرم فسفر 400 میلی گرمآهن 2 میلی گرم سدیم 5 میلی گرمپتاسیم 670 میلی گرم ویتامین ب 1 1 میلی گرمویتامین ب2 0/15 میلی گرمویتامین ب 3 16 میلی گرم بادام زمینی بسته به محل کشت آن بین 40 تا 50 درصد روغن درد که بنام روغن آراشید معروف است . این روغن از اسیدهای چرب اشباع شده مانند اسید استئاریک ، اسید پالمتیک و اسید های جرب اشباع نشده مانند اسید لینوئکی تشکیل شده است . مقدر چربیهای اشباع شده در روغن آراشید تقریبا 30 درصد می باشد . برای تهیه روغن آراشید ابتدا پوسته آن را شکسته و دانه ها را جدا می کنند . سپس پوسته نازک قرمز رنگ را نیز خارج کرده و دانه ها را در ماشین های مخصوصی خرد کرده و بصورت خمیری در می آورند و بعد آنرا در دستگاه فشار ریخته و بدون استفاده از حرارت روغن آنرا با فشار خارج می کنند که بنام روغن فشار اول معروف است . برای بدست آوردن روغن فشار دوم ، باقیمانده خمیر فشار اول را ابتدا با آب مخلوط کرده و میگذارند مدتی بماند و سپس در دستگاه فشار قرار داده و روغن فشار دوم را از آن تهیه می کنند . از باقیمانده فشار دوم تحت اثر گرما روغنی بدست می آید که بنام روغن فشار سوم معروف است و فقط به مصرف صابون سازی می رسد . روغن آراشید دارای بو و طعمی ملایم و برنگ زرد روشن می باشد .
خواص داروئی: بادام زمینی از نظر طب قدیم ایران متعادل است . چون بادام زمینی دری پروتئین می باشد بنابراین از نظر غذایی بسیار مهم است .1-برای تقویت ریه و طحال مفید است .2-کلسترول خوب خون را بالا می برد .3-درد معده را از بین می برد .4-نرم کننده سینه است .5-سرفه خشک را برطرف می کند .6-شیر را در مادران شیر ده زیاد می کند.7-ملین است .8-بسیار مقو ی است .9-برای تقویت قوای دماغی مفید است .10-به هضم غذا کمک می کند .
طرز استفاده: طرز تهیه کره بادام زمینی Peanut butter500 گرم بادام زمینی پوست کنده رابا مقدری آب مخلوط کرده و بجوشانید تا کمی پخته شود ( ولی له نشود ) سپس 400 گرم روغن نارگیل را بان اضافه کرده و در داخل مخلوط کن برقی ریخته تا کاملا بصورت کره در آید . سپس کمی نمک به آن اضافه کنید .کره بادام زمینی را میتوان بدون استفاده از روغن نارگیل هم تهیه کرد . کافی است که بجای روغن نارگیل آب اضافه کنید .
مضرات : بادام زمینی با اینکه غذای بسیار مقوی و خوبی است بعلت اینکه دارای روغن های اشباع شده می باشد کلسترول خون را بالا برده و باعث تصلب شرائین می شود . بنبراین آنهائیکه دارای بیماری قلبی بوده و یا کلسترول خونشان بالا است باید از خوردن آن خورددی کنند .اگر کره بادام زمینی میخرید دقت کنید که تازه و از کارخانه مطمئن باشد زیرا در بعضی مواد بادام زمینی و یا کره آن در اثر عدم دقت در تولید ، آلوده به قارچ سمی افلاتوکسین Aflatoxin می شود که سرطان زا بوده و باعث سرطان کبد می شود .


قس انگایسی

The peanut, or groundnut (Arachis hypogaea), is a species in the legume or "bean" family (Fabaceae). The peanut was probably first domesticated and cultivated in the valleys of Paraguay.[1] It is an annual herbaceous plant growing 30 to 50 cm (1.0 to 1.6 ft) tall. The leaves are opposite, pinnate with four leaflets (two opposite pairs; no terminal leaflet), each leaflet 1 to 7 cm (⅜ to 2¾ in) long and 1 to 3 cm (⅜ to 1 inch) broad.
The flowers are a typical peaflower in shape, 2 to 4 cm (0.8 to 1.6 in) (¾ to 1½ in) across, yellow with reddish veining. Hypogaea means "under the earth"; after pollination, the flower stalk elongates causing it to bend until the ovary touches the ground. Continued stalk growth then pushes the ovary underground where the mature fruit develops into a legume pod, the peanut – a classical example of geocarpy. Pods are 3 to 7 cm (1.2 to 2.8 in) long, containing 1 to 4 seeds.[2]
Peanuts are known by many other local names such as earthnuts, ground nuts, goober peas, monkey nuts, pygmy nuts and pig nuts.[3][4][5] Despite its name and appearance, the peanut is not a nut, but rather a legume.
Contents [show]
[edit]History

The domesticated peanut is an amphidiploid or allotetraploid, meaning that it has two sets of chromosomes from two different species, thought to be A. duranensis and A. ipaensis. These likely combined in the wild to form the tetraploid species A. monticola, which gave rise to the domesticated peanut.[6] This domestication might have taken place in Paraguay or Bolivia, where the wildest strains grow today. Many pre-Columbian cultures, such as the Moche, depicted peanuts in their art.[7]
Archeologists have dated the oldest specimens to about 7,600 years, found in Peru.[8] Cultivation spread as far as Mesoamerica, where the Spanish conquistadors found the tlalcacahuatl (Nahuatl = "peanut", whence Mexican Spanish, cacahuate and French, cacahuète) being offered for sale in the marketplace of Tenochtitlan (Mexico City). The plant was later spread worldwide by European traders.
Although the peanut was mainly a garden crop for much of the colonial period of North America, it was mostly used as animal feed stock until the 1930s.[9] In the United States, a US Department of Agriculture program (see below) to encourage agricultural production and human consumption of peanuts was instituted in the late 19th and early 20th centuries. George Washington Carver is well known for his participation in that program in which he developed hundreds of recipes for peanuts.
[edit]Cultivation



Peanut stalks just after the fall of the flowers. What remains of the flower is crimson-colored, and cone-shaped to dig the ground better. The ovary is whitish and already thicker than the stalk.


Peanut pollinated fruit stalks. In the center one grows towards the earth, to its right an older stalk is already buried.


Track-type peanut harvester.
The orange-veined, yellow-petaled, pea-like flower of the Arachis hypogaea is borne in axillary clusters above ground. Following self-pollination, the flowers fade and wither. The stalk at the base of the ovary, called the pedicel, elongates rapidly, and turns downward to bury the fruits several inches in the ground, where they complete their development. The entire plant, including most of the roots, is removed from the soil during harvesting.[10] The fruits have wrinkled shells that are constricted between pairs of the one to four (usually two) seeds per pod.
Peanuts grow best in light, sandy loam soil. They require five months of warm weather, and an annual rainfall of 500 to 1,000 mm (20 to 39 in) or the equivalent in irrigation water.[11]
The pods ripen 120 to 150 days after the seeds are planted. If the crop is harvested too early, the pods will be unripe. If they are harvested late, the pods will snap off at the stalk, and will remain in the soil.[10] They need an acidic soil to grow preferably with 5.9-7 pH.
Peanuts are particularly susceptible to contamination during growth and storage. Poor storage of peanuts can lead to an infection by the mold fungus Aspergillus flavus, releasing the toxic and highly carcinogenic substance aflatoxin. The aflatoxin-producing molds exist throughout the peanut growing areas and may produce aflatoxin in peanuts when conditions are favorable to fungal growth.
Harvesting occurs in two stages.[citation needed] In mechanized systems, a machine is used to cut off the main root of the peanut plant by cutting through the soil just below the level of the peanut pods. The machine lifts the "bush" from the ground and shakes it, then inverts the bush, leaving the plant upside down on the ground to keep the peanuts out of the soil. This allows the peanuts to dry slowly to a bit less than a third of their original moisture level over a period of three to four days. Traditionally, peanuts were pulled and inverted by hand.
After the peanuts have dried sufficiently, they are threshed, removing the peanut pods from the rest of the bush.[10]
[edit]Cultivation in China


Recently harvested peanut plants stacked by a village house near Wuhan
The peanut was introduced to China by Portuguese traders in the 17th century and another variety by American missionaries in the 19th century.[citation needed]
They became popular and are featured in many Chinese dishes, often being boiled. During the 1980s, peanut production began to increase so greatly that as of 2006, China was the world's largest peanut producer. A major factor in this increase was the household-responsibility system, which moved financial control from the government to the farmers.[12][13]
[edit]Production
China leads in production of peanuts, having a share of about 41.5% of overall world production, followed by India (18.2%) and the United States of America (6.8%). In Europe, the leading producer is Greece, at roughly 2000 tons per year.[citation needed]


Groundnut output in 2005,[dated info]
Top ten producers of peanuts in 2008/2009
Country Production
(Million Metric Tons)
People's Republic of China 14.30
India 6.25
United States 2.34
Nigeria 1.55
Indonesia 1.25
Myanmar 1.00
Sudan 0.85
Senegal 0.71
Argentina 0.58
Vietnam 0.50
World 34.43
Source: USDA Foreign Agricultural Service: Table 13 Peanut Area, Yield, and Production
[edit]Cultivars in the United States


The examples and perspective in this article may not represent a worldwide view of the subject. Please improve this article and discuss the issue on the talk page. (January 2010)

This section does not cite any references or sources. Please help improve this section by adding citations to reliable sources. Unsourced material may be challenged and removed. (October 2011)
Thousands of peanut cultivars are grown, with four major cultivar groups being the most popular: Spanish, Runner, Virginia, and Valencia. There are also Tennessee red and white groups.[citation needed] Certain cultivar groups are preferred for particular uses because of differences in flavor, oil content, size, shape, and disease resistance. For many uses, the different cultivars are interchangeable. Most peanuts marketed in the shell are of the Virginia type, along with some Valencias selected for large size and the attractive appearance of the shell. Spanish peanuts are used mostly for peanut candy, salted nuts, and peanut butter. Most Runners are used to make peanut butter.


Peanut leaves and freshly dug pods
The various types are distinguished by branching habit and branch length. There are numerous varieties of each type of peanut. There are two main growth forms, bunch and runner. Bunch types grow upright, while runner types grow near the ground.
Each year, new cultivars of peanuts are bred and introduced. Introducing a new cultivar may mean changes in the planting rate, adjusting the planter, harvester, dryer, cleaner, sheller, and the method of marketing.
[edit]Spanish group
The small Spanish types are grown in South Africa, and in the southwestern and southeastern US. Prior to 1940, 90% of the peanuts grown in Georgia, USA, were Spanish types, but the trend since then has been larger-seeded, higher-yielding, more disease-resistant cultivars. Spanish peanuts have a higher oil content than other types of peanuts, and in the US are now primarily grown in New Mexico, Oklahoma, and Texas.
Cultivars of the Spanish group include ‘Dixie Spanish’, ‘Improved Spanish 2B’, ‘GFA Spanish’, ‘Argentine’, ‘Spantex’, ‘Spanette’, ‘Shaffers Spanish’, ‘Natal Common (Spanish)’, "White Kernel Varieties’, ‘Starr’, ‘Comet’, ‘Florispan’, ‘Spanhoma’, ‘Spancross’, ‘OLin’, ‘Tamspan 90’, ‘AT 9899-14’, ‘Spanco’, ‘Wilco I’, ‘GG 2’, ‘GG 4’, ‘TMV 2’, and ‘Tamnut 06’.
[edit]Runner group
Since 1940, the southeastern US region has seen a shift to production of Runner group peanuts. This shift is due to good flavor, better roasting characteristics and higher yields when compared to Spanish types, leading to food manufacturers' preference for the use in peanut butter and salted nuts. Georgia's production is now almost 100% Runner type.[citation needed]
Cultivars of Runners include ‘Southeastern Runner 56-15’, ‘Dixie Runner’, ‘Early Runner’, ‘Virginia Bunch 67’, ‘Bradford Runner’, ‘Egyptian Giant’ (also known as ‘Virginia Bunch’ and ‘Giant’), ‘Rhodesian Spanish Bunch’ (Valencia and Virginia Bunch), ‘North Carolina Runner 56-15’, ‘Florunner’, ‘Virugard’, ‘Georgia Green’, ‘Tamrun 96’, ‘Flavor Runner 458’, ‘Tamrun OL01’, ‘Tamrun OL02’ ‘AT-120’, ‘Andru-93’, ‘Southern Runner’, ‘AT1-1’, ‘Georgia Brown’, ‘GK-7’,and ‘AT-108’.


Roasted peanuts as snack food
[edit]Virginia group
The large seeded Virginia group peanuts are grown in the US states of Virginia, North Carolina, Tennessee, Texas, New Mexico, Oklahoma, and parts of Georgia. They are increasing in popularity due to demand for large peanuts for processing, particularly for salting, confections, and roasting in the shells.
Virginia group peanuts are either bunch or running in growth habit. The bunch type is upright to spreading. It attains a height of 45 to 55 cm (18 to 22 in), and a spread of 70 to 80 cm (28 to 31 in), with 80 to 90 cm (31 to 35 in) rows that seldom cover the ground. The pods are borne within 5 to 10 cm of the base of the plant.
Cultivars of Virginia type peanuts include ‘NC 7’, ‘NC 9’, ‘NC 10C’, ‘NC-V 11’, ‘VA 93B’, ‘NC 12C’, ‘VA-C 92R’, ‘Gregory’, ‘VA 98R’, ‘Perry’, ‘Wilson, ‘Hull’, ’AT VC-2’ and’ Shulamit’
[edit]Valencia group
Valencia group peanuts are coarse, and they have heavy reddish stems and large foliage. In the United States, large commercial production is primarily in the South Plains of West Texas and eastern New Mexico near and south of Portales, New Mexico, but they are grown on a small scale elsewhere in the South as the best-flavored and preferred type for boiled peanuts[by whom?]. They are comparatively tall, having a height of 125 cm (49 in) and a spread of 75 cm (30 in). Peanut pods are borne on pegs arising from the main stem and the side branches. Most of the pods are clustered around the base of the plant, and only a few are found several inches away. Valencia types are three- to five-seeded and smooth, with no constriction of the shell between the seeds. Seeds are oval and tightly crowded into the pods. Typical seed weight is 0.4 to 0.5 g. This type is used heavily for sale roasted and salted in-shell peanuts and peanut butter. Varieties include 'Valencia A' and 'Valencia C'.
[edit]Tennessee Red and Tennessee White groups
These are alike, except for the color of the seed. Sometimes known also as Texas Red or White, the plants are similar to Valencia types, except the stems are green to greenish brown, and the pods are rough, irregular, and have a smaller proportion of kernels.
[edit]Uses

[edit]Varied applications

This section does not cite any references or sources. Please help improve this section by adding citations to reliable sources. Unsourced material may be challenged and removed. (October 2011)
Peanuts have many uses. They can be eaten raw, used in recipes, made into solvents and oils, medicines, textile materials, and peanut butter, as well as many other uses. Popular confections made from peanuts include salted peanuts, peanut butter (sandwiches, peanut candy bars, peanut butter cookies, and cups), peanut brittle, and shelled nuts (plain/roasted). Salted peanuts are usually roasted in oil and packed in retail-size plastic bags or hermetically sealed cans. Dry roasted salted peanuts are also marketed in significant quantities. Peanuts are often a major ingredient in mixed nuts because of their relative cost compared to Brazil nuts, cashews, walnuts, and so on. Although peanut butter has been a tradition on camping trips and the like because of its high protein content and because it resists spoiling for long periods of time, the primary use of peanut butter is in the home. Large quantities are also used in the commercial manufacture of sandwiches, candy, and bakery products. Boiled peanuts are a preparation of raw, unshelled green peanuts boiled in brine and often eaten as a snack. More recently, fried peanut recipes have emerged – allowing both shell and nut to be eaten. Peanuts are also used in a wide variety of other areas, such as cosmetics, nitroglycerin, plastics, dyes and paints.
[edit]Peanut oil
Peanut oil is often used in cooking, because it has a mild flavor and a relatively high smoke point. Due to its high monounsaturated content, it is considered more healthy than saturated oils, and is resistant to rancidity. There are several types of peanut oil including: aromatic roasted peanut oil, refined peanut oil, extra virgin or cold pressed peanut oil and peanut extract. In the United States, refined peanut oil is exempt from allergen labeling laws.[14]
[edit]Peanut flour
Peanut flour is lower in fat than peanut butter, and is popular with chefs because its high protein content makes it suitable as a flavor enhancer[citation needed]. Peanut flour is used as a gluten-free solution.
[edit]Boiled peanuts
Boiled peanuts are a popular snack in the southern United States, as well as in India, China and West Africa.
[edit]Dry roasted peanuts
Dry peanuts can be roasted in the shell in a home oven if spread out one layer deep in a pan and baked at a temperature of 350°F or 177°C for 18-20 minutes.
[edit]Cuisine

This section does not cite any references or sources. Please help improve this section by adding citations to reliable sources. Unsourced material may be challenged and removed. (July 2011)
[edit]South America
Peanuts are used in many sauces for South American meat dishes, especially rabbit. Peanuts are common in Peruvian cuisine, which marries native and European ingredients. For instance, roasted peanuts and hot peppers, both native to South America, appear with roasted onions, garlic, and oil—all of European origin—in a smooth sauce poured over boiled potatoes, a dish well known in the city Arequipa and called papas con ocopa. Another example is a fricassee combining a similar mixture with sautéed seafood or boiled and shredded chicken. These dishes are generally known as ajíes, meaning "hot peppers", such as ají de pollo and ají de mariscos. (Seafood ajíes may omit peanuts.)
Likewise, during Colonial times, the Spanish in Peru used peanuts to replace nuts unavailable in Peru but used extensively in Spanish cuisine, such as almonds, pine nuts, and other nuts, typically ground or as paste and mixed with rice, meats, and vegetables for dishes such as rice pilaf.
[edit]Southwest Asia
See also: Israeli sweets and snack foods


Kabukim, crunchy coated peanuts popular in Israel
Crunchy coated peanuts, called kabukim in Hebrew, are a popular snack in Israel. Kabukim are commonly sold by weight at corner stores where fresh nuts and seeds are sold, though they are also available packaged. The coating typically consists of flour, salt, starch, lecithin, and sometimes sesame seeds. An additional variety of crunchy coated peanuts popular in Israel is "American peanuts". The coating of this variety is thinner, but harder to crack. The origin of the name is obscure.(It may be derived from kabuk which means nutshell or husk in Turkish.)
Another popular Israeli peanut snack, Bamba puffs, is similar in shape to Cheez Doodles, but are made of corn and flavored with peanut butter.
[edit]Southeast Asia
Peanuts are also widely used in Southeast Asian cuisine, particularly Indonesia, where they are typically made into a spicy sauce. Peanuts originally came to Indonesia from the Philippines, where the legume came from Mexico in times of Spanish colonization.
Common Indonesian peanut-based dishes include gado-gado, pecel, karedok and ketoprak, all vegetable salads mixed with peanut sauce, and the peanut-based sauce for satay.
In the Indian subcontinent, peanuts are known as a light snack by themselves, usually roasted and salted (sometimes with the addition of chilli powder), and often sold roasted in pod, or boiled with salt. They are also made into little dessert or sweet snack pieces by processing with refined sugar and jaggery. Indian cuisine uses roasted, crushed peanuts to give a crunchy body to salads; they are added whole (without pods) to leafy vegetable stews for the same reason. Another use of peanut oil as cooking oil. Most Indians use mustard, sunflower, and peanut oil for cooking. Peanuts are not native to India. They are thought to have come to India from Philippines. Notably, the name of this nut in northern parts of Tamil Nadu is 'மணிலாக் கொட்டை'- slang மல்லாக் கொட்டை- (Manila-k-kottai) means nut from Manila, the capital city of Philippines.
[edit]West Africa
Peanuts grow well in southern Mali and adjacent regions of the Ivory Coast, Burkina Faso, Ghana, Nigeria and Senegal. Peanut sauce, prepared with onions, garlic, peanut butter/paste, and vegetables such as carrots, cabbage ao cauliflower, can be vegetarian (the peanuts supplying ample protein) or prepared with meat, usually chicken.
Peanuts are used in the Mali meat stew maafe. In Ghana, peanut butter is used for peanut butter soup nkate nkwan.[15] Crushed peanuts may also be used for peanut candies nkate cake and kuli-kuli, as well as other local foods such as oto.[15] Peanut butter is also an ingredient in Nigeria's "African salad".
Peanut powder is an important ingredient in the spicy coating for kebabs in Nigeria and Ghana.
[edit]East Africa
Peanuts are a common ingredient of several types of relishes (dishes which accompany nshima) eaten by the tribes in Malawi and in the eastern part of Zambia, and these dishes are now common throughout both countries. Thick peanut butter sauces are also made in Uganda to go with rice and other starchy foods. Across East Africa, roasted peanuts (often in cones of newspaper) are a popular snack sold in the street.
[edit]North America
In the US, peanuts are used in candies, cakes, cookies, and other sweets. They are also enjoyed roasted and salted. Peanut butter is one of the most popular peanut-based foods in the US, and for four hundred years, recipes for peanut soup have been present in the South, Virginia in particular. In some southern portions of the US, peanuts are boiled for several hours until soft and moist. Peanuts are also deep-fried, shell and all.
[edit]Malnutrition
Peanuts are used to help fight malnutrition. Plumpy Nut, MANA Nutrition,[16] and Medika Mamba[17] are high-protein, high-energy and high-nutrient peanut-based pastes developed to be used as a therapeutic food to aid in famine relief. The World Health Organization, UNICEF, Project Peanut Butter and Doctors Without Borders have used these products to help save malnourished children in developing countries.
[edit]Other uses
Peanuts can be used like other legumes and grains to make a lactose-free milk-like beverage, peanut milk. Peanut plant tops are used for hay.
Low-grade or culled peanuts not suitable for the edible market are used in the production of peanut oil for manufacturing.[citation needed] The protein cake (oilcake meal) residue from oil processing is used as an animal feed and as a soil fertilizer. Low-grade peanuts are also widely sold as a garden bird feed.
Peanuts have a variety of industrial end uses. Paint, varnish, lubricating oil, leather dressings, furniture polish, insecticides, and nitroglycerin are made from peanut oil. Soap is made from saponified oil, and many cosmetics contain peanut oil and its derivatives. The protein portion is used in the manufacture of some textile fibers. Peanut shells are used in the manufacture of plastic, wallboard, abrasives, fuel, cellulose (used in rayon and paper) and mucilage (glue). Rudolf Diesel ran some of the first engines that bear his name on peanut oil[18] and it is still seen as a potentially useful fuel.[19]
[edit]Nutritional value



A pile of Planter's brand trail mix, with peanuts, cashews, M&Ms, raisins, and almonds
Peanut, valencia, raw
Nutritional value per 100 g (3.5 oz)
Energy 2,385 kJ (570 kcal)
Carbohydrates 21 g
- Sugars 0.0 g
- Dietary fiber 9 g
Fat 48 g
- saturated 7 g
- monounsaturated 24 g
- polyunsaturated 16 g
Protein 25 g
- Tryptophan 0.2445 g
- Threonine 0.859 g
- Isoleucine 0.882 g
- Leucine 1.627 g
- Lysine 0.901 g
- Methionine 0.308 g
- Cystine 0.322 g
- Phenylalanine 1.300 g
- Tyrosine 1.020 g
- Valine 1.052 g
- Arginine 3.001 g
- Histidine 0.634 g
- Alanine 0.997 g
- Aspartic acid 3.060 g
- Glutamic acid 5.243 g
- Glycine 1.512 g
- Proline 1.107 g
- Serine 1.236 g
Water 4.26 g
Thiamine (vit. B1) 0.6 mg (52%)
Niacin (vit. B3) 12.9 mg (86%)
Pantothenic acid (B5) 1.8 mg (36%)
Vitamin B6 0.3 mg (23%)
Folate (vit. B9) 246 μg (62%)
Vitamin C 0.0 mg (0%)
Calcium 62 mg (6%)
Iron 2 mg (15%)
Magnesium 184 mg (52%)
Phosphorus 336 mg (48%)
Potassium 332 mg (7%)
Zinc 3.3 mg (35%)
Percentages are relative to
US recommendations for adults.
Source: USDA Nutrient Database
Peanuts are rich in nutrients, providing over 30 essential nutrients and phytonutrients. Peanuts are a good source of niacin, folate, fiber, magnesium, vitamin E, manganese and phosphorus. They also are naturally free of trans-fats and sodium, and contain about 25% protein (a higher proportion than in any true nut).[20]
[edit]Niacin
Peanuts are a good source of niacin, and thus contribute to brain health and blood flow.[21]
[edit]Antioxidants
Recent research on peanuts has found antioxidants and other chemicals that may provide health benefits.[22] New research shows peanuts rival the antioxidant content of many fruits. Roasted peanuts rival the antioxidant content of blackberries and strawberries, and are far richer in antioxidants than carrots or beets. Research published in the journal Food Chemistry shows that peanuts contain high concentrations of antioxidant polyphenols, primarily a compound called p-coumaric acid, and that roasting can increase peanuts' p-coumaric acid levels, boosting their overall antioxidant content by as much as 22%.[23]
[edit]Resveratrol
Peanuts are a significant source of resveratrol, a chemical associated with but not proven to cause a reduction in risk of cardiovascular disease and cancer.[24]
The average amount of resveratrol in one ounce of commonly eaten peanuts (15 whole peanut kernels) is 73 μg.[25]
[edit]Coenzyme Q10
Peanuts are a source of coenzyme Q10, as are oily fish, beef, soybeans and spinach.[26]
[edit]Health concerns

[edit]Allergies


Shelled Peanuts with skin
Main article: Peanut allergy
Some people (1-2% of the United States population) have mild to severe allergic reactions to peanut exposure; symptoms can range from watery eyes to anaphylactic shock, which can be fatal if untreated. For these individuals, eating a small amount of peanuts can cause a reaction. Because of their widespread use in prepared and packaged foods, the avoidance of peanuts is difficult. Some foods processed in facilities which also handle peanuts may carry warnings on their labels indicating such.
A hypothesis of the development of peanut allergy has to do with the way peanuts are processed in North America versus other countries, such as Pakistan and China, where peanuts are widely eaten. According to a 2003 study, roasting peanuts, as more commonly done in North America, causes the major peanut allergen Ara h2 to become a stronger inhibitor of the digestive enzyme trypsin, making it more resistant to digestion.[27] Additionally, this allergen has also been shown to protect Ara h1, another major peanut allergen, from digestion — a characteristic further enhanced by roasting.[27]
Another hypothesis, called the hygiene hypothesis, states that a lack of early childhood exposure to infectious agents like germs and parasites could be causing the increase of food allergies.[28]
Recent (2008) studies comparing age of peanut introduction in Great Britain with introduction in Israel appear to show that delaying exposure to peanuts can dramatically increase the risk of developing peanut allergies.[29][30]
Results from some animal studies (and limited evidence from human subjects) suggest that the dose of peanuts is an important mediator of peanut sensitisation and tolerance; low doses tend to lead to sensitisation and higher doses tend to lead to tolerance.[31]
Peanut allergy has been associated with the use of skin preparations containing peanut oil among children, but the evidence is not regarded as conclusive.[32] Peanut allergies have also been associated with family history and intake of soy products.[32]
Though the allergy can last a lifetime, another 2003 study indicates that 23.3% of children will outgrow a peanut allergy.[33]
Some school districts in the United States have banned peanuts.[34][35][36] There are experimental techniques which appear to have desensitized some allergic individuals.[37] The most popular technique, oral immunotherapy, works to create desensitization in those allergic by feeding them small amounts of peanuts until their body becomes desensitized. Some progress is possibly being made in the UK, where researchers at Cambridge are studying the effectiveness of the desensitization technique.[38]
Research indicates that refined peanut oil will not cause allergic reactions in most people with peanut allergies.[39] However, crude (unrefined) peanut oils are strongly flavoured, and have been shown to contain protein, which may cause allergic reactions.[40] In a randomized, double-blind crossover study, 60 people with proven peanut allergy were challenged with both crude peanut oil and refined peanut oil. The authors conclude, "Crude peanut oil caused allergic reactions in 10% of allergic subjects studied and should continue to be avoided." They also state, "Refined peanut oil does not seem to pose a risk to most people with peanut allergy." However, they point out that refined peanut oil can still pose a risk to peanut-allergic individuals if oil that has previously been used to cook foods containing peanuts is reused.[41]
[edit]Contamination with aflatoxin
Peanuts may be contaminated with the mold Aspergillus flavus which produces a carcinogenic substance called aflatoxin. Lower quality specimens, particularly where mold is evident, are more likely to be contaminated.[42] The United States Department of Agriculture (USDA) tests every truckload of raw peanuts for aflatoxin; any containing aflatoxin levels of more than 15 parts per billion are destroyed. The peanut industry has manufacturing steps in place to ensure all peanuts are inspected for aflatoxin.[43] Peanuts are also processed at a high temperature to ensure any microorganisms are killed.
[edit]Cardiovascular disease
A 1974 study suggested that peanut oil caused clogging of the arteries. Robert Wissler of the University of Chicago reported that diets high in peanut oil, when combined with cholesterol intake, clogged the arteries of Rhesus monkeys more than butterfat.[44] However, subsequent work has cast serious doubt on those findings. In the Rhesus study, monkeys were being fed 20 times higher than normal dietary quantities of cholesterol in addition to peanut oil. When a similar study was performed without abnormal doses of cholesterol, no such effect was seen.[45] In fact, peanut oil has been found to lower LDL (bad) cholesterol without reducing beneficial HDL cholesterol.[46]
[edit]U.S. Department of Agriculture (USDA) program



Peanut flower


Arachis hypogaea Flower
George Washington Carver is often credited with inventing 300 different uses for peanuts[47] (which, contrary to popular belief, did not include peanut butter but did include salted peanuts). Carver was one of many USDA researchers[48][49][50][51][52][53][54] who encouraged cotton farmers in the South to grow peanuts instead of, or in addition to, cotton, because cotton had depleted so much nitrogen from the soil, and one of the peanut's properties as a legume is to put nitrogen back into the soil (a process known as nitrogen fixation). Rising demand for peanuts in the early 20th century was due to a shortage of plant oils during World War I and the growing popularity of peanut butter, roasted peanuts and peanut candies.[55] Peanut products originating around the early 20th century include many brands still sold today such as Cracker Jack (1893), Planters peanuts (1906), Oh Henry! candy bar (1920), Baby Ruth candy bar (1920), Butterfinger candy bar (1923), Mr. Goodbar candy bar (1925), Reese's Peanut Butter Cup (1925), and Peter Pan (peanut butter) (1928).
Peanuts were designated by the U.S. Congress to be one of America's basic crops. To protect domestic industry by keeping prices artificially high, the United States Department of Agriculture (USDA) aids peanut farmers through commodity programs.[citation needed] In the 2008 Farm Bill, the marketing quota for peanuts was eliminated and the Price Support Program was switched to a Direct and Counter-Cyclical Payment Program. Direct and counter-cyclical payments provide benefits to producers with eligible historical production of peanuts whenever the effective price is less than the targeted price.[citation needed]
[edit]Trade



Peanut seller in Ouagadougou.


Peanut buying station in rural Wuhan.
Although India and China are the world's largest producers of peanuts, they account for a small part of international trade because most of their production is consumed domestically as peanut oil. Exports of peanuts from India and China are equivalent to less than 4% of world trade. The major producers/exporters of peanuts are the United States, Argentina, Sudan, Senegal, and Brazil. These five countries account for 71% of total world exports. In recent years,[vague] the United States has been the leading exporter of peanuts.
The major peanut importers are the European Union (EU), Canada, and Japan. These three areas account for 78% of the world's imports.[citation needed] Most of Canada's peanut butter is processed from Chinese peanuts.[citation needed] Two thirds of U.S. imports are roasted, unshelled peanuts. The major suppliers are Taiwan, Malaysia, Hong Kong, Mainland China, and Canada.[citation needed] The principal suppliers of shelled peanut imports are Argentina and Canada. Imports of peanut butter from Argentina are in the form of a paste and must be further processed. Other minor suppliers of peanut butter include Malawi, China, India, and Singapore.
The European Union is the largest consuming region in the world that does not produce peanuts. All of its consumption is supplied by imports. Consumption of peanuts in the EU is primarily as food, mostly as roasted-in-shell peanuts and as shelled peanuts used in confectionery and bakery products.
The average annual U.S. imports of peanuts are less than 0.5% of U.S. consumption.
Georgia is the leading peanut producing state in the U.S., followed by Texas and Alabama, respectively.[56] About half of all peanuts produced in the United States are grown within a 100 mi (160 km) radius of Dothan, Alabama.[57] Dothan is home to the National Peanut Festival established in 1938 and held each fall to honor peanut growers and celebrate the harvest.[58]
Ninety percent of India's production is processed into peanut oil. Only a nominal amount of hand-picked select-grade peanuts are exported. India prohibits the importation of all oil seeds,[citation needed] including peanuts.
[edit]See also

African Groundnut Council
BBCH-scale (peanut)
Beer Nuts
List of edible seeds
Universal Nut Sheller
[edit]Footnotes

^ "World Geography of the Peanut". University of Georgia. 2004-01-02. Retrieved 2009-08-18.
^ The peanut Alergy Answer Book ,Michael C. Young, Fair Winds publishing, 2006, ISBN 1-59233-233-1
^ "Webster’s dictionary". Retrieved 2010-12-12.
^ "Dictionary.die.net". Retrieved 2010-12-12.
^ "Bird feeding on About.com". Retrieved 2010-12-12.
^ Seijo, Guillermo; Graciela I. Lavia, Aveliano Fernandez, Antonio Krapovickas, Daniel A. Ducasse, David J. Bertioli, Eduardo A. Moscone (2007-12-01). "Genomic relationships between the cultivated peanut (Arachis hypogaea, Leguminosae) and its close relatives revealed by double GISH". Am. J. Bot. 94 (12): 1963–1971. doi:10.3732/ajb.94.12.1963. PMID 21636391. Retrieved 2010-07-05.
^ Berrin, Katherine & Larco Museum. The Spirit of Ancient Peru: Treasures from the Museo Arqueológico Rafael Larco Herrera. New York: Thames and Hudson, 1997.
^ Dillehay, Tom D.. "Earliest-known evidence of peanut, cotton and squash farming found". Retrieved 2007-06-29.
^ Putnam, D.H., et al. 1991. Peanut. University of Wisconsin-Extension Cooperative Extension: Alternative Field Crops Manual.
^ a b c "How peanuts are Grown – Harvesting – PCA". Peanut Company of Australia. Archived from the original on July 19, 2008. Retrieved 2011-05-30.
^ Jauron, Richard (1997-02-05). "Growing Peanuts in the Home Garden | Horticulture and Home Pest News". Ipm.iastate.edu. Retrieved 2011-05-30.
^ Yao, G (2004) (PDF). Peanut Production and Utilization in the People's Republic of China. University of Georgia.
^ Butterworth, J; Wu, X. (2004-01-03) (PDF). China, Peoples Republic of Oilseeds and Products China's Peanut Sector. USDA Foreign Agricultural Service GAIN Report.
^ "Food Allergen Labeling and Consumer Protection Act of 2004 (Public Law 108-282, Title II)". Fda.gov. Retrieved 2011-05-30.
^ a b Ghanaian cuisine
^ Raymond, Bret. "Rwaza Health Centre: Efficacy Study Results". MANA Nutrition. Retrieved 15 July 2011.
^ "Meds & Food For Kids :: — Medika Mamba". mfkhaiti.org. Retrieved 23 April 2010.
^ "Rudolf Diesel". Hempcar.org. Retrieved 2011-05-30.
^ "Peanut Biodiesel Promising But Costly Alternative Fuel | Renewable Energy News Article". Renewableenergyworld.com. Retrieved 2011-05-30.
^ "Nuts – Heathly, Tasty & High in Protein". Weightlossforall.com. Retrieved 2011-05-30.
^ "Peanuts at the World's Healthiest Food". Retrieved 2007-11-18.
^ "Health benefits of consuming peanuts". BBC News. 2005-01-21. Retrieved 2009-08-18.
^ "Peanuts: World's Healthiest Foods". Whfoods.com. Retrieved 2009-08-18.
^ Sanders, TH; McMichael Jr, RW; Hendrix, KW (2000). "Occurrence of resveratrol in edible peanuts". Journal of Agricultural and Food Chemistry 48 (4): 1243–6. doi:10.1021/jf990737b. PMID 10775379. edit
^ Sanders, Timothy H.; Robert, W. McMichael Jr.; Hendrix, Keith W. (2000). "Occurrence of resveratrol in edible peanuts". J Agric Food Chem 48: 1243–1246. doi:10.1021/jf990737b. PMID 10775379.
^ "Coenzyme Q10". American Cancer Society. 2007-07-20. Retrieved 2007-11-18.
^ a b Soheila J. Maleki, Olga Viquez, Thomas Jacks, Hortense Dodo, Elaine T. Champagne, Si-Yin Chung and Samuel J. Landry. "The major peanut allergen, Ara h 2, functions as a trypsin inhibitor, and roasting enhances this function." Journal of Allergy and Clinical Immunology 112.1 (July 2003): 190–195.
^ "WebMD — Peanut Allergy on the Rise: Why?". 2010-05-14. Retrieved 2010-05-18.
^ Food allergy advice may be peanuts, Science News magazine, December 6, 2008
^ Høst A et al. Dietary prevention of allergic diseases in infants and small children. 2008. Pediatric Allergy and Immunology, Vol. 19, p. 1–4
^ Thompson, Rachel L.; Miles, Lisa M.; Lunn, Joanne; Devereux, Graham; Dearman, Rebecca J.; Strid, Jessica; Buttriss, Judith L. (2010). "Peanut sensitisation and allergy: influence of early life exposure to peanuts". British Journal of Nutrition 103: 1278–1286. doi:10.1017/S000711450999376X.
^ a b Lack G, Fox D, Northstone K, Golding J. N Engl J Med. 2003; 348:977–985 on-line
^ David M. Fleischer, Mary Kay Conover-Walker, Lynn Christie, A. Wesley Burks and Robert A. Wood. "The natural progression of peanut allergy: Resolution and the possibility of recurrence". Journal of Allergy and Clinical Immunology 112.1 (July 2003): 183–189.
^ Hartocollis, Anemona (1998-09-23). "Nothing's Safe: Some Schools Ban Peanut Butter as Allergy Threat". The New York Times. Retrieved 2009-08-18.
^ Nevius, C.W. (2003-09-09). "San Francisco Chronicle: One 5-year-old's allergy leads to class peanut ban". Sfgate.com. Retrieved 2009-08-18.
^ "School peanut ban in need of review". Nashua Telegraph. 2008-09-14. Retrieved 2009-08-18.
^ "Progress Against Peanut Allergies". Webmd.com. Retrieved 2009-08-18.
^ "BBC News – Peanut allergies tackled in largest ever trial". news.bbc.co.uk. 2010-02-22. Retrieved 23 April 2010.
^ "The anaphylaxis campaign: peanut oil". Anaphylaxis.org.uk. Archived from the original on April 18, 2008. Retrieved 2009-08-18.
^ Hoffman DR, Collins-Williams C. Cold-pressed peanut oils may contain peanut allergen. J Allergy Clin Immunol 1994; 93:801–2.
^ Hourihane JO, Bedwani SJ, Dean TP, Warner JO. Randomised, double blind, crossover challenge study of allergenicity of peanut oils in subjects allergic to peanuts. British Medical Journal 1997 314: 1084 (12 April) online
^ "[Proportion of aflatoxin B1 contaminated kernels and its concentration in imported peanut samples]". Shokuhin Eiseigaku Zasshi 42 (4): 237–42. August 2001. PMID 11817138.
^ 7 CFR 2011 - Part 996a[full citation needed]
^ Atherosclerosis 20: 303, 1974
^ Bonnie Liebman (Jan-Feb, 1988). "The peanut controversy — peanut oil and risk of atherosclerosis". Nutrition Action Healthletter.
^ B. Ramesh, et al. (2006). "Effect of Dietary Substitution of Groundnut Oil on Blood Glucose, Lipid Profile, and Redox Status in Streptozotocin-diabetic Rats". The Yale journal of biology and medicine (Yale Journal of Biology and Medicine) 79 (1): 9–17. PMC 1942175. PMID 17876371.
^ List of By-Products From Peanuts By George Washington Carver (as compiled by the Carver Museum)[dead link]
^ Handy, R.B. 1895. Peanuts: Culture and Uses. USDA Farmers' Bulletin 25.
^ Newman, C.L. 1904. Peanuts. Fayetteville, Arkansas: Arkansas Agricultural Experiment Station.
^ Beattie, W.R. 1909. Peanuts. USDA Farmers' Bulletin 356.
^ Ferris, E.B. 1909. Peanuts. Agricultural College, Mississippi: Mississippi Agricultural Experiment Station.
^ Beattie, W.R. 1911. The Peanut. USDA Farmers' Bulletin 431.
^ Rich, J.P. 1915. Uses of the Peanut on the Home Table. Farmer's Bulletin 13. University of Texas, Austin.
^ Carver, G.W. 1916. How to Grow the Peanut and 105 Ways of Preparing it for Human Consumption. Tuskegee Institute Experimental Station Bulletin 31. on-line
^ Pages 412-413 of "Crop Production: Evolution, History, and Technology." by C. Wayne Smith, 1995. (ISBN 0-471-07972-3)
^ "Peanut Production in Alabama". The Encyclopedia of Alabama. 2011-06-14. Retrieved 2011-11-15.
^ "ALFA Farmers Federation – Alabama Peanut Producers". Alfafarmers.org. 2010-05-27. Retrieved 2011-05-30.
^ "Peanut Facts". Alabama Peanut Producers Association. Archived from the original on November 1, 2004. Retrieved 2011-05-30.
[edit]External links

Find more about peanuts at Wikipedia's sister projects
Definitions and translations from Wiktionary
Media from Commons
Species directories Arachis hypogaea from Wikispecies
Groundnut (peanut) from the International Crops Research Institute for the Semi-Arid Tropics
Peanut Program from Citizens Against Government Waste
World Geography of the Peanut (2006) from the University of Georgia
Peanut (Alternative Field Crops Manual, 1991) by D.H. Putnam & E.S. Oplinger, from the Center for Alternative Plant and Animal Products, University of Minnesota
New World Foods, Old World Diet (1992) by Paul Lunde, from Saudi Aramco World
View page ratings
Rate this page
What's this?
Trustworthy
Objective
Complete
Well-written
I am highly knowledgeable about this topic (optional)

Submit ratings
Categories: PeanutsCrops originating from the AmericasArachisNitrogen-fixing cropsPlants described in 1753Plants with indehiscent fruit

قس فرانسه

L’arachide (Arachis hypogaea), est une plante de la famille des Fabacées (ou légumineuses) originaire du Mexique et cultivée dans les régions tropicales, sub-tropicales et tempérées pour ses graines oléagineuses. Elle présente la particularité d’enterrer ses fruits après la fécondation. Le terme désigne aussi le fruit (une gousse) et la graine elle-même[réf. nécessaire], également appelés cacahuète (ou cacahouète, pois de terre, pistache de terre) ou en nahuatl tlālcacahuatl qui signifie cacao de terre.
Sommaire [afficher]
Description[modifier]



Deux ovaires d'arachide après la chute des fleurs. L'ovaire fécondé est plus épais et plus clair que la tige, et terminé par un bout pointu de couleur mauve, destiné à creuser la terre lors de sa croissance.
L'arachide est une plante pérenne à fleurs jaunes de 20 à 90 cm de hauteur.
Les feuilles sont composées à 2 ou 3 paires de folioles membraneuses, ovales. Elles sont munies à leur base de stipules engainantes.
Les fleurs sont presque sessiles et apparaissent à l’aisselle des feuilles, isolément ou en petits groupes. La corolle papilionacée est jaune orangé. Les étamines au nombre de neuf sont soudées en tube par leur filet. L’ovaire est inséré sur un support particulier, le gynophore.
Après fécondation, l’ovaire est porté en terre par le développement du gynophore qui s’allonge en se courbant vers la terre par géotropisme positif.
Le fruit mûrit à une profondeur de 3 à 5 cm. C’est une plante qui requiert pour cette raison un sol léger et bien drainé. Le fruit est une gousse de 3 à 4 cm de long, appelée coque au plan commercial, contenant le plus souvent seulement deux graines, qui est réticulée extérieurement et étranglée entre les graines mais non cloisonnée.
Les graines ovoïdes sont enveloppées dans un tégument sec rouge.
Culture[modifier]

Les variétés cultivées sont très nombreuses et regroupées en deux grands types :
Virginia, à port rampant et à cycle végétatif long (120 à 140 jours) ; les graines ne germent pas prématurément; cette variété est plus résistante à la tavelure des feuilles
Spanish et Valencia, à port érigé et à cycle végétatif court (90 à 110 jours) ; le rendement est plus élevé, mais la germination rapide après maturité peut poser problème.
Le cycle de culture dure de 90 à 150 jours. La floraison intervient un mois après le semis.
Les cacahuètes ne poussent que dans des sols bien drainés et pas trop argileux pour éviter les pertes au moment de la récolte (arrachage). Le pH idéal est de 5,8 (en cas de sol acide, il faut donc procéder à un chaulage). Les cacahuètes sont des légumineuses et peuvent satisfaire la totalité ou presque de leurs besoins en azote grâce à une relation de symbiose qu'elles entretiennent avec un type de bactérie (Rhizobium) qu'il faut inoculer sur un sol dont elle est absente (9 kg/ha pour obtenir une bonne nodulation, l'inoculant doit être épandu directement sur la semence dans la raie de semis).
Pour protéger le sol contre l'érosion par le vent et par l'eau, on y installe normalement une culture couvre-sol d'hiver (CIPAN) qui sera ensuite enfouie vers la fin avril, afin de lui laisser le temps de bien se décomposer avant les semailles de l'arachide.
Les petits exploitants africains plantent souvent les cacahuètes avec une ou deux autres cultures, telles que le sorgho, le millet ou les pois sauvages. Les cultures se font en buttes (surélevées) séparées d'un mètre environ; ce qui permet d'améliorer le drainage et facilite l'arrachage. Dans les régions de savane au nord de l'Afrique occidentale, elles sont généralement plantées en juin et récoltées en septembre ou octobre. Dans les régions de savane du sud, où les précipitations sont plus élevées, il est souvent possible d'obtenir deux récoltes (la première se faisant d'avril ou mai jusqu'au mois d'août, et la deuxième d'août ou septembre jusqu'au mois de novembre).
La récolte doit se faire dès la maturité (lorsque la pellicule qui recouvre la graine se détache facilement). Un point important est d’éviter le développement de moisissures qui peuvent produire des aflatoxines, dangereuses pour le bétail qui consommerait les tourteaux contaminés.
À signaler, une maladie virale, la « rosette », transmise par un puceron. Cette maladie provoque le rabougrissement des pieds et fait baisser sensiblement le rendement surtout si elle apparaît tôt (moins de 40 jours après le semis).
Deux autres maladies fongiques, la cercosporiose (tavelure des feuilles) et la rouille (spores sur la face inférieure des feuilles), sont présentes sur l'arachide surtout en climat humide, où elles provoquent une chute des feuilles entraînant une baisse des rendements en gousses.
Utilisations[modifier]



Les graines ovoïdes sont enveloppées dans un tégument sec rose à rouge
Alimentation humaine
L'huile d'arachide, utilisée comme huile de table ou comme matière première pour la fabrication de margarine, résiste bien aux hautes températures (friture).
beurre d'arachide (très populaire en Amérique du Nord)
farine d’arachide, aliment de complément employé en biscuiterie (déshuilé, riche en acides aminés essentiels)
arachides en coque (aliment de base dans certains pays d’Afrique)
arachides décortiquées, arachides salées pour apéritif, arachides pour confiserie
Purée d'arachide, pimentée ou non (Dakatine)
Alimentation animale
Tourteau d'arachide, résidu de pression après extraction de l’huile
fanes utilisées comme fourrage (équivalent au foin de luzerne)
Industrie
huile d’arachides de deuxième extraction pour savonnerie
coques utilisées comme combustible
Agriculture
La culture de l’arachide, comme celle des autres légumineuses, enrichit le sol en azote. L’arachide peut être utilisée comme engrais vert.
Plante médicinale : l’huile d'arachide est inscrite à la pharmacopée française comme solvant médicamenteux.
Composition des graines (sans peau) :
Pourcentage
Eau 5,4
Protéines 26,3
Graisses 48,4
Glucides 17,6
Fibres 1,9
Cendres 2,3
Minéraux 1,15
Autres 0,5
La molécule de pyridine est responsable de l’odeur des cacahuètes.
L'arachide, par sa consommation sous forme de cacahuète, est une des plantes qui présentent le plus grand risque de contamination alimentaire, aigüe, ou plus souvent latente, par une mycotoxine, l'aflatoxine, synthétisée par le champignon microscopique Aspergillus flavus, et extrêmement cancérogène.
Allergie[modifier]

Certaines personnes souffrent d'allergie, parfois très aiguë, à certaines protéines de l'arachide. La prévalence est de l'ordre de 1 %1. Ce chiffre tend à augmenter2.
La consommation d'arachides durant la grossesse multiplierait par quatre le risque du bébé de souffrir plus tard d'allergie aux arachides3.
Production[modifier]

La production mondiale d’arachides non décortiquées s’est élevée à 36 millions de tonnes en 20034. Celle des deux plus grands producteurs, la Chine et l’Inde, en représentent 59 %.
Une petite production commerciale en est même faite dans le sud du Canada, en Ontario et aussi en France à Soustons dans les Landes ( 32 hectares d'une variété pure qui se rapproche de la Valencia des États Unis, et qui a plus de 300 ans, mais qui ne se cultivait plus)5.
Principaux pays producteurs
2003 Superficie cultivée Rendement Production
millions d’hectares quintaux/hectare millions de tonnes
Monde 26,46 13,48 35,66
Chine 5,13 26,24 13,45
Inde 8,00 9,38 7,50
Nigeria 2,80 9,64 2,70
États-Unis 0,53 35,40 1,88
Indonésie 0,68 20,16 1,38
Soudan 1,90 6,32 1,20
Sénégal 0,90 10,00 0,90
Birmanie 0,58 12,70 0,73
Ghana 0,35 12,857 0,45
Tchad 0,48 9,375 0,45
Viêt Nam 0,24 16,65 0,40
Production en tonnes. Chiffres 2003-2004
Données de FAOSTAT (FAO)
Chine 13 493 462 38 % 14 075 000 39 %
Inde 7 700 000 22 % 7 500 000 21 %
Nigeria 2 700 000 8 % 2 700 000 7 %
États-Unis 1 879 750 5 % 1 905 700 5 %
Indonésie 1 377 000 4 % 1 450 000 4 %
Soudan 1 200 000 3 % 1 200 000 3 %
Birmanie 710 000 2 % 715 000 2 %
Sénégal 375 000 1 % 465 000 1 %
Tchad 450 000 1 % 450 000 1 %
Ghana 439 000 1 % 439 200 1 %
Viêt Nam 404 300 1 % 421 000 1 %
Argentine 314 285 1 % 414 285 1 %
République démocratique du Congo 359 640 1 % 363 850 1 %
Autres pays 3 918 325 12 % 3951064 12 %
Total 35 320 762 100 % 36 050 099 100 %
Commerce[modifier]



Vendeuse d'arachides à Ouagadougou
Les échanges d’arachide portent sur une faible part de la récolte, 4 millions de tonnes (année 2001), environ 11 % de la production, essentiellement sous forme d’arachides en coques (2,4 millions de tonnes). Les échanges de produits dérivés sont assez limités : beurre d’arachide : 49 000 t, huile d’arachide : 270 000 t.
Les principaux exportateurs sont la Chine (1,6 Mt), l’Argentine (0,5 Mt) et les États-Unis (0,4 Mt), les principaux importateurs les Pays-Bas (0,6 Mt), l’Indonésie (0,3 Mt), le Royaume-Uni et le Japon.
La consommation d’huile d’arachide en France et dans l’Union européenne a régressé devant la forte croissance de la production locale d’huile de tournesol et de colza.
Bibliographie[modifier]

(fr) Fernand Batude, L’arachide au Sénégal, Paris, Librairie du Recueil Sirey, 1941, 184 p. (Thèse de Droit)

Références[modifier]

↑ Sicherer SH, Munoz-Furlong A, Sampson HA, Prevalence of peanut and tree nut allergy in the United States determined by means of a random digit dial telephone survey: a 5-year follow-up study [archive], J Allergy Clin Immunol, 2003;112:1203-1207
↑ Grundy J, Matthews S, Bateman B, Dean T, Arshad SH, Rising prevalence of allergy to peanut in children: data from 2 sequential cohorts [archive], J Allergy Clin Immunol, 2002;110:784-789
↑ Anne Desroches, American Academy of Allergy, février 2007
↑ Données recueillies auprès de l'Organisation des Nations unies pour l'alimentation et l'agriculture
↑ Les cacahuètes françaises [archive]
Liens externes[modifier]

Sur les autres projets Wikimedia :
Recettes de cuisine à base d'arachide, sur Wikibooks
GRIN 3785
Revue sur l'allergie à l'arachide, février 2005
[masquer]
v • d • m
Légumineuses cultivées pour leurs graines
Haricots secs : Haricot commun • Haricot de Lima • Haricot azuki • Haricot mungo • Haricot urd • Haricot d’Espagne • Haricot riz • Haricot papillon • Haricot tépari •
Arachide • Fève • Pois • Pois-chiche • Cornille • Pois d’Angole • Lentille • Pois bambara • Vesce • Lupin • Soja
Légumineuses secondaires : Lablab • Pois sabre • Haricot ailé • Pois mascate • Jicama
Portail de la botanique Portail de l’agriculture et l’agronomie Portail des plantes utiles
Catégories : Flore (nom vernaculaire)Noix et graine oléagineusePlante oléagineuseFabaceae