هیکل سلیمان

هیکل سلیمان یا هیکل مقدس (به عبری: בית המקדש הראשון تلفظ: بیت همیقداش هاریشون)‏ یا پرستش‌گاه اورشلیم اولین معبد باستانی یهود بوده و ادعا شده که در اورشلیم واقع شده و اکنون ویران شده‌است. البته در کاوشهای انجام شده، هنوز اثری از آن به دست نیامده است. عده ای نیز منکر وجود تاریخی معبد در اورشلیم می باشند [۱] در کتاب مقدس عنوان هیکل برای این بنا به کار رفته‌است. بر باور یهودیان، معبد به دستور خدا و توسط سلیمان ساخته شد.
محتویات [نهفتن]
۱ تاریخچه به روایت عهد عتیق
۱.۱ موقعیت مکانی
۱.۲ موقعیت معماری ساختمان معبدی اول (افتتاح از 826 تا 422 پیش از میلاد)
۱.۳ مراسم عبادی یهودیان در معبد
۱.۳.۱ *شش روز هفته*
۱.۳.۲ *شنبه*
۱.۳.۳ *اعیاد سه‌گانه*
۱.۳.۴ *یوم کیپور*
۱.۴ باورهای یهود
۲ باورهای درباره هیکل
۲.۱ پانویس
۲.۲ جستارهای وابسته
تاریخچه به روایت عهد عتیق [ویرایش]

داود اراده داشت که هیکلی برای خداوند بسازد اما خداوند وعده فرمود پسرش سلیمان آن هیکل را اتمام خواهد نمود [۲]. چرا که بر طبق عهد عتیق داود خون بسیار بر زمین ریخته بود.[۳] بدین استصواب داود همواره در پی آن شد که اموال بسیاری از برای انجام این مقصود جمع نماید، از آن جمله صدهزار وزنه طلا و یک میلیون وزنه نقره و مس و آهن را بدون وزن فراهم کرد.. و مقدار بسیاری هم چوب سرو آزاد فراهم کرد و هرکس را در هر شغل که استاد بود به کار داشته و برحسب فرمایش خدای تعالی هیکل را طراحی کرده محلش را معین نمود. (یکم پادشاهان، ۵:۳) اما سلیمان در سال چهار سلطت خود بنای هیکل را شروع نمود و ۱۸۳۶۰۰ نفر در آن جا مشغول بود. از این‌ها ۳۰۰۰۰ از یهود بودند که به نوبت کار می‌کردند، یعنی ده هزار نفر در هر ماه و ۱۵۳۶۰۰ از کنعانیان بودند. و چون مدت هفت سال و نیم از این بگذشت، انجام یافته نیکوترین بنای دنیا و فخر اورشلیم گردید.[نیازمند منبع] به تاریخ 15 تیشری 2935 عبری و (7 اکتبر سال 826 پیش از میلاد) مقارن با یازدهمین سال سلطنت حضرت سلیمان افتتاح شد. و 410 سال (9 آو سال 3338عبری برابر 422 پیش از میلاد) آباد بود. [۴] سی سال بعد از تکمیل بنا شیشق پادشاه مصری بر رحبعام (rahob'am) پسر سلیمان حمله برد و گنجینه‌های هیکل را غارت کرد.[نیازمند منبع]
در سال 422 پیش از میلاد زمان حکمرانی صدقیا، نبوزردان امیر جلادنبوکدنصر (بخت‌النصر) به اورشلیم حمله کرده و بنای هیکل را به تمامی ویران ساخت.[نیازمند منبع]
موقعیت مکانی [ویرایش]



چاه کنده شده(در سمت چپ دیوار ندبه زیر قوص وینسون) که نشان دهنده‌ی اختلاف سطح واقعی کف دیوار(8متر)از عصر هرودیین تا امروز می باشد. در واقع بخشی از دیوار در طی دوران مدفون شده است.
شهر قدیم اورشلیم بعد از خرابی معبد دوم در تاریخ 68 میلای در طی تاریخ و در مسیر ساخت سازها و ویرانی های متعدد به عمق 40 تا 70 پا در زیر انبوهی خاک و سنگ مدفون شده و امروز فقط قسمت کوچکی از آن شهر قدیمی بر جای ماده است.معبد یا هیکل سلیمان که بروری صخره ی مقدس بنا شد در بلندترین نقطه ی شهر قرار دارد، اما امروزه سطح معبد و قدس القداس با سطح شهر یکسان شده است.[۵]
هیکل سلیمان بر روی تپهٔ موریا قرار داشته است. این تپه همان است که هم‌اکنون مسجدالاقصی و قبه الصخره بر روی آن قرار دارند. دربارهٔ موقعیت مکانی دقیق هیکل بر روی تپه، نظرها متفاوت است. هم‌اکنون سه احتمال برای آن وجود دارد که به ترتیب در صحن شمالی، در محل کنونی قبه الصخره و در صحن جنوبی (بین مساجد الاقصی و صخره) هستند.[۶]
اما برپایهٔ آخرین پژوهش‌ها، احتمال سوم از دو احتمال دیگر قوی‌تر دانسته شده است.[۷] بر این مبنا، امکان تجدید بنای هیکل سلیمان، در محوطهٔ باز جنب مسجد، و بدون آسیب زدن به هیچ‌یک از مساجد الاقصی و قبه الصخره وجود خواهد داشت.
موقعیت معماری ساختمان معبدی اول (افتتاح از 826 تا 422 پیش از میلاد) [ویرایش]



پلان معبد مقدس؛ نما از روبرو


پلان معبد مقدس؛ نما از سمت بالا و پهلو


نمای پرسپکتیو معبد مقدس
حوضچه‌ی برنزی: موسوم به دریای شلومو (سلیمان) (ים של שלמה) حوضچه‌ی آب که از آن کاهنان دست و پای خود را قبل از شروع مراسم عبادی می شستند.- این حوضچه دارای 12 شیر جهت وضوی دوازده نفر بطور همزمان بود.
هخال:راهروی ورودی محل قدس (قُدش)
قُدش(قدس): مکانی قبل از ورود به قدس القداس که در آنجا منورا ( شمعدان طلائی میز با ترتیب نان ها و قربانگاه طلایی جهت قدیم بخور روزانه(روزی دو با)) قرار داشت.
قُدِش قُداشیم(قدس القداس): مقدس ترین محل بیت مقدس که در آنجا صندوق عهد قرار داشت و تنها کاهن عظم آنهم فقط یک روز در سال اجازه ورود به آنرا داشت.
مراسم عبادی یهودیان در معبد [ویرایش]

در زمان آبادی معبد بِیت همیقداش، کاهنان مسول مراسم ترتیب دادن مراسم عبادی بودند که البته بر اساس مناسبتهای مختلف سال ویژگی ها و دسته بندی هایی داشت.
*شش روز هفته* [ویرایش]
*شنبه* [ویرایش]
*اعیاد سه‌گانه* [ویرایش]
*یوم کیپور* [ویرایش]
کاهن عظم یهودیان در تمام روز کیپور در محل بِت همیقداش حضور داشت و مراسم خاص آن روز را اجرا می نمود. بطور کاملا خلاصه، در این مراسم، کهن گادول(کاهن عظم)در مجموع 15 مرتبه قربانی های مختلف(شامل گوسفند، گاو، بز) را تقدیم می نمود، سه بار مجموعه عطریات ویژه را بخور می کرد، 5 بار لباسهای مخصوص خود را تعویض می نمود، 3 مرتبه ویدوی (طلب بخشایش) را می خواند (1- در حق خود و خانواده اش، 2- در حق سایر کاهنان و 3- در حق تمام جامعه). او ده مرتبه نام اعظم ا-لهی را (که بر زبان جاری ساختن آن برای سایرین اکیداً ممنوع است) بر زبان می آورد، و جماعت هر بار شنیدن با آن نام اعظم، سجده کرده و روی خود را بر زمین می نهادند و جمله «בָּרוּךְ, שֵׁם כְּבוֹד מַלְכוּתוֹ, לְעוֹלָם וָעֶד» را با صدای بلند بیان می کردند. کهن گادول همچنین چهار مرتبه وارد مکان قدس الاقداس (קדש הקדשים) می شد، سه مرتبه خون آن قربانیها را بر مذبح و دیگر اجزای آن می پاشید. او دوبار دعا می خواند، دعای اول را بصورت کوتاه و در مکان קדש הקדשים، و دعای دوم را بطور طولانی تر و قبل از آخرین ورود به قدس الاقداس קדש הקדשים ادا می نمود . جماعت در تمام مدت یوم کیپور می ایستادند و مراسم را برگزار می کردند.[۸]
باورهای یهود [ویرایش]

امروزه یهودیان سراسر جهان، دیوار غربی (دیوار ندبه) را به عنوان قبله می شناسند و بر همین اساس، جهت(سوی) نماز گذاردن و همچنین راستای محراب (هخال) کنیساها و راستای مقبره های یهودیان جهان تنظیم شده است.
براساس باور یهود سنگ بنا و پایه دیوار غربی (دیوار ندبه) هیکل سلیمان را پدر حضرت داوود گذاشته است و از آنجایی که صف کنیه آن حضرت جاودانگی و پایستگی است، استناٌ این دیوار همچنان از آسیب بلایای زمانه سالم و پایدار باقی مانده. چنانچه در این رابطه در "رساله برگ" آمده :(داوید برای ساخت بت همیقداش پایه های آن را حفاری نمود)[۹]
یهودیان باور دارند که بیت همیقداش آینده(معبد سوم) که انتظار آبادی آن را دارند ساخته شده و کامل آن آشکار شده و از آسمان می آید [۱۰]میقداش (مکان مقدس) را خدایا، دستان تو آراسته می سازند[۱۱]
باورهای درباره هیکل [ویرایش]



بر باور یهودیان، دیوار ندبه از آخرین باقی‌مانده‌های هیکل سلیمان است
عده‌ای یونانیان منکر وجود چنین پرستشگاهی هستند و از جمله دلایلشان یکی آن است که هرودوت یونانی، پدر تاریخ نویسی، ۱۵۰ سال پس از ویرانی هیکل سلیمان از شهر صور و هیکل اشتارته (عشتورت) دیدن می‌کند، اما کوچک‌ترین اشاره‌ای به هیکل سلیمان نمی‌کند.
مسلمانان عقیده دارند حضرت سلیمان کار ساخت آن جا را با کمک دیوان و جن‌ها به پایان رساند. البته در کتاب عهد سلیمان نیز مفصلا به ساخت هیکل سلیمان توسط دیو اشاره شده است و مذاکرات سلیمان و آنها ذکر شده است.[۱]
در وسط هیکل سلیمان فضایی مطهر وجود داشت که به آن قدس الاقداس می‌گفتند و تابوت عهد خداوند در آن جا قرار داشته‌است. تصور بر آن بوده که مکان حضور دایمی خدایی است که معبد متعلق به اوست و یا نیروی الهی او همواره در آن فیضان دارد. حتی کاهن اعظم فقط سالی یک مرتبه در یوم کیپور اجازهٔ ورود به آن فضا را داشته‌است.
در کتاب دوم باروخ(متعلق به قانون سریانی) چنین آمده‌است که این بخت النصر نبود که اورشلیم را تخریب کرد و هیکل را ویران کرد بلکه خدا فرشتگان خود را فرستاد و دیوارهای شهر را فرو ریخته و گنجینه‌های آن را در جائی پنهان کردند.[۱۲]
در برخی احادیث شیعه آمده است که مسجدالاقصی واقعی که در قرآن از آن نام برده شده‌است نه در روی زمین بلکه در آسمان است.[۱۳] و مسیحیان معتقدند در آخرالزمان و در زمان بازگشت مسیح، اورشلیم جدید از آسمان به زمین می‌آید.[۱۴]
پانویس [ویرایش]

↑ ۱٫۰ ۱٫۱ کتاب عهد سلیمان
↑ یکم تواریخ، باب ۱۷
↑ یکم تواریخ، ۲۲:۸ لیکن کلام خداوند بر من نازل شده، گفت: چونکه بسیار خون ریخته‌ای و جنگهای عظیم کرده‌ای، پس خانه‌ای برای اسم من بنا نخواهی کرد، چونکه به حضور من بسیار خون بر زمین ریخته‌ای.
↑ دایرالمعارف و تقویم چهار گانه ادیان توحیدی استاداسحاق کهن صدق
↑ کتاب تاریخ اورشلیم نوشته دکتر حمیدی صفحه 37
↑ Lambert Dolphin and Michael Kollen July 21, 1995 On The Location of the First and Second Temples in Jerusalem (بازبینی به تاریخ 10 مارس 2010)
↑ John P. Pratt and others New Proposed Location for Solomon's Temple Meridian Magazine (بازبینی به تاریخ 10 مارس 2010)
↑ خلاصه شده از ترجمه صدر عوودا(סֶדֶר הָעֲבוֹדָה)از بخش لاحاش حضارای موصاف کتاب یوم کیپور
↑ تلمود رساله مکوت برگ 11 الف
↑ سفر خروج فصل 15 آیه 17
↑ تلمود رساله سوکا برگ 41 الف تفسیر راشی
↑ کتاب دوم باروخ:۶
↑ تفسیر القمی، ج‏۲، ص: ۲۴۴ و مستدرک‏الوسائل ج : ۳ ص : ۴۰۹
↑ مکاشفات یوحنا ۳:۱۲ و ۲۱:۲
جستارهای وابسته [ویرایش]

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ هیکل سلیمان موجود است.
دیوار ندبه
مسجد الاقصی
[نهفتن]
ن • ب • و
اورشلیم
نام‌ها
کنگ دژهودج بیت‌المقدس نام‌های دیگر اورشلیم

خیابان‌ها و بلوارها
خیابان کورش خیابان ویا دولوروسا
حصار شهر
دروازه عمود دروازه ساهره دروازه یافا دروازه مغاربه دروازه نبی داود
جای‌های مذهبی
پرستش‌گاه اورشلیم قُبَّةُ الصّخره مسجدالاقصی دیوار ندبه آرامگاه راحل مسجد عمر الفاروق هیکل سلیمان کلیسای مقبره مقدس جتسیمانی صومعه صلیب
آموزش و فرهنگ
دانشگاه عبری اورشلیم دانشگاه قدس کتابخانه ملی اسرائیل
مرتبط
نام بیت‌المقدس در متون کهن فارسی
رده‌ها: هیکل سلیمان اسراییل و یهودیه باستان اسرائیل انحلال‌های ۵۸۶ (پیش از میلاد) در اسرائیل ساختمان‌ها و سازه‌ها در اسرائیل بناهای مذهبی اورشلیم بنیان‌گذاری‌های سده ۱۰ (پیش از میلاد) در اسرائیل تاریخ اورشلیم سلیمان کتب پادشاهان یهودیت

قس عربی

هیکل سلیمان, أو معبد القدس حسب التسمیة الیهودیة المعروف باسم الهیکل الأول، وفقا للکتاب المقدس، المعبد الیهودی الأول فی القدس الذی بناه الملک سلیمان.

من تحلیل المصادر التاریخیة والأثریة یفترض معظم العلماء أن المعبد یقع موقعه داخل الحرم القدسی الشریف أو بجواره. أما الحاخامون الیهود فیقبل أکثریتهم هذا الافتراض ویعتبرون الحرم القدسی الشریف محظورا على الیهود لقدسیته، إذ لا یمکن فی عصرنا أداء طقوس الطهارة المفروضة على الیهود قبل الدخول فی مکان الهیکل حسب الشریعة الیهودیة. مع ذلک، فیوجد عدد من الحاخامین الذین یسمح بزیارة الحرم القدسی، وکذلک یزوره یهود علمانیین. وفقا للکتاب المقدس العبری، شید المعبد تحت سلیمان، ملک إسرائیل. ومن شأن ذلک أن تاریخ بنائه إلى القرن 10 قبل المیلاد، ولکن من الممکن أن المعبد واصل الملاذ فی وقت سابق من الیبوسیین سبقت الغزو الإسرائیلی للقدس. وخلال مملکة یهوذا، وخصص لمعبد الرب، وإله إسرائیل ویضم تابوت العهد.

تم بناء الهیکل الثانی فی نفس الموقع فی 516 قبل المیلاد، الذی تم توسیعه بشکل کبیر فی 19 قبل المیلاد ودمرت فی نهایة المطاف من قبل الرومان فی 70 م. بنیت قبة الصخرة على موقع فی 691 م.

بسبب الحساسیات الدینیة المعنیة، والحالة المتقلبة سیاسیا فی القدس الشرقیة، وقلة فقط أجریت المسح الأثری للحرم القدسی. ولهذا السبب، لا یوجد اعادة اعمار الأثریة للمعبد على ما هو علیه فی الوقت من تدمیر من قبل نبوخذ نصر. فمن المعقول أن کان هیکل تشکیلها إلى حد کبیر، أو مجددة حتى فی مجمله، خلال الفترة بین بنائه من المفترض بموجب سلیمان وتدمیرها عن ثلاثة قرون فی وقت لاحق.

محتویات [أخف]
1 تاریخ الهیکل
2 الهیکل فی النصوص الدینیة
2.1 التشکیک فی وجود الهیکل
3 الخلاف حول مکان الهیکل
4 جدال الهیکل الثالث
5 رأی الجماعات المسیحیة حول بناء الهیکل
5.1 مع بناء الهیکل
5.2 ضد بناء الهیکل
6 الرأی الإسلامی
7 موقع الهیکل
8 مواضیع ذات صلة
9 مراجع
10 مصادر
[عدل]تاریخ الهیکل

هناک أوصاف مفصلة لشکل المعبد وطریقة العبادة فیه کما کانت فی القرن الأول للمیلاد (فی ما یسمى ب"الهیکل الثانی" أو "هیکل هیرودس") فی مؤلفات المؤرخ الیهودی الرومانی یوسیفوس فلافیوس، وخاصة فی مؤلفته "حروب الیهود" التی تسرد سلسلة الأحداث التی أدت إلى التمرد الیهودی على الرومان وأحداث التمرد. کذلک توجد بعض الدلائل الأثریة التی تدعم أوصاف یوسیفوس فلافیوس مثل حجرتین تحملان نقوشاً باللغة الیونانیة تم العثور علیها فی حفریات قرب الحرم القدسی (توجد إحداهما فی متحف إسطنبول الأثری والأخرى فی متحف روکفلر بالقدس)، والتی تحذر الرواد غیر الیهود یدخلوا فی المکان المقدس، وبوابة تیتوس فی روما المنقوش علیها صورة مسیرة جنود رومانیین یحمل کنوز الهیکل بعد انتصارهم على الیهود المتمردین علیهم فی القدس وتدمیرهم للهیکل. هو معبد یهودی یعتقد أنه أقیم فی العهد الجدید]]) هما المصدر الرئیسی لفرضیة وجود هذا المعبد فی ما قبل أیام الحشمونیین، وهناک معلومات کثیرة عن المعبد فی أواخر أیامه فی الکتب الدینیة الیهودیة الأخرى مثل المشناه والتلمود.

أما بالنسبة لأیام الهیکل الأول، فلا توجد من غیر الکتاب المقدس إلا دلائل أثریة وتاریخیة غیر مباشرة تذکر الملوک الیهوذیین فی أورشلیم (القدس) وعدد من وزراءهم وکهنتهم، بالأسماء المذکورة أیضا فی الکتاب المقدس، کمن عبدوا الرب فی الهیکل، ولکن دون ذکر الهیکل نفسه.

[عدل]الهیکل فی النصوص الدینیة

حسب ما یرد فی الکتاب المقدس (سفر الملوک الأول إصحاح 5-6) بناه الملک سلیمان (النبی سلیمان فی الإسلام) إتماماً لعمل أبیه الملک داود (النبی داود فی الإسلام) بأمر من الله. وکان داود هو الذی نقل تابوت العهد والأحجار المنقوش علیها شریعة موسى إلى مدینة أورشلیم بعد احتلالها من الیبوسیین. أما سلیمان فبنى الهیکل فی أورشلیم ووضع فیه التابوت والأحجار وجعل المکان معبدا لله. ویذکر سفر الملوک الأول (الأصحاح 6-9) أن بناء الهیکل استمر 16 عاما (من السنة الرابعة بعد تولیه العرش وحتى السنة العشرین) وأنه تم بالاستعانة بحیرام ملک صور الفینیقی الذی باعه الأخشاب وأرسل إلیه کبار صناعه.

وطبقاً لما ذکرته المصادر التاریخیة، فقد تم بناء الهیکل وهدمه ثلاث مرات، فقد تم تدمیر مدینة القدس والهیکل عام 587 ق.م على ید نبوخذ نصر ملک بابل وسُبى أکثر سکانها، وأعید بناء الهیکل حوالی 520-515 ق.م وهُدم الهیکل للمرة الثانیة خلال حکم المکدونیین على ید الملک أنطیوخوس الرابع بعد قمع الفتنة التی قام بها الیهود عام 170 ق.م، وأعید بناه الهیکل مرة ثالثة على ید هیرودوس الذی أصبح ملکاً على الیهود عام 40 ق.م بمساعدة الرومان. وهدم الهیکل للمرة الثالثة على ید الرومان عام 70 م ودمروا القدس بأسرها.[1]

[عدل]التشکیک فی وجود الهیکل
یرى بعض علماء الآثار أن مدینة القدس بشکل عام لم یعش فیها الیهود مطلقا ولم یتم بناء أی هیکل على مر العصور وأن قصص الهیکل مجرد قصص مختلقة عالم الآثار الإسرائیلی إسرائیل فلنکشتاین ینفی أی صلة للیهود بمدینة القدس

[عدل]الخلاف حول مکان الهیکل

وبعد الفتح الإسلامی بُنی مسجد قبة الصخرة فی عهد الخلیفة الأموی عبد الملک بن مروان، الأمر الذی لا یقبله الیهود لأنهم لا یؤمنون بالإسلام کدیانة منزلة من الله، بقى المسجد الأقصى على حاله التی هی علیه الآن، حتى بعد قیام دولة إسرائیل التی تسعى لبناء هیکل سلیمان أو الهیکل الثالث على جبل الهیکل (مصطلح یهودی) أو الحرم القدسی الشریف (مصطلح إسلامی)، وفقامت بعدة محاولات هدفها استرجاع هیکلهم المزعوم وذلک بهدم المسجد الأقصى وإقامة الهیکل الثالث مکانه وما زال الخلاف قائم بین المسلمین والیهود.

[عدل]جدال الهیکل الثالث

رأی الحاخامین من التیارات الیهودیة المرکزیة، کما تعبر عنه مجلس الحاخامین الإسرائیلیة، هو أن إعادة بناء الهیکل على جبل الهیکل (أی الحرم القدسی) فی الوقت الراهن أمر ممنوع، وحتى بحظر الحاخامین زیارة الجبل لاعتباره ممنوع من زیارة الیهود حسب الشریعة الیهودیة الحالیة. أما الحاخامون الیهود فیقبل أکثریتهم هذا الافتراض ویعتبرون الحرم القدسی الشریف محظورا على الیهود لقدسیته، إذ لا یمکن فی عصرنا أداء طقوس الطهارة المفروضة على الیهود قبل الدخول فی مکان الهیکل حسب الشریعة الیهودیة. مع ذلک، فیوجد عدد من الحاخامین الذین یسمح بزیارة الحرم القدسی، وکذلک یزوره یهود علمانیین. أما الشرطة الإسرائیلیة فتسمح للیهود بزیارة الحرم القدسی کسیاح، ولکنها تحظر أداء الشعائر فیه.

[عدل]رأی الجماعات المسیحیة حول بناء الهیکل

[عدل]مع بناء الهیکل
المسیحیین الإنجیلیین : یدعمون إعادة بناء هیکل سلیمان کخطوة على طریق عودة یسوع المسیح، المسیّا وبدایة معرکة هرمجدون. ویذکر أنهم یدعمون إسرائیل فی کل مواقفها وترى أن نهایة العالم قد صارت وشیکة.
فریق الصلاة لأورشلیم : تقوم بالدعم لإسرائیل لأن عودة السید والمخلّص ترتبط بأورشلیم مباشرةً وأنّ معظم النبوءات التوراتیة تشیر إلى أورشلیم ونهایة الزمن، وإلى بناء الهیکل الجدید، والمسیخ الدجّال، وقیام معرکة هرمجدون.
السفارة المسیحیة الحولیة :أنشأها الإنجیلیون فی سبتمبر 1980، وتعمدوا أن یکون مقرها فی أورشلیم. وللسفارة المسیحیة خمس عشرة قنصلیة فی الولایات المتحدة الأمریکیة، تقوم بأنواع متباینة من الأنشطة الفعالة لصالح إسرائیل عبرت عنها صحیفة الجیروزالیم بوست فی مقال لها سنة1980 بأنه سیشمل تشجیع کل أنواع الدعایة للدفاع عن القضیة الیهودیة فی الصحافة والرادیو والأفلام والاجتماعات أو أی وسیلة إعلامیة أخرى.
منظمة الأغلبیة الأخلاقیة :وهی التی أسسها القس جیری فالویل سنة 1979 وهی ذات توجه دینی سیاسی، لها برنامج إذاعی یومی یستمر لساعة کاملة، واسمه ساعة الإنجیل تبثه ستمائة محطة فی أنحاء العالم، ولها مجلة دوریة بعنوان (صوت المسیحیة)، وینظم فالویل من خلال منظمته رحلات دوریة إلى الأراضی المقدسة، ویضم أبرز جوانب الرحلة زیارات لوادی مجدو، ومواقع توراتیة أخرى.
هیئة المائدة المستدیرة الدینیة: تأسست سنة 1979 لتنسیق برنامج عمل الیمین المسیحی، وتضم عدداً کبیراً من أضخم المنظمات، ومن أنجح العاملین بالیمین الدینی ومن هذه المنظمات : منظمة مترجمو الکتاب المقدس وعصبة الکنیسة فی أمریکا. وهی منظمة أبحاث غایة فی السریة، ولدیها ملفات عن آلاف شخصیات العالمیة، وتعتبر هذه الهیئة دعم إسرائیل لأسباب لاهوتیة وإستراتیجیة.
مؤسسة جبل الهیکل :أسسها تیری ریزنهوفر هو تاجر أراضی وبترول من أجل العمل على تحقیق النبوءة التوراتیة بشأن بناء الهیکل الثالث، وذکرت صحیفة دافار الإسرائیلیة فی مقال لها عام 1983 أن مؤسسة جبل الهیکل المسیحیة الأمریکیة جمعت عشرة ملایین دولار لتستخدمها فی تقدیم المعونة لبناء المستوطنات وشراء الأراضی من الأوقاف الإسلامیة والمساعدة فی مشروع إعادة الهیکل، وشارک ریزنهوفر فی تنظیم حملة 1983 للاحتجاج على القبض على المستوطنین الإسرائیلیین المتورطین فی مؤامرة ضد المسجد الأقصى، وتبرع بتکالیف الدفاع عنهم. ولثرائه الکبیر، تبرع تیری بمبالغ ضخمة لمنظمة الهیکل المقدس الیهودیة.
[عدل]ضد بناء الهیکل
الکنیسة القبطیة الأرثوذکسیة : أکدت مراراً على أنها لن تدخل اورشلیم إلا بعد دخول المسلمین - حسب ما قاله البابا شنودة - وأکدت أیضاً معارضتها لأقامة الهیکل الثالث
[عدل]الرأی الإسلامی

للحرم المقدسی قدسیة خاصة لدى المسلمین فهو أولى القبلتین وثانی مسجد وُضع فی الأرض وإلیه أُسری بالرسول قبل أن یعرج إلى السماء.
ویرى بعض المسلمین أن هیکل سلیمان لیس تحت المسجد الاقصى، وأنها قصة قد ألفها الیهود لهدم المسجد الاقصى.[2] و یحاولون الآن کسر الرقم القیاسی فی عدد المؤتمرات المقامة لرفع الحصار عن فلسطین منذ 60 عام

[عدل]موقع الهیکل

ولیس هناک دلیل على المکان الذی بُنی فیه الهیکل، فبینما تذکر بعض المصادر أنه بنى خارج ساحات المسجد الأقصى، یدعی الیهود أن مکانه تحت قبة الصخرة ویعتقد الیهود والمسیحیین أن مکان هیکل سلیمان هو جبل الهیکل أو الحرم القدسی الشریف، ویقال أن هیکل سلیمان موجود تحت بیت المقدس، ولهذا أراد الیهود قبل سنوات قلیلة هدم المسجد الأقصى للبحث تحته عن هیکل سلیمان.

[عدل]مواضیع ذات صلة

المسجد الأقصى
معبد القدس
قبة الصخرة
القدس
صهیونیة
إسرائیل
[عدل]مراجع

^ عصبة الأمم، تقریر اللجنة الدولیة المقدم إلى عصبة الأمم عام 1930، بیروت، مؤسسة الدراسات الفلسطینیة، 1968، ص 22،23."
^ ترنیمة الملوک."
[عدل]مصادر

کتاب قبل أن یهدم الأقصى، تألیف عبد العزیز مصطفى
ترنیمةالملوک
تصنیفات: تاریخ بنی إسرائیل آثار الهلال الخصیب یهودیة

قس مصری

معبد سلیمان، فى الیهودیه معبد بناه سلیمان فوق جبل موریا فى اورشلیم حوالى سنة 1006 قبل المیلاد و بقا المرکز الرئیسى لعبادة الیهود. اتدمر المعبد لما حاصر نبوختنصر اورشلیم سنة 588 قبل المیلاد و بعدها بسبعین سنه اتبنى مکانه معبد زروب-بابل. فى سنة 20 قبل المیلاد الملک هارود الاعظم بدا یبنى معبد تانى لکن دمره بالکامل الرومان فیسباسیان و تیتوس سنة 70.


فیه فایلات فى تصانیف ویکیمیدیا کومونز عن:
معبد سلیمان
الصفحه دى فیها تقاوى مقاله. و انت ممکن تساعد ویکیپیدیا مصرى علشان تکبرها.
تصانیف: تقاوى یهودیه

قس انگلیسی

Solomon's Temple, also known as the First Temple, was the Holy Temple (Hebrew: בֵּית־הַמִּקְדָּשׁ: Bet HaMikdash) in ancient Jerusalem, on the Temple Mount (also known as Mount Zion), before its destruction by Nebuchadnezzar II after the Siege of Jerusalem of 587 BCE.
According to the Hebrew Bible, the temple was constructed under Solomon, king of the Israelites. This would date its construction to the 10th century BCE, although it is possible that an earlier Jebusite sanctuary had stood on the site. During the kingdom of Judah, the temple was dedicated to Yahweh, the god of Israel, and is said to have housed the Ark of the Covenant. Rabbinic sources state that the First Temple stood for 410 years and, based on the 2nd-century work Seder Olam Rabbah, place construction in 832 BCE and destruction in 422 BCE (3338 AM), 165 years later than secular estimates.
Because of the religious sensitivities involved, and the politically volatile situation in East Jerusalem, only limited archaeological surveys of the Temple Mount have been conducted. No excavations have been allowed on the Temple Mount during modern times. There is no direct archaeological evidence for the existence of Solomon's Temple, and no mentions of it in the surviving contemporary extra-biblical literature. An Ivory pomegranate mentions priests in the house of YHWH, and an inscription recording the Temple's restoration under Jehoash have appeared on the antiquities market, but the authenticity of both has been challenged and they remain the subject of controversy. Another possible but disputed mention is in a Judean inscription, probably from the 7th century BCE, that refers to the "House of Yahweh" and a king called Ashyahu.[1]
Contents [hide]
1 History
2 Architectural description
2.1 Most Holy Place
2.2 Holy Place
2.3 Porch
2.4 Chambers
2.5 Courts
2.6 Brazen Sea
3 Archaeology
4 Notable mentions
5 See also
6 Footnotes
7 General references
8 Further reading
[edit]History



King Solomon dedicates the Temple at Jerusalem, painting by James Jacques Joseph Tissot (French, 1836–1902) or followers
The earliest source of information on the First Temple is the Hebrew Bible (or Old Testament). According to the biblical sources, the temple was constructed under King Solomon during Israel's period of united monarchy. This puts the date of its construction in the mid-10th century BCE.[2] Some scholars have speculated that a Jebusite sanctuary may have previously occupied the site.[3] During the kingdom of Judah, the temple was dedicated to Yahweh, the god of Israel, and is said to have housed the Ark of the Covenant.[4] Rabbinic sources state that the First Temple stood for 410 years and, based on the 2nd-century work Seder Olam Rabbah, place construction in 832 BCE and destruction in 422 BCE (3338 AM), 165 years later than secular estimates.[5]
The following is a summary of the history according to Book of Samuel and Book of Kings, with notes on the variations to this story in the later Book of Chronicles.
The Mishkan (dwelling place) of the god of Israel, was originally the portable shrine called the Ark of the Covenant, which was placed in the Tabernacle tent. King David, having unified all Israel, brought the Ark to his new capital, Jerusalem, intending to build there a temple in order to house the Ark in a permanent place. David purchased a threshing-floor for the site of the Temple (1 Chronicles 21–22), but then Yahweh told him that he would not be permitted to build a temple. The task of building therefore passed to David's son and successor, Solomon. 1 Kings 6:1–38, 1 Kings Chapter 7, and Chapter 8 describe the construction and dedication of the Temple under Solomon.
King Solomon requested the aid of King Hiram of Tyre to provide both the quality materials and skilled craftsmen. During the construction, a special inner room, named in Hebrew Kodesh Hakodashim (Holy of Holies), was prepared to receive and house the Ark of the Covenant (1 Kings 6:19); and when the Temple was dedicated, the Ark—containing the Tablets of Stone—was placed therein (1 Kings 8:6–9).
The exact location of the First Temple is unknown: it is believed to have been situated upon the hill which forms the site of the 1st century Second Temple and present-day Temple Mount, where the Dome of the Rock is situated. However, two other, slightly different sites have been proposed on this same hill: one places the stone altar at the location of the rock which is now beneath the gilded dome, with the rest of the temple to the west. The Well of Souls was, according to this theory, a pit for the remnants of the blood services of the korbanot. The other theory places the Holy of Holies atop this rock. Still another location has recently been proposed between the Dome of the Rock and the gilded dome, based on orientation to the eastern wall, drainage channels, orientation of the platform stones, and the location of a possible Boaz pillar base.[6]
2 Chronicles 12:9, and 1 Kings 14:26 describe the Sack of Jerusalem by the Pharaoh Shishaq, who "took away the treasures of the house of the LORD, and the treasures of the king's house."
2 Kings 12:4–16 describes arrangements for the refurbishment of the Temple in the time of king Jehoash of Judah in the 9th century BCE. According to 2 Kings 14:14 the Temple was looted by Jehoash of Israel in the early 8th century and again by King Ahaz in the late 8th century (2 Kings 16:8). Ahaz also installed some cultic innovations in the Temple which were abhorrent to the author of 1–2 Kings (2 Kings 16:10–18).
The Temple also figures in the account of King Hezekiah, who turned Judah away from idols;[7] when later in the same century Hezekiah is confronted with a siege by the Assyrian king Sennacherib (2 Kings 18:23, 19:1 and the Taylor prism), Hezekiah "instead of plundering the temple treasuries... now uses the temple the way it is designed to be used — as a house of prayer (2 Kings 19:1–14).[8]
Hezekiah's son, however, is much different from his father and during the reign of Manasseh of Judah in the early and middle seventh century (2 Kings 21:4–9), Manasseh makes innovations to the Temple cult. He has been described as a Solomon who also fell into idolatry, and Manasseh is described as a king who "makes" (2 Kings 21:3–7) or "builds" (2 Kings 21:3) high places (cf. 1 Kings 11:7) (see Deuteronomy 12 for the prohibition against high place worship), yet while Solomon's idolatry was punished by a divided kingdom, Manessah's idolatry was punished by exile.[9]
King Josiah, the grandson of Manasseh, refurbished and made changes to the Temple by removing idolatrous vessels and destroying the idolatrous priesthood c. 621 BCE (2 Kings 22:3–9; 23:11–12). He also suppressed worship at altars other than the Temple's.
The Temple was plundered by the Babylonian king Nebuchadnezzar when the Babylonians attacked Jerusalem during the brief reign of Jehoiachin c. 598 (2 Kings 24:13), Josiah's grandson. A decade later, Nebuchadnezzar again besieged Jerusalem and after 30 months finally breached the city walls in 587 BCE, subsequently burning the Temple, along with most of the city (2 Kings 25). According to Jewish tradition, the Temple was destroyed on Tisha B'Av, the 9th day of Av (Hebrew calendar).
[edit]Architectural description



A sketch of Solomon's Temple based on descriptions in the Tanakh
Several temples in Mesopotamia, many in Egypt, and some of the Phoenicians are now known. The description given of Solomon's Temple is not a copy of any of these, but embodied features recognisable in all of them. Its general form is reminiscent of Egyptian sanctuaries and closely matches that of other ancient temples in the region, however the complexity of inner chambers and unique functions does distinguish the temple strongly.[10][11][12]
The detailed descriptions provided in the Tanakh and educated guesses based on the remains of other temples in the region are the sources for reconstructions of its appearance. Technical details are lacking, since the scribes who wrote the books were not architects or engineers.[11] Nevertheless, the recorded plans and measurements have inspired Replicas of the Jewish Temple and influenced later structures around the world.
Reconstructions differ; the following is largely based on Easton's Bible Dictionary and the Jewish Encyclopedia:
[edit]Most Holy Place
The Kodesh Hakodashim, or Holy of Holies, (1 Kings 6:19; 8:6), also called the "Inner House" (6:27), (Heb. 9:3) was 20 cubits in length, breadth, and height. The usual explanation for the discrepancy between its height and the 30-cubit height of the temple is that its floor was elevated, like the cella of other ancient temples.[11] It was floored and wainscotted with cedar of Lebanon (1 Kings 6:16), and its walls and floor were overlaid with gold (6:20, 21, 30). It contained two cherubim of olive-wood, each 10 cubits high (1 Kings 6:16, 20, 21, 23–28) and each having outspread wings of 10 cubits span, so that, since they stood side by side, the wings touched the wall on either side and met in the center of the room. There was a two-leaved door between it and the Holy Place overlaid with gold (2 Chr. 4:22); also a veil of tekhelet (blue), purple, and crimson and fine linen (2 Chr. 3:14; compare Exodus 26:33). It had no windows (1 Kings 8:12) and was considered the dwelling-place of the "name" of God.
The color scheme of the veil was symbolic. Blue represented the heavens, while red or crimson represented the earth. Purple, a combination of the two colors, represents a meeting of the heavens and the earth.


View of the House with ceiling removed. This image is a rendering of a 3-D computer model.
[edit]Holy Place
The Hekhal, or Holy Place, (1 Kings 8:8–10), called also the "greater house" (2 Chr. 3:5) and the "temple" (1 Kings 6:17); the word also means "palace",[11] was of the same width and height as the Holy of Holies, but 40 cubits in length. Its walls were lined with cedar, on which were carved figures of cherubim, palm-trees, and open flowers, which were overlaid with gold. Chains of gold further marked it off from the Holy of Holies. The floor of the Temple was of fir-wood overlaid with gold. The door-posts, of olive-wood, supported folding-doors of fir. The doors of the Holy of Holies were of olive-wood. On both sets of doors were carved cherubim, palm-trees, and flowers, all being overlaid with gold (1 Kings 6:15 et seq.)
[edit]Porch
The Ulam, or porch, acted as an entrance before the Temple on the east (1 Kings 6:3; 2 Chr. 3:4; 9:7). This was 20 cubits long (corresponding to the width of the Temple) and 10 cubits deep (1 Kings 6:3). (ESV 2 Chr. 3:4) notes that this porch was 20 cubits high. The description does not specify whether a wall separated it from the next chamber. In the porch stood the two pillars Jachin and Boaz (1 Kings 7:21; 2 Kings 11:14; 23:3), which were 18 cubits in height.
[edit]Chambers
Chambers were built about the Temple on the southern, western and northern sides (1 Kings 6:5–10). These formed a part of the building and were used for storage. They were probably one story high at first; two more may have been added later.[11]
[edit]Courts


Exterior view of the entire Temple complex as depicted in a 3-D computer model


Closer view of the Inner Court and House as depicted in a 3-D computer model
According to the Bible, two courts surrounded the Temple. The Inner Court (1 Kings 6:36), or Court of the Priests (2 Chr. 4:9), was separated from the space beyond by a wall of three courses of hewn stone, surmounted by cedar beams (1 Kings 6:36). It contained the Altar of burnt-offering (2 Chr. 15:8), the Brazen Sea laver (4:2–5, 10) and ten other lavers (1 Kings 7:38, 39). A brazen altar stood before the Temple (2 Kings 16:14), its dimensions 20 cubits square and 10 cubits high (2 Chr. 4:1). The Great Court surrounded the whole Temple (2 Chr. 4:9). It was here that people assembled to worship. (Jeremiah 19:14; 26:2).
[edit]Brazen Sea
Main article: Brazen Sea
The large basin known as the "Brazen Sea" measured 10 cubits wide brim to brim, 5 cubits deep and with a circumference of 30 cubits around the brim, rested on the backs of twelve oxen (1 Kings 7:23–26). The Book of Kings gives its capacity as "2,000 baths" (90 cubic meters[citation needed]), but Chronicles (2 Chr. 4:5–6) inflates this to three thousand baths (136 cubic meters) and states that its purpose was to afford opportunity for the purification by immersion of the body of the priests.
The lavers, each of which held "forty baths" (1 Kings 7:38), rested on portable holders made of bronze, provided with wheels, and ornamented with figures of lions, cherubim, and palm-trees. The author of the books of the Kings describes their minute details with great interest (1 Kings 7:27–37). Josephus reported that the vessels in the Temple were composed of Orichalcum in Antiquities of the Jews. According to 1 Kings 7:48 there stood before the Holy of Holies a golden altar of incense and a table for showbread. This table was of gold, as were also the five candlesticks on each side of it. The implements for the care of the candles—tongs, basins, snuffers, and fire-pans—were of gold; and so were the hinges of the doors.
[edit]Archaeology

Because of the religious and political sensitivities involved, no archaeological excavations and only limited surface surveys of the Temple Mount have been conducted.[13][14] There is no direct archaeological evidence for the existence of Solomon's Temple. This building is not mentioned in extra-biblical accounts which have survived.[15]
In 2007, artifacts dating to the 8th to 6th centuries BCE were described as being possibly the first physical evidence of human activity at the Temple Mount during the First Temple period. The findings included animal bones; ceramic bowl rims, bases, and body sherds; the base of a juglet used to pour oil; the handle of a small juglet; and the rim of a storage jar.[16][17]
By 2006, the Temple Mount Antiquities Salvage Operation had recovered numerous artifacts dating from the 8th to 7th centuries BCE from soil removed in 1999 by the Islamic Religious Trust (Waqf) from the Solomon's Stables area of the Temple Mount. These include stone weights for weighing silver and a First Temple period bulla, or seal impression, containing ancient Hebrew writing which includes the name Netanyahu ben Yaush. Netanyahu is a name mentioned several times in the Book of Jeremiah while the name Yaush appears in the Lachish letters. However, the combination of names was unknown to scholars.[18][19]
A thumb-sized ivory pomegranate measuring 44 millimetres (1.7 in) in height bearing an ancient Hebrew inscription "Sacred donation for the priests in the House of YHVH" was believed to have adorned a sceptre used by the high priest in Solomon's Temple. It was considered the most important item of biblical antiquities in the Israel Museum’s collection.[20] However, in 2004, the Israel Antiquities Authority reported the inscription to be a forgery, though the ivory pomegranate itself was dated to the 14th or 13th century BCE.[21] This was based on the report's claim that 3 incised letters in the inscription stopped short of an ancient break, as they would have if carved after the ancient break was made. Since then, it has been proven that one of the letters was indeed carved prior to the ancient break, and the status of the other two letters is now in question. Some paleographers and others have continued to insist that the inscription is ancient and the authenticity of this artifact is still the object of discussion.[22]
A possible mention of the temple is in a Judean inscription of unknown provenance, probably dated to the 7th century BCE, that refers to the "House of Yahweh" and a king called Ashyahu.[1][23] The name of Ashyahu is known in other inscriptions, but not from the Bible and not as a king.[1] Stern notes that sanctuaries dedicated to Yahweh existed in other places and there is no certainty that this inscription refers to Jerusalem.[24]
Another artifact, the so-called Jehoash Inscription contains a 15-line description of King Jehoash's ninth-century BCE restoration of the Temple. Its authenticity was called into question by a report by the Israel Antiquities Authority, which claimed that the surface patina contained microfossils of foraminifera. As these fossils do not dissolve in water, they cannot occur in a calcium carbonate patina, leading investigators to conclude that the patina must be an artificial chemical mix applied to the stone by forgers. This finding has since been undermined by examination of the patina using more advanced techniques, as well as examination of a new break in the stone caused by handling since the original report was issued.[25]
In 1940 American archaeologist Nelson Glueck "proclaimed ... that he had discovered the Edomite mines controlled by King Solomon,"[26] allegedly used to construct the Temple's furnishings.[27] Later in '97, investigating the role of "metallurgy in [the] social evolution" of Southern Jordan, University of California anthropologist Tom Levy "started probing the site known as Khirbat en Nahas (Arabic for "ruins of copper")."[26][28] The samples Levy sent off to "Oxford for radiocarbon dating confirmed that Glueck had been on the right track: This was a tenth-century copper production site ‒ and Levy adds ... 'the closest copper source to Jerusalem.'"[26] In response to these findings archaeologist Amihai Mazar has stated, "I believe that if, one day, we should find the copper objects from the temple in Jerusalem, it will prove to come from this area".[29]
[edit]Notable mentions



Isaac Newton's diagram of the Temple, 1728
In the 6th century CE, the Temple was included on a list of seven wonders which included the Pharos of Alexandria and Noah's Ark, compiled by Gregory, Bishop of Tours.[30]
Sir Isaac Newton (1642–1727), the noted English scientist, mathematician and theologian, studied and wrote extensively upon the Temple of Solomon. He dedicated an entire chapter of The Chronology of Ancient Kingdoms to his observations regarding the temple. Newton was intrigued by the temple's sacred geometry and believed that it was designed by King Solomon with privileged eyes and divine guidance.
The Hamburgmuseum in Germany has a 17th-century model of the temple
[edit]See also

Wikimedia Commons has media related to: Temple of Solomon
General
Tabernacle
Temple in Jerusalem
Temple Mount
Solomonic column
Replicas of the Jewish Temple
Siege of Jerusalem (597 BC)
Solomon's Shamir
Temple Denial
Persons
Prophet Isaiah
Prophet Jeremiah
King David
King Solomon
King Hezekiah
King Josiah
Yosef Elboim
Zadok
Places
City of David
Mount Moriah
Temple Mount
Hezekiah's Tunnel
Siloam Inscription
Second Temple
Three shekel ostracon
Tel Motza temple
[edit]Footnotes

^ a b c Bernhard Lang (1998). "The Decalogue in the Light of a Newly Published Palaeo-Hebrew Inscription (Hebrew Ostracon Moussaieff No. 1)". Journal for the Study of the Old Testament 23: 21–25.
^ Stevens, Marty E. Temples, tithes, and taxes: the temple and the economic life of ancient Israel, pg. 3. Hendrickson Publishers 2006, ISBN 1-56563-934-0
^ Peake's commentary on the Bible
^ Achtemeier, Paul J. and Roger S. Boraas. The HarperCollins Bible Dictionary. San Francisco, CA: HarperSanFrancisco, 1996. p. 1096.
^ YEisen, Yosef. Miraculous journey: a complete history of the Jewish people from creation to the present, pg. 56. Targum Press 2004, ISBN 1-56871-323-1
^ New Proposed Location for Solomon's Temple
^ Peter J. Leithart, 1&2 Kings, Brazos Theological Commentary on the Bible p. 254 (2006).
^ Peter J. Leithart, 1&2 Kings, Brazos Theological Commentary on the Bible p. 258 (2006).
^ Peter J. Leithart, 1&2 Kings, Brazos Theological Commentary on the Bible p. 263 (2006).
^ Jewish Encyclopedia: Temple of Solomon
^ a b c d e De Vaux, 1961.
^ According to Finkelstein in The Bible Unearthed, the description of the temple is remarkably similar to that of surviving remains of Phoenician temples of the time, and it is certainly plausible, from the point of view of archaeology, that the temple was constructed to the design of Phoenicians.
^ Langmead, Donald; Garnaut, Christine (2001). Encyclopedia of architectural and engineering feats (3rd, illustrated ed.). ABC-CLIO. ISBN 1-57607-112-X, 9781576071120.
^ Handy, Lowell (1997). The age of Solomon: scholarship at the turn of the millennium. Brill. pp. 493–494. ISBN 978-90-04-10476-1.
^ Finkelstein, Israel, and Silberman, Neil Asher (2002). The Bible Unearthed : Archaeology's New Vision of Ancient Israel and the Origin of Its Sacred Texts. Simon & Schuster. pp. 128–129. ISBN 0-684-86912-8.
^ "Temple Mount First Temple Period Discoveries". Friends of the Israel Antiquities Authority. Retrieved 2009-10-05.
^ Milstein, Mati. Solomon's Temple Artifacts Found by Muslim Workers, National Geographic, October 23, 2007
^ Shragai, Nadav. Temple Mount dirt uncovers First Temple artifacts, Haaretz, October 19, 2006
^ Netanyahu ben Yaush Seal, 8th–6th century BCE Centre for Online Judaic Studies March 13, 2008
^ Myre, Greg (2004-12-30). Israel Indicts 4 in 'Brother of Jesus' Hoax and Other Forgeries. New York Times, 30 December 2004.
^ Ivory pomegranate 'not Solomon's', BBC, (December 24, 2004)
^ Shanks, Hershel (November–December 2011). "Fudging with Forgeries". Biblical Archaeology Review (Washington, D.C.: Biblical Archaeology Society) 37 (6): 56–58. ISSN 0098-9444.
^ http://www.nytimes.com/1997/11/11/science/temple-receipt-for-a-3-shekel-donor.html
^ Ephraim Stern (2003). "The Phoenician source of Palestinian cults at the end of the Iron Age". In W. G. Dever and S. Gitin. Symbiosis, Symbolism and the Power of the Past. W. F. Albright Institute of Archaeological Research and American Schools of Oriental Research. p. 316.
^ Shanks, Hershel (November–December 2011). "Fudging with Forgeries". Biblical Archaeology Review (Washington, D.C.: Biblical Archaeology Society) 37 (6): 57–58. ISSN 0098-9444.
^ a b c Draper 2010: p. 84
^ Glueck 1944: p. 238
^ University of California — San Diego (2008-10-28). "King Solomon's Copper Mines?". ScienceDaily. Retrieved December 19, 2010.
^ Eric Cline, Thomas Levy, Israel Finkelstein, Erez Ben-Yosef, John Grattan, Mohammad Najjar, Marc Beherec, Thomas Higham, Yossi Garfinkel, Oded Yair, Greg Bearman, William Schniedewind, Haagai Misgav, Bill Schniedewind (November 23, 2010) (in English). Quest for Solomon's Mines (Television production / DVD). Wadi Faynan: PBS/NOVA & National Geographic. Event occurs at 22:33. Retrieved 2011-06-25. "Narrator: The size of the slag heaps indicates that over its lifetime the site produced 5000 tons of copper. Enough to supply copper to the entire region. Isotope analysis of copper objects from sites all over ancient israel has proved that they came from the Wadi Faynan area.
Amihai Mazar: Right now in Israel metallurgical study of copper objects that were found in contexts of ... late 11th century BC were proven to originate from Faynan.
Narrator: Perhaps this copper even reached Jerusalem. Where Solomon built his temple.
Thomas Levy: The bible tells us that the temple would require precious metals including tons of copper. And the closest source of copper for Jerusalem, it's about a three day ride from here, is this area of Faynan."
(later @51:06) Amihai Mazar: I believe that if, one day, we should find the copper objects from the temple in Jerusalem, it will prove to come from this area."
^ Clayton, Peter and Price, Martin: The Seven Wonders of the Ancient World (Routledge, 1988), pp. 162–63.
[edit]General references

De Vaux, Roland (1961). John McHugh. ed. Ancient Israel: Its Life and Institutions. NY: McGraw-Hill.
Draper, Robert (Dec. 2010). "Kings of Controversy". National Geographic: 66–91. ISSN 0027-9358. Retrieved 2010-12-18.
Finkelstein, Israel; Neil Asher Silberman (2006). David and Solomon: In Search of the Bible's Sacred Kings and the Roots of the Western Tradition. Free Press. ISBN 0-7432-4362-5.
Finkelstein, Israel; Neil Asher Silberman. The Bible Unearthed: Archaeology's New Vision.
Glueck, Nelson (Feb. 1944). "On the Trail of King Solomon's Mines". National Geographic 85 (2): 233–256. ISSN 0027-9358.
Goldman, Bernard (1966). The Sacred Portal: a primary symbol in ancient Judaic art. Detroit: Wayne State University Press. "It has a detailed account and treatment of Solomon's Temple and its significance."
Hamblin, William; David Seely (2007). Solomon's Temple: Myth and History. Thames and Hudson. ISBN 0-500-25133-9.
Mazar, Benjamin (1975). The Mountain of the Lord. NY: Doubleday. ISBN 0-385-04843-2.
Young, Mike. "Temple Measurements and Photo recreations".
This article incorporates text from a publication now in the public domain: Easton, Matthew George (1897). "article name needed". Easton's Bible Dictionary (New and revised ed.). T. Nelson and Sons.
This article incorporates text from a publication now in the public domain: "Temple of Solomon". Jewish Encyclopedia. 1901–1906.
[edit]Further reading

21st Century resources
Margaret Barker, "Temple Theology", London: SPCK 2004 (ISBN 028105634X)
Andrew G. Vaughn, Ann E. Killebrew (eds), "in Bible and Archaeology: The First Temple Period" (Society of Biblical Literature, 2003)
Marty E. Stevens, "Temples, Tithes and Taxes: The Temple and the Economic Life of Ancient Israel (Hendrickson, 2006)
William G. Dever, "What Did The Biblical Writers Know and When Did They Know It?" (Eerdman's, 2001)
Floyd Nolen Jones, "The Chronology Of The Old Testament" (New Leaf Publishing Group, 1993–2004)
Post-1945 resources
Elizabeth Bloch-Smith, Who is the King of Glory?: Solomon's Temple and its Symbolism in Michael D. Coogan, J. Cheryl Exum, Lawrence E. Stager (eds), "Scripture and Other Artifacts: Essays in Honor of Philip J. King" (Westminster John Knox, 1994)
Gershon Galil, "The Chronology of the Kings of Israel and Judah" (Brill, 1996)
Joseph Blenkinsopp, "Sage, Priest, Prophet: Religious and Intellectual Leadership in Ancient Israel" (Westminster John Knox Press, 1995)
Jeremy Hughes, "Secrets of the times: myth and history in biblical chronology" (Sheffield Academic Press, 1990)
Edwin R. Thiele, "The Mysterious Numbers of the Hebrew Kings" (Zondervan, 1983)
Watson E. Mills, Roger Aubrey Bullard (eds), "Mercer dictionary of the Bible" (Mercer University Press, 1990)
Pre-1945 resources
Paine, T. O. (1870). S olomon's temple: Including the tabernacle; first temple; house of the king, or house of the forest of Lebanon; idolatrous high places; the city on the mountain ... the oblation of the holy portion; and the last temple. Boston: H.H. & T.W. Carter
[show] v t e
Solomon
[show] v t e
Temple in Jerusalem
View page ratings
Rate this page
What's this?
Trustworthy
Objective
Complete
Well-written
I am highly knowledgeable about this topic (optional)

Submit ratings
Categories: Solomon10th-century BC architecture10th-century BC establishments in Israel586 BC disestablishments in IsraelAncient Israel and JudahSolomon's TempleTabernacle and Jerusalem TemplesTemple MountBooks of Kings

قس عبری

בית המקדש הראשון או מקדש שלמה היה מקדש, אשר לפי המקרא נבנה בהר המוריה בירושלים על ידי שלמה המלך באמצע מאה ה-10 לפנה"ס,‏[1] ועמד על כנו עד לשנת 586 לפנה"ס, ועל פי פרשנות ומסורת חז"ל עמד משנת ב'תתקכ"ח עד שנת ג'של"ח, ‏(832 לפנה"ס - 422 לפנה"ס), ואז נחרב בידי נבוכדנצר מלך בבל.

בהיעדר יכולת לערוך חפירות ארכאולוגיות בשטח הר הבית, אין עדויות ארכאולוגיות לבית המקדש הראשון. עם זאת, רוב החוקרים מניחים שהתקיים במקום מקדש, אם כי השוללים את קיומה של ממלכת ישראל המאוחדת מניחים שהוא נבנה בתקופות מאוחרות יותר.
תוכן עניינים

1 מבנה המקדש
1.1 בניית המקדש
1.2 רכישת הקרקע וחומרי הבנייה
1.3 הבנייה
1.4 חלקי המקדש
1.4.1 האולם
1.4.2 ההיכל
1.4.3 הדביר
1.5 חדרים נוספים וחצרות המקדש
2 מיקום המקדש
3 פולחן מחוץ למקדש
4 ביזת בית המקדש
5 החורבן
5.1 הסיבות לחורבן
6 ראו גם
7 קישורים חיצוניים
8 הערות שוליים

מבנה המקדש
Postscript-viewer-shaded.png
ערך מורחב – מקדש שלמה
בניית המקדש
מבנה המקדש, על פי ביאור התנ"ך - חתך ממזרח למערב
מבנה המקדש, על פי ביאור התנ"ך - חתך מצפון לדרום
רכישת הקרקע וחומרי הבנייה

על פי המסופר בספר דברי הימים, דוד המלך, לפני מותו, סיפק את החומרים שנדרשו לבניית המקדש, ואף רכש את השטח עליו עתיד היה להיבנות בית המקדש הראשון מארוונה, המלך היבוסי (ארוונה לא היה שמו של המלך אלא הביטוי "מלך" ביבוסית). רכישת הקרקע מתוארת בספר שמואל:


(18) וַיָּבֹא גָד אֶל דָּוִד בַּיּוֹם הַהוּא וַיֹּאמֶר לוֹ עֲלֵה הָקֵם לַיהוָה מִזְבֵּחַ בְּגֹרֶן ארניה (קרי: אֲרַוְנָה) הַיְבֻסִי; (19) וַיַּעַל דָּוִד כִּדְבַר גָּד כַּאֲשֶׁר צִוָּה יְהוָה; (20) וַיַּשְׁקֵף אֲרַוְנָה וַיַּרְא אֶת הַמֶּלֶךְ וְאֶת עֲבָדָיו עֹבְרִים עָלָיו, וַיֵּצֵא אֲרַוְנָה וַיִּשְׁתַּחוּ לַמֶּלֶךְ אַפָּיו אָרְצָה; (21) וַיֹּאמֶר אֲרַוְנָה מַדּוּעַ בָּא אֲדֹנִי הַמֶּלֶךְ אֶל עַבְדּוֹ, וַיֹּאמֶר דָּוִד לִקְנוֹת מֵעִמְּךָ אֶת הַגֹּרֶן לִבְנוֹת מִזְבֵּחַ לַיהוָה וְתֵעָצַר הַמַּגֵּפָה מֵעַל הָעָם; (22) וַיֹּאמֶר אֲרַוְנָה אֶל דָּוִד יִקַּח וְיַעַל אֲדֹנִי הַמֶּלֶךְ הַטּוֹב בְּעֵינָו, רְאֵה הַבָּקָר לָעֹלָה וְהַמֹּרִגִּים וּכְלֵי הַבָּקָר לָעֵצִים; (23) הַכֹּל נָתַן אֲרַוְנָה הַמֶּלֶך לַמֶּלֶךְ וַיֹּאמֶר אֲרַוְנָה אֶל הַמֶּלֶךְ יְהוָה אֱלֹהֶיךָ יִרְצֶךָ; (24) וַיֹּאמֶר הַמֶּלֶךְ אֶל אֲרַוְנָה לֹא כִּי-קָנוֹ אֶקְנֶה מֵאוֹתְךָ בִּמְחִיר וְלֹא אַעֲלֶה לַיהוָה אֱלֹהַי, עֹלוֹת חִנָּם, וַיִּקֶן דָּוִד אֶת-הַגֹּרֶן וְאֶת-הַבָּקָר, בְּכֶסֶף שְׁקָלִים חֲמִשִּׁים; (25) וַיִּבֶן שָׁם דָּוִד מִזְבֵּחַ לַיהוָה וַיַּעַל עֹלוֹת וּשְׁלָמִים וַיֵּעָתֵר יְהוָה לָאָרֶץ וַתֵּעָצַר הַמַּגֵּפָה מֵעַל יִשְׂרָאֵל.

– שמואל-ב, פרק כ"ד, פסוקים יח ואילך.

כן מתואר האירוע בספר דברי הימים:


וְהִנֵּה בְעָנְיִי הֲכִינוֹתִי לְבֵית יְהוָה זָהָב כִּכָּרִים מֵאָה אֶלֶף וְכֶסֶף אֶלֶף אֲלָפִים כִּכָּרִים וְלַנְּחֹשֶׁת וְלַבַּרְזֶל אֵין מִשְׁקָל, כִּי לָרֹב הָיָה, וְעֵצִים וַאֲבָנִים הֲכִינוֹתִי וַעֲלֵיהֶם תּוֹסִיף.

– דברי הימים א, פרק כ"ב, פסוק יד.

ובהמשכו נאמר עוד:


(3) וְעוֹד, בִּרְצוֹתִי בְּבֵית אֱלֹהַי יֶשׁ לִי סְגֻלָּה, זָהָב וָכָסֶף נָתַתִּי לְבֵית אֱלֹהַי לְמַעְלָה מִכָּל הֲכִינוֹתִי לְבֵית הַקֹּדֶשׁ; (4) שְׁלֹשֶׁת אֲלָפִים כִּכְּרֵי זָהָב מִזְּהַב אוֹפִיר וְשִׁבְעַת אֲלָפִים כִּכַּר כֶּסֶף מְזֻקָּק לָטוּחַ קִירוֹת הַבָּתִּים; (5) לַזָּהָב לַזָּהָב וְלַכֶּסֶף לַכֶּסֶף וּלְכָל מְלָאכָה בְּיַד חָרָשִׁים, וּמִי מִתְנַדֵּב לְמַלֹּאות יָדוֹ הַיּוֹם לַיהוָה.

– דברי הימים א' פרק כ"ט, פסוקים ג-ד.

ובספר דברי הימים נאמר:


וַיָּחֶל שְׁלֹמֹה לִבְנוֹת אֶת בֵּית יְהוָה בִּירוּשָׁלִַם בְּהַר הַמּוֹרִיָּה אֲשֶׁר נִרְאָה לְדָוִיד אָבִיהוּ אֲשֶׁר הֵכִין בִּמְקוֹם דָּוִיד בְּגֹרֶן אָרְנָן הַיְבוּסִי.

– ספר דברי הימים-ב, פרק ג, פסוק א.

לאחר מותו של דוד והמלכת שלמה המלך אסף גם הוא חומרי בנייה לצורך בניין המקדש - בעיקר אבנים שנחצבו על ידי מומחים מצור. כמו כן ייבא שלמה עצי ארז הלבנון שהובאו בדרך הים לחוף יפו (כנראה לנמל שעמד במיקום של תל קסילה - אתר מוזיאון ארץ ישראל שברמת אביב) ומשם בשיירות לירושלים. עצים אלה נרכשו מחירם מלך צור, כפי שמסור בספר מלכים:


(15) וַיִּשְׁלַח חִירָם מֶלֶךְ צוֹר אֶת עֲבָדָיו אֶל שְׁלֹמֹה כִּי שָׁמַע כִּי אֹתוֹ מָשְׁחוּ לְמֶלֶךְ תַּחַת אָבִיהוּ, כִּי אֹהֵב הָיָה חִירָם לְדָוִד כָּל הַיָּמִים; (16) וַיִּשְׁלַח שְׁלֹמֹה אֶל חִירָם לֵאמֹר; (17) אַתָּה יָדַעְתָּ אֶת דָּוִד אָבִי כִּי לֹא יָכֹל לִבְנוֹת בַּיִת לְשֵׁם יְהוָה אֱלֹהָיו מִפְּנֵי הַמִּלְחָמָה אֲשֶׁר סְבָבֻהוּ עַד תֵּת יְהוָה אֹתָם תַּחַת כַּפּוֹת רגלו (קרי: רַגְלָי); (18) וְעַתָּה הֵנִיחַ יְהוָה אֱלֹהַי לִי מִסָּבִיב, אֵין שָׂטָן וְאֵין פֶּגַע רָע; (19) וְהִנְנִי אֹמֵר לִבְנוֹת בַּיִת לְשֵׁם יְהוָה אֱלֹהָי, כַּאֲשֶׁר דִּבֶּר יְהוָה אֶל דָּוִד אָבִי לֵאמֹר בִּנְךָ אֲשֶׁר אֶתֵּן תַּחְתֶּיךָ עַל כִּסְאֶךָ הוּא יִבְנֶה הַבַּיִת לִשְׁמִי; (20) וְעַתָּה צַוֵּה וְיִכְרְתוּ לִי אֲרָזִים מִן הַלְּבָנוֹן וַעֲבָדַי יִהְיוּ עִם-עֲבָדֶיךָ וּשְׂכַר עֲבָדֶיךָ אֶתֵּן לְךָ כְּכֹל אֲשֶׁר תֹּאמֵר, כִּי אַתָּה יָדַעְתָּ כִּי אֵין בָּנוּ אִישׁ יֹדֵעַ לִכְרָת עֵצִים כַּצִּדֹנִים; (21) וַיְהִי כִּשְׁמֹעַ חִירָם אֶת דִּבְרֵי שְׁלֹמֹה וַיִּשְׂמַח מְאֹד, וַיֹּאמֶר בָּרוּךְ יְהוָה הַיּוֹם אֲשֶׁר נָתַן לְדָוִד בֵּן חָכָם עַל-הָעָם הָרָב הַזֶּה; (22) וַיִּשְׁלַח חִירָם אֶל שְׁלֹמֹה לֵאמֹר: שָׁמַעְתִּי אֵת אֲשֶׁר שָׁלַחְתָּ אֵלָי, אֲנִי אֶעֱשֶׂה אֶת כָּל חֶפְצְךָ בַּעֲצֵי אֲרָזִים וּבַעֲצֵי בְרוֹשִׁים; (23) עֲבָדַי יֹרִדוּ מִן הַלְּבָנוֹן יָמָּה וַאֲנִי אֲשִׂימֵם דֹּבְרוֹת בַּיָּם עַד הַמָּקוֹם אֲשֶׁר תִּשְׁלַח אֵלַי וְנִפַּצְתִּים שָׁם וְאַתָּה תִשָּׂא, וְאַתָּה תַּעֲשֶׂה אֶת חֶפְצִי לָתֵת לֶחֶם בֵּיתִי; (24) וַיְהִי חִירוֹם נֹתֵן לִשְׁלֹמֹה, עֲצֵי אֲרָזִים וַעֲצֵי בְרוֹשִׁים כָּל-חֶפְצוֹ; (25) וּשְׁלֹמֹה נָתַן לְחִירָם עֶשְׂרִים אֶלֶף כֹּר חִטִּים מַכֹּלֶת לְבֵיתוֹ וְעֶשְׂרִים כֹּר שֶׁמֶן כָּתִית, כֹּה יִתֵּן שְׁלֹמֹה לְחִירָם, שָׁנָה בְשָׁנָה.

– מלכים-א פרק ה, טו-כה.
הבנייה

תיאור בניית המקדש מפורט בספר מלכים. עבודות הבנייה בוצעו בהנחייתו של אומן בשם חירם ממטה נפתלי שהיה מלך צור, בשנה הרביעית למלכותו של שלמה, במלאכה השתתפו כ150,000 איש ביניהם 80,000 חוצבים ו70,000 סבלים‏[2]‏[3] כמס אשר גבה שלמה. הבית נבנה אבן והתיקרות ארזים. כמו כן צופו קירות הבית מבפנים ארזים על מנת שיוכלו לצפותם זהב.

בחודש בול (חשון) בשנה האחת עשרה למלכותו של שלמה, שבע וחצי שנים לאחר תחילת הבנייה נשלמה בניית המקדש.

בניית המקדש מתוארת גם היא בספר :


(14) וַיִּבֶן שְׁלֹמֹה אֶת הַבַּיִת וַיְכַלֵּהוּ; (15) וַיִּבֶן אֶת קִירוֹת הַבַּיִת מִבַּיְתָה בְּצַלְעוֹת אֲרָזִים מִקַּרְקַע הַבַּיִת עַד-קִירוֹת הַסִּפֻּן,צִפָּה עֵץ מִבָּיִת, וַיְצַף אֶת קַרְקַע הַבַּיִת בְּצַלְעוֹת בְּרוֹשִׁים; (16) וַיִּבֶן אֶת עֶשְׂרִים אַמָּה מירכותי (קרי: מִיַּרְכְּתֵי) הַבַּיִת בְּצַלְעוֹת אֲרָזִים מִן הַקַּרְקַע עַד הַקִּירוֹת, וַיִּבֶן לוֹ מִבַּיִת לִדְבִיר לְקֹדֶשׁ הַקֳּדָשִׁים; (17) וְאַרְבָּעִים בָּאַמָּה הָיָה הַבָּיִת הוּא הַהֵיכָל לִפְנָי; (18) וְאֶרֶז אֶל הַבַּיִת פְּנִימָה מִקְלַעַת פְּקָעִים וּפְטוּרֵי צִצִּים, הַכֹּל אֶרֶז אֵין אֶבֶן נִרְאָה; (19) וּדְבִיר בְּתוֹךְ הַבַּיִת מִפְּנִימָה הֵכִין לְתִתֵּן שָׁם אֶת אֲרוֹן בְּרִית יְהוָה; (20) וְלִפְנֵי הַדְּבִיר עֶשְׂרִים אַמָּה אֹרֶךְ וְעֶשְׂרִים אַמָּה רֹחַב וְעֶשְׂרִים אַמָּה קוֹמָתוֹ וַיְצַפֵּהוּ זָהָב סָגוּר, וַיְצַף מִזְבֵּחַ אָרֶז; (21) וַיְצַף שְׁלֹמֹה אֶת הַבַּיִת מִפְּנִימָה זָהָב סָגוּר, וַיְעַבֵּר ברתיקות (קרי: בְּרַתּוּקוֹת) זָהָב לִפְנֵי הַדְּבִיר וַיְצַפֵּהוּ זָהָב; (22) וְאֶת כָּל הַבַּיִת צִפָּה זָהָב, עַד תֹּם כָּל הַבָּיִת, וְכָל הַמִּזְבֵּחַ אֲשֶׁר לַדְּבִיר צִפָּה זָהָב; (23) וַיַּעַשׂ בַּדְּבִיר שְׁנֵי כְרוּבִים עֲצֵי שָׁמֶן עֶשֶׂר אַמּוֹת קוֹמָתוֹ; (24) וְחָמֵשׁ אַמּוֹת כְּנַף הַכְּרוּב הָאֶחָת וְחָמֵשׁ אַמּוֹת כְּנַף הַכְּרוּב הַשֵּׁנִית, עֶשֶׂר אַמּוֹת מִקְצוֹת כְּנָפָיו וְעַד קְצוֹת כְּנָפָיו; (25) וְעֶשֶׂר בָּאַמָּה הַכְּרוּב הַשֵּׁנִי, מִדָּה אַחַת וְקֶצֶב אֶחָד לִשְׁנֵי הַכְּרֻבִים; (26) קוֹמַת הַכְּרוּב הָאֶחָד עֶשֶׂר בָּאַמָּה, וְכֵן הַכְּרוּב הַשֵּׁנִי; (27) וַיִּתֵּן אֶת הַכְּרוּבִים בְּתוֹךְ הַבַּיִת הַפְּנִימִי וַיִּפְרְשׂוּ אֶת כַּנְפֵי הַכְּרֻבִים וַתִּגַּע כְּנַף הָאֶחָד בַּקִּיר וּכְנַף הַכְּרוּב הַשֵּׁנִי נֹגַעַת בַּקִּיר הַשֵּׁנִי, וְכַנְפֵיהֶם אֶל תּוֹךְ הַבַּיִת נֹגְעֹת כָּנָף אֶל-כָּנָף; (28) וַיְצַף אֶת הַכְּרוּבִים זָהָב; (29) וְאֵת כָּל קִירוֹת הַבַּיִת מֵסַב קָלַע פִּתּוּחֵי מִקְלְעוֹת כְּרוּבִים וְתִמֹרֹת וּפְטוּרֵי צִצִּים מִלִּפְנִים וְלַחִיצוֹן; (30) וְאֶת-קַרְקַע הַבַּיִת צִפָּה זָהָב לִפְנִימָה וְלַחִיצוֹן; (31) וְאֵת פֶּתַח הַדְּבִיר עָשָׂה דַּלְתוֹת עֲצֵי שָׁמֶן, הָאַיִל מְזוּזוֹת חֲמִשִׁית; (32)וּשְׁתֵּי דַּלְתוֹת עֲצֵי שֶׁמֶן וְקָלַע עֲלֵיהֶם מִקְלְעוֹת כְּרוּבִים וְתִמֹרֹת וּפְטוּרֵי צִצִּים וְצִפָּה זָהָב, וַיָּרֶד עַל הַכְּרוּבִים וְעַל הַתִּמֹרוֹת אֶת הַזָּהָב; (33) וְכֵן עָשָׂה לְפֶתַח הַהֵיכָל מְזוּזוֹת עֲצֵי שָׁמֶן מֵאֵת רְבִעִית; (34) וּשְׁתֵּי דַלְתוֹת עֲצֵי בְרוֹשִׁים, שְׁנֵי צְלָעִים הַדֶּלֶת הָאַחַת גְּלִילִים וּשְׁנֵי קְלָעִים הַדֶּלֶת הַשֵּׁנִית גְּלִילִים; (35) וְקָלַע כְּרוּבִים וְתִמֹרוֹת וּפְטֻרֵי צִצִּים, וְצִפָּה זָהָב מְיֻשָּׁר עַל הַמְּחֻקֶּה; (36) וַיִּבֶן אֶת הֶחָצֵר הַפְּנִימִית שְׁלֹשָׁה טוּרֵי גָזִית, וְטוּר כְּרֻתֹת אֲרָזִים; (37) בַּשָּׁנָה הָרְבִיעִית יֻסַּד בֵּית יְהוָה בְּיֶרַח זִו; (38) וּבַשָּׁנָה הָאַחַת עֶשְׂרֵה בְּיֶרַח בּוּל הוּא הַחֹדֶשׁ הַשְּׁמִינִי כָּלָה הַבַּיִת לְכָל דְּבָרָיו וּלְכָל מִשְׁפָּטָו, וַיִּבְנֵהוּ שֶׁבַע שָׁנִים.

– מלכים א, פרק ו, פסוקים יד-לח.

מבנה המקדש מתואר כבעל גובה של 30 אמות, אורך של 60 אמות ורוחב של 20 אמות. ההערכות של גודל האמה נעות לרוב בין 42-60 סנטימטר, ועל פי כך גובהו כ-12.5-18 מטרים, אורכו כ-25-36 ורוחבו כ-8.4-12 מטרים.
חלקי המקדש

בדומה לארכיטקטורה של מקדש מגדול, היו במקדש 3 חלקים עיקריים:

האולם - המבוא למקדש.
ההיכל - המקום העיקרי לעבודת הפולחן הרגילה.
הדביר (קודש הקודשים) - משכן ארון הברית והכרובים עשויי הזהב שנבנו על ידי שלמה.

הדביר עמד על "אבן השתייה" שזוהי אותה האבן השוכנת היום בתוך כיפת הסלע ושימשה לו כדוכן. בחצר המקדש עמד מזבח הנחושת להקרבת קורבנות, ולפני הכניסה לדביר עמד מזבח ארזים מצופה זהב, שעליו היו מקטירים קטורת.

בית המקדש היה סמוך לבית המלך ותפס חלק ניכר משטח העיר. הוא עלה בהדרו על כל בתי הפולחן בישראל. הבנייה באבנים מסותתות ומעצי ארז וכן מעשי האומנות בתוך המקדש ומערכת כלי הפולחן, היוו חידוש באדריכלות הישראלית בימים ההם. סגנון הבנייה היה מצרי.
האולם

אולם הכניסה עמד במזרח המבנה. אורכו 20 אמות ורוחבו 10 אמות. גובהו של האולם 120 אמות והוא היווה למעשה מגדל. בקדמת האולם עמדו שני עמודים שנקראו יכין ובועז שגובהם 18 אמות וראשם היה מגולף בצורת שושן כמסופר בספר מלכים:


וַיָּקֶם אֶת הָעַמֻּדִים לְאֻלָם הַהֵיכָל, וַיָּקֶם אֶת הָעַמּוּד הַיְמָנִי וַיִּקְרָא אֶת שְׁמוֹ יָכִין וַיָּקֶם אֶת הָעַמּוּד הַשְּׂמָאלִי וַיִּקְרָא אֶת שְׁמוֹ בֹּעַז (22) וְעַל רֹאשׁ הָעַמּוּדִים מַעֲשֵׂה שׁוֹשָׁן, וַתִּתֹּם מְלֶאכֶת הָעַמּוּדִים.

– מלכים-א, פרק ז, פסוקים כא-כב
ההיכל

רוחבו של ההיכל היה 20 אמות ואורכו 40 אמות. קירותיו צופו עצי ארז שצופו זהב. רצפתו של ההיכל הייתה עשויה עץ ברוש ושרשרת זהב הפרידה בין ההיכל לבין הדביר. דלתות ההיכל היו עשויות עץ זית ומשקופיהם ברוש. הדלתות שהפרידו בין הדביר להיכל היו עשויות עץ זית.
הדביר

מידות הדביר היו מרובעות - 20 אמה רוחבו, 20 אמה גובהו, ו-20 אמה אורכו. ההסבר שניתן להבדל בין גובה הדביר לגובה בית המקדש (30 אמה), היה שרצפת הדביר הייתה מוגבהת מעל רצפת ההיכל והאולם ב-10 אמות. רצפת הדביר הייתה עשויה עץ ארז, וקירותיו ותקרתו מצופים זהב. באולם הונח ארון הברית ומצידיו הוצבו שני כרובים עשויים עץ זית (עץ שמן) מצופי זהב שגובהם 10 אמות והם פונים אחד לעבר השני. מוטת כנפי כל אחד מהכרובים 5 אמות. הכרובים עמדו צמודים לקירות הדביר, וכנפיהם נגעו אחת בשנייה במרכז. לדביר לא היו חלונות. הדביר שימש מקום משכן לארון הברית, שבתוכו היו לוחות הברית (ושברי הלוחות הראשונים.) הדביר-קודש הקודשים-היה המקום הקדוש ביותר בבית המקדש: לקודש הקודשים היה נכנס רק הכוהן הגדול (ולא הכוהנים האחרים)ורק פעם אחת בשנה, ביום הכיפורים.
חדרים נוספים וחצרות המקדש

סביב המקדש נבנו חדרי אחסון שגובהם היה בין קומה אחת לשתי קומות. בקדמת המקדש עמדה חצר ששימשה את הכוהנים ובה ניצבו ים הנחושת ומזבח הנחושת. מזרחית לחצר הכהנים הייתה החצר הגדולה בה התכנס העם לצורך עבודת האלוהים, כאמור בספר ירמיהו פרק י"ט פסוק 14: "וַיַּעֲמֹד בַּחֲצַר בֵּית יְהוָה וַיֹּאמֶר אֶל כָּל הָעָם".
מיקום המקדש

מיקום המקדש הראשון היה במרכזו של הר הבית אך המיקום המדויק אינו ידוע. ישנה מחלוקת בין המלומדים בדבר המיקום המדויק של הדביר. חלק סוברים כי הדביר היה ממוקם במקום בו מצויה כיום כיפת הסלע, ואילו אחרים סבורים כי מזבח הנחושת עמד במקום בו מצויה כיום אבן השתיה ואילו הדביר עמד מערבה ממנה.
פולחן מחוץ למקדש

לצד הפולחן בבית המקדש התקיימו מקומות פולחן נוספים ברחבי ארץ ישראל, חלקם מתוארים במקרא וחלקם נחשפו בחפירות ארכאולוגיות.

בחקר ביקורת המקרא ישנן דעות שונות אימתי הונהג בישראל איחוד הפולחן, ובלשונם "דויטרונומיזם", בו נהפך הפולחן מחוץ לבית המקדש בירושלים כחטא וכאיסור. מקובל לתארך אותו לתקופת יאשיהו, המאה ה-7 לפנה"ס, ימי בית ראשון.
ביזת בית המקדש
ציור של המקדש - כריסטיאן ואן אדריכם (1584).

על פי המסופר בתנ"ך נבזז בית המקדש הראשון מספר פעמים:

הביזה הראשונה של בית המקדש התרחשה על ידי פרעה שישק מלך מצרים כמתואר בספר מלכים:



(25) וַיְהִי בַּשָּׁנָה הַחֲמִישִׁית לַמֶּלֶךְ רְחַבְעָם, עָלָה שִׁישַׁק מֶלֶךְ מִצְרַיִם עַל יְרוּשָׁלִָם; (26) וַיִּקַּח אֶת אֹצְרוֹת בֵּית יְהוָה וְאֶת אוֹצְרוֹת בֵּית הַמֶּלֶךְ וְאֶת הכֹּל לָקָח, וַיִּקַּח אֶת כָּל מָגִנֵּי הַזָּהָב אֲשֶׁר עָשָׂה שְׁלֹמֹה; (27) וַיַּעַשׂ הַמֶּלֶךְ רְחַבְעָם תַּחְתָּם מָגִנֵּי נְחֹשֶׁת, וְהִפְקִיד עַל-יַד שָׂרֵי הָרָצִים הַשֹּׁמְרִים פֶּתַח בֵּית הַמֶּלֶךְ.

– מלכים-א פרק י"ד פסוקים כה-כו.

ביזה נוספת אירעה על ידי יואש מלך ישראל, על פי המסופר בספר מלכים:



(13) וְאֵת אֲמַצְיָהוּ מֶלֶךְ יְהוּדָה בֶּן יְהוֹאָשׁ בֶּן אֲחַזְיָהוּ תָּפַשׂ יְהוֹאָשׁ מֶלֶךְ יִשְׂרָאֵל בְּבֵית שָׁמֶשׁ, ויבאו (קרי: וַיָּבֹא), יְרוּשָׁלִַם וַיִּפְרֹץ בְּחוֹמַת יְרוּשָׁלִַם בְּשַׁעַר אֶפְרַיִם עַד שַׁעַר הַפִּנָּה אַרְבַּע מֵאוֹת אַמָּה; (14) וְלָקַח אֶת כָּל הַזָּהָב וְהַכֶּסֶף וְאֵת כָּל הַכֵּלִים הַנִּמְצְאִים בֵּית יְהוָה וּבְאֹצְרוֹת בֵּית הַמֶּלֶךְ וְאֵת בְּנֵי הַתַּעֲרֻבוֹת, וַיָּשָׁב שֹׁמְרוֹנָה.

– מלכים-ב' י"ד פסוקים יג-יד.

המלך אחז מלך יהודה בעצמו בזז את כלי המקדש, כאמרו בספר מלכים ב' ט"ז, פסוק 8:

"וַיִּקַּח אָחָז אֶת הַכֶּסֶף וְאֶת הַזָּהָב הַנִּמְצָא בֵּית יְהוָה וּבְאֹצְרוֹת בֵּית הַמֶּלֶך, וַיִּשְׁלַח לְמֶלֶךְ אַשּׁוּר שֹׁחַד;"
וכן בהמשך, כמסופר בפסוקים 17 - 18 בזז עוד מאוצרות בית המקדש:
" (17) וַיְקַצֵּץ הַמֶּלֶךְ אָחָז אֶת הַמִּסְגְּרוֹת הַמְּכוֹנֹת וַיָּסַר מֵעֲלֵיהֶם ואת (קרי: אֶת) הַכִּיֹּר וְאֶת-הַיָּם הוֹרִד מֵעַל הַבָּקָר הַנְּחֹשֶׁת אֲשֶׁר תַּחְתֶּיהָ, וַיִּתֵּן אֹתוֹ עַל מַרְצֶפֶת אֲבָנִים; (18) וְאֶת-מיסך (קרי: מוּסַךְ) הַשַּׁבָּת אֲשֶׁר-בָּנוּ בַבַּיִת וְאֶת מְבוֹא הַמֶּלֶךְ הַחִיצוֹנָה הֵסֵב בֵּית יְהוָה, מִפְּנֵי מֶלֶךְ אַשּׁוּר;"

אף המלך חזקיהו השתמש באוצרות המקדש על מנת לשלם לסנחריב מלך אשור, כמתואר בספר מלכים ב' י"ח, פסוקים 15 - 16:

"(15) וַיִּתֵּן חִזְקִיָּה אֶת כָּל הַכֶּסֶף הַנִּמְצָא בֵית יְהוָה, וּבְאֹצְרוֹת בֵּית הַמֶּלֶךְ; (16) בָּעֵת הַהִיא קִצַּץ חִזְקִיָּה אֶת דַּלְתוֹת הֵיכַל יְהוָה וְאֶת הָאֹמְנוֹת אֲשֶׁר צִפָּה חִזְקִיָּה מֶלֶךְ יְהוּדָה, וַיִּתְּנֵם לְמֶלֶךְ אַשּׁוּר."

החורבן

בית המקדש הראשון עמד על תלו כארבע מאות ועשר שנים עד שהועלה באש בשנת 586 לפנה"ס, בחודש אב, על ידי נבוזראדן שר צבאו של נבוכדנאצר מלך בבל, שכבש את ירושלים והחריבה. חורבן הבית סיים את תקופת בית ראשון. במהלך גלות בבל, פסק בית המקדש לשמש בית רוחני ליהודים. כלי המקדש נבזזו ונלקחו לבבל, כפי שמסופר בספר מלכים ב: "(8) וּבַחֹדֶשׁ הַחֲמִישִׁי בְּשִׁבְעָה לַחֹדֶשׁ הִיא שְׁנַת תְּשַׁע עֶשְׂרֵה שָׁנָה לַמֶּלֶךְ נְבֻכַדְנֶאצַּר מֶלֶךְ בָּבֶל; בָּא נְבוּזַרְאֲדָן רַב טַבָּחִים עֶבֶד מֶלֶךְ בָּבֶל יְרוּשָׁלִָם; (9) וַיִּשְׂרֹף אֶת בֵּית יְהוָה וְאֶת בֵּית הַמֶּלֶךְ, וְאֵת כָּל בָּתֵּי יְרוּשָׁלִַם וְאֶת כָּל בֵּית גָּדוֹל שָׂרַף בָּאֵשׁ." (ספר מלכים ב', פרק כ"ה, פסוקים ח'-ט')

המסורת היהודית, מתארכת בהתאם את חורבן בית ראשון לשנת ג'של"ח (422 לפנה"ס). במקורות הקדומים יותר קיימת אי-בהירות לגבי יום החורבן; המקרא מזכיר תאריכים מעט שונים לגבי חורבן בית המקדש הראשון: על פי ספר מלכים ב' (כה, ח) - חרב הבית בז' באב, ואילו על פי ספר ירמיהו (נב, יב) - נחרב הבית בי' באב. חז"ל יישבו סתירה זו בתלמוד הבבלי: "ותניא: אי אפשר לומר בשבעה, שהרי כבר נאמר בעשור; ואי אפשר לומר בעשור, שהרי כבר נאמר בשבעה; הא כיצד? בשבעה נכנסו נכרים להיכל, ואכלו וקלקלו בו שביעי שמיני. ותשיעי סמוך לחשכה הציתו בו את האוּר, והיה דולק והולך כל היום כולו שנאמר: "אוי לנו כי פנה היום כי ינטו צללי ערב" (ספר ירמיהו, פרק ו', ד')." (מסכת תענית, דף כ"ט, א')

למעשה התענית נקבעה לט' באב, שבו התחילה השריפה בבית המקדש, אך לדעת רבי יוחנן, מן הראוי היה לקבוע את התאריך בעשרה באב "מפני שרובו של היכל בו נשרף".
הסיבות לחורבן

המקרא וחז"ל זקפו את חורבן בית המקדש הראשון לחטאיו של עם ישראל ולריקבון מוסרי. על פי המקרא, עיקרו של החטא היה המנגנון השלטוני שהושחת. השופטים רודפים שוחד ושלמונים, השרים סוררים, חברי גנבים ומושחתים (ישעיה פרק א' כ"ג). הכהנים וחכמי העם עובדים עבודה זרה בבית המקדש עצמו. (יחזקאל פרק ח'). ואולם ירמיהו זוקף את הרס ממלכת יהודה גם לחובת המדיניות של מלכי יהודה האחרונים, שסמכו על "משענת קנה רצוץ" וכרתו ברית עם מצרים המתפוררת כנגד בבל שהייתה אז בשיא כוחה הצבאי והמדיני.

על פי חז"ל חרב בית המקדש הראשון בשל שלוש עבירות חמורות שהיו בעם: עבודה זרה, גילוי עריות ושפיכות דמים.
ראו גם

תקופת בית ראשון
בית המקדש
בית המקדש השני
מבנה בית המקדש
מסכת כלים (כלי המקדש)

קישורים חיצוניים
מיזמי קרן ויקימדיה
ויקישיתוף תמונות ומדיה בוויקישיתוף: מקדש שלמה

סיור וירטואלי בבית המקדש הראשון בתלת מימד - מתוך אתר בית המקדש, עברית.
בית המקדש הראשון
דגם של מקדש שלמה
בית המקדש הראשון

הערות שוליים

^ ראו: יוחנן אהרוני, אטלס כרטא לתקופת המקרא, ירושלים, הוצאת כרטא, 1974, עמ' 74-73.
^ על-פי התיאור בספר מלכים, עסקו בהכנת האבנים ובהובלתן 150,000 איש – בהם 80,000 חוצבים ו- 70,000 סבלים!
^ וַיְהִי לִשְׁלֹמֹה שִׁבְעִים אֶלֶף נֹשֵׂא סַבָּל וּשְׁמֹנִים אֶלֶף חֹצֵב בָּהָר
מלכים א, ה, כט.

היסטוריה של עם ישראל
ב'תתקכ"ח-ג'של"ח - בית המקדש הראשון


בתי מקדש בהיסטוריה היהודית
משכנים

משכן משה • משכן גלגל • משכן שילה • משכן נוב • משכן גבעון
בתי מקדש

בית המקדש הראשון • בית המקדש השני ומקדש הורדוס
מקדשים חיצוניים

הבמות • מקדשי ממלכת ישראל • מקדש חוניו • מקדש יב
אחרים

מצוות בניין בית המקדש • מבנה בית המקדש • בית המקדש השלישי • בית המקדש של יוליאנוס
קטגוריות:

בית המקדש
אתרי עלייה לרגל (יהדות)
מוסדות יהודיים
הר הבית
ירושלים: מבנים
מבני דת
מקדשים בהיסטוריה היהודית
שלמה

قس در روایات و قصص

هیکل سلیمان یا هیکل مقدس اولین معبد باستانی یهود بوده و ادعا شده که دراورشلیم واقع شده و اکنون ویران شده‌است. البته در کاوشهای انجام شده، هنوز اثری از آن به دست نیامده است. عده ای نیز منکر وجود تاریخی معبد در اورشلیم می باشند. در کتاب مقدس عنوان هیکل برای این بنا به کار رفته‌است. بر باور یهودیان، معبد به دستور خدا و توسط سلیمان ساخته شد.





تاریخچه به روایت عهد عتیق
داود اراده داشت که هیکلی برای خداوند بسازد اما خداوند وعده فرمود پسرش سلیمان آن هیکل را اتمام خواهد نمود. چرا که بر طبق عهد عتیق داود خون بسیار بر زمین ریخته بود. بدین استصواب داود همواره در پی آن شد که اموال بسیاری از برای انجام این مقصود جمع نماید، از آن جمله صدهزار وزنه طلا و یک میلیون وزنه نقره و مس و آهن را بدون وزن فراهم کرد.. و مقدار بسیاری هم چوب سرو آزاد فراهم کرد و هرکس را در هر شغل که استاد بود به کار داشته و برحسب فرمایش خدای تعالی هیکل را طراحی کرده محلش را معین نمود. (یکمپادشاهان، ۵:۳) اما سلیمان در سال چهار سلطت خود بنای هیکل را شروع نمود و ۱۸۳۶۰۰ نفر در آن جا مشغول بود. از این‌ها ۳۰۰۰۰ از یهودبودند که به نوبت کار می‌کردند، یعنی ده هزار نفر در هر ماه و ۱۵۳۶۰۰ از کنعانیان بودند. و چون مدت هفت سال و نیم از این بگذشت بنا در سال ۱۵۰۰ قبل از مسیح انجام یافته نیکوترین بنای دنیا و فخر اورشلیم گردید.

سی سال بعد از تکمیل بنا شیشق پادشاه مصری بر رحبعام (rahob’am) پسر سلیمان حمله برد و گنجینه‌های هیکل را غارت کرد.

در سال ۵۸۸ پیش از میلاد زمان حکمرانی صدقیا، نبوکدنصر (بخت‌النصر) به اورشلیم حمله کرده و بنای هیکل را به تمامی ویران ساخت.

موقعیت مکانی
هیکل سلیمان بر روی تپهٔ موریا قرار داشته است. این تپه همان است که هم‌اکنون مسجدالاقصی و قبه الصخره بر روی آن قرار دارند. دربارهٔ موقعیت مکانی دقیق هیکل بر روی تپه، نظرها متفاوت است. هم‌اکنون سه احتمال برای آن وجود دارد که به ترتیب در صحن شمالی، در محل کنونی قبه الصخره و در صحن جنوبی (بین مساجد الاقصی و صخره) هستند.

اما برپایهٔ آخرین پژوهش‌ها، احتمال سوم از دو احتمال دیگر قوی‌تر دانسته شده است. بر این مبنا، امکان تجدید بنای هیکل سلیمان، در محوطهٔ باز جنب مسجد، و بدون آسیب زدن به هیچ‌یک از مساجد الاقصی و قبه الصخره وجود خواهد داشت.

باورها درباره هیکل
بر باور یهودیان، دیوار ندبه از آخرین باقی‌مانده‌های هیکل سلیمان است

عده‌ای منکر وجود چنین پرستشگاهی هستند و از جمله دلایلشان یکی آن است که هرودوتس یونانی، پدر تاریخ نویسی، ۱۵۰ سال پس از ویرانی هیکل سلیمان از شهر صور و هیکل اشتارته (عشتورت) دیدن می‌کند، اما کوچک‌ترین اشاره‌ای به هیکل سلیمان نمی‌کند. مسلمانان عقیده دارند حضرت سلیمان کار ساخت آن جا را با کمک دیوان و جن‌ها به پایان رساند. البته در کتاب عهد سلیمان نیز مفصلا به ساخت هیکل سلیمان توسط دیو اشاره شده است و مذاکرات سلیمان و آنها ذکر شده است.

در وسط هیکل سلیمان فضایی مطهر وجود داشت که به آن قدس الاقداس می‌گفتند و تابوت عهد خداوند در آن جا قرار داشته‌است. تصور بر آن بوده که مکان حضور دایمی خدایی است که معبد متعلق به اوست و یا نیروی الهی او همواره در آن فیضان دارد. حتا کاهن اعظم فقط سالی یک مرتبه در یوم کیپور اجازهٔ ورود به آن فضا را داشته‌است.

در کتاب دوم باروخ(متعلق به قانون سریانی) چنین آمده‌است که این بخت النصر نبود که اورشلیم را تخریب کرد و هیکل را ویران کرد بلکه خدا فرشتگان خود را فرستاد و دیوارهای شهر را فرو ریخته و گنجینه‌های آن را در جائی پنهان کردند.

در برخی احادیث شیعه آمده است که مسجدالاقصی واقعی که در قرآن از آن نام برده شده‌است نه در روی زمین بلکه در آسمان است.

و مسیحیان معتقدند در آخرالزمان و در زمان بازگشت مسیح، اورشلیم جدید از آسمان به زمین می‌آید.



اطلاعاتی دیگر در مورد این بنا :

قصص الأنبیاء(قصص قرآن) آیة اللَّه سید نعمت اللَّه جزایرى
فصل اول: در باره فضائل و مکارم اخلاقى و بعضى احوال حضرت سلیمان(علیه السلام) ص : ۵۱۳
روایت شده داود (علیه السلام) وقتى که بناى بیت المقدس را شروع کرد، نتوانست آن را تمام کند و سلیمان علاقه‏مند بود که آن را تکمیل نماید، پس جنّ و شیاطین را جمع کرد و کارها را میان آنها تقسیم نمود، و جنّ و شیاطین را در طلب سنگ مرمر و سنگ صاف سفید به معادن فرستاد و دستور داد شهرى از مرمر و سنگ سفید بنا کردند و براى آن دوازده محدوده ایجاد کرده و هر یک از اسباط دوازده‏گانه بنى اسرائیل را در یکى از آن مناطق سکونت داد، وقتى از ساختن شهر فارغ شد به ساختن مسجد پرداخت و شیاطین را در طلب طلا و یاقوت و جواهر و سنگهاى قیمتى به معادن فرستاد و گروهى از آنها را نیز در جستجوى مشک و عنبر و سایر عطرها روانه کرد و جمعى را براى جمع آورى مروارید به دریاها فرستاد و آنها آنقدر براى او جواهر آوردند که جز خداى متعال کسى قادر به شمارش آنها نبود، سپس صنعت‏گران را حاضر ساخت و آنها را مأمور تراشیدن سنگها نمود و آنها را بصورت الواحى در آوردند و مسجد سلیمان را با سنگ مرمر سفید و زرد و سبز بنا کرده و ستونهایى از سنگ تراشیده صاف براى آن آماده کردند و سقف آن را با ورقه‏هاى طلا و جواهر و مروارید و یاقوت زینت دادند و زمین آن را با الواح فیروزه پوشاندند، تا آنجا که در روى زمین هیچ خانه‏اى ارزشمندتر و نورانى‏تر از آن وجود نداشت و در تاریکى شب مانند ماه‏ شب چهارده مى‏درخشید. سلیمان وقتى از بناى آن مسجد فارغ شد نیکان و برگزیدگان بنى اسرائیل را جمع کرد و به آنها ابلاغ نمود: بناى این مسجد به قدرت خداى تعالى به اتمام رسید، پس امروز را عید و جشن قرار مى‏دهیم و این مسجد از آن پس برقرار بود تا وقتى که بخت النصر به جنگ با بنى اسرائیل پرداخت و شهر را ویران نمود و مسجد را ویران کرد و تمام زر و زیور و جواهراتى را که در سقف و دیوارهاى مسجد بود به غنیمت گرفت و به پایتخت خود در سرزمین عراق انتقال داد.
روایت شده: در زمان حکومت سلیمان براى ترساندن مخالفان نقش درندگان و حیوانات وحشى را بر روى تخت او نقش مى‏زدند، آورده‏اند که نقش دو شیر در قسمت پایین تخت سلیمان و نقش دو کرکس در بالاى پایه تخت او نقش بسته بود و هر وقت سلیمان از تخت بالا مى‏رفت دو شیر دستان خود را به احترام او بر زمین مى‏گشودند و وقتى که بر روى تخت مى‏نشست آن دو کرکس بالهاى خود را به احترام او مى‏گشودند و خود را سایبان او از حرارت آفتاب قرار مى‏دادند، و این از امور شگفت انگیزى بود که هیچ یک از مردم از هول و هیبت این منظره تاب دیدن آن را نداشت.
وقتى بخت النصر بر بنى اسرائیل مسلّط شد، خواست تا از کرسى سلیمان بالا رود، امّا هیچ یک از بنى اسرائیل به چگونگى صعود از آن واقف نبودند.
وقتى بخت النصر مى‏خواست قدم بر کرسى بگذارد، شیرها دست خود را بلند کرده و محکم بر پاى او ضربه زدند و او بیهوش بر روى زمین افتاد و از آن پس دیگر کسى جسارت آن را نیافت که از تخت سلیمان بالا رود
از امام باقر (علیه السلام) نقل شده: قصر سلیمان که شیاطین براى او بنا کرده بودند، داراى هزار خانه بود که در هر خانه یک همسر داشت که هفتصد نفر از آنها کنیز قبطى بوده و سیصد نفر زن آزاد بودند و خداوند از نظر قدرت جسمى به او نیروى چهل مرد تنومند را عطا کرده بود.
سلیمان به شیاطین فرمان مى‏داد و آنها سنگهاى سنگین را براى او حمل مى‏کردند
روایت شده وقتى سلیمان بعد از داود صاحب ملک او شد، فرمان‏ داد کرسى قضاوتى براى او مهیّا کنند و آن را به صورتى بسازند که هر فرد خطا کارى با دیدن آن به وحشت افتاده و به گناه خود اعتراف کند، پس برایش کرسیى از عاج فیل ساختند و آن را با یاقوت و مروارید و زمرّد و انواع جواهر آراستند و در چهار گوشه آن چهار نخل زرّین قرار دادند که میوه‏هاى آن از یاقوت سرخ و زمرّد سبز بود و بر رأس دو نخل، دو طاوس زرّین قرار دادند و بر دو نخل دیگر دو کرکس زرّین بطورى که طاوسها در برابر کرکسها بودند و در دو طرف آن کرسى دو شیر طلایى نهادند که بر سر هر یک از آن دو ستونى از زمرّد سبز بود و لابلاى درختان خرما تاکهایى از طلاى سرخ و خوشه‏هایى انگورى از جنس یاقوت ساختند، به صورتى که درختان انگور همچون داربستى بر درختان خرما و کرسى سایه افکنده بود، وقتى سلیمان خواست از کرسى بالا رود به محض اینکه پاى خود را روى پله اوّل آن نهاد، آن کرسى و همه متعلقاتش همچون آسیابى به سرعت به دوران افتاد و آن طاوسها و کرکسها بالهاى خود را به جنبش در آوردند و آن دو شیر دستان خود را گشودند و دم خود را بر زمین کوبیدند و همین طور هر پله‏اى که سلیمان بالاتر مى‏رفت، این وضع تکرار مى‏شد، وقتى سلیمان به بالاى تخت رسید آن دو کرکس تاج سلیمان را آوردند و بر سر او قرار دادند، سپس کرسى با همه متعلقاتش (شیرها و کرکسها و طاوسها و نخلها و …) به دوران افتاد و همه حیوانات کرسى از دهان خود مشک و عنبر تراوش کردند، سپس کبوترى طلایى آمد و بر ستونى از ستونهاى تخت نشست و تورات را براى سلیمان گشود، آنگاه سلیمان تورات را براى مردم تلاوت کرده و آنها را براى دادرسى دعوت نمود و علماى بنى اسرائیل پیرامون او در صندلیهایى از طلا و جواهر نشسته بودند که هزار کرسى جانب راست وى بود، امّا در جانب چپ او هزار صندلى از نقره بود که بزرگان جنّ بر آن جلوس کرده بودند و پرندگان نیز بر سر همه آنها سایه افکندند و مردم براى قضاوت به نزد او مى‏آمدند، و او از آنها درخواست بیّنه و شهود مى‏نمود و بلافاصله کرسى به گردش افتاده و شیرها و کرکسها و طاوسها حرکت مى‏کردند و شاهدان از این منظره وحشت زده شده و جز به حقّ شهادت نمى‏دادند، این مطالب از کتاب (تنبیه الخاطر) نقل شده است.(و در بحار الانوار جلد ۱۴ صفحه ۸۵ نیز امده است)
از امام رضا (علیه السلام) نقل شده: نقش انگشتر سلیمان (علیه السلام) این بود: (سبحان من الجم الجنّ بکلماته) یعنى منزّه است خداوندى که اجنّه را با کلمات خود در بند کشید.