کم رویی

هر کسی دوست دارد دیگران در باره ی او بینش خوبی داشته باشند و او را ارجمند و با ارزش بدانند؛ ولی اگر بترسد که دیگران او را دست کم خواهند گرفت، یعنی او را کم ارزش تر از آن چه دوست دارد خواهند دانست، این پدیده را کم رویی گویند؛ پس کم رویی برخاسته از ترس است.** نشانه های کم رویی: رنگ چهره سرخ می شود، به مخاطب نگاه نمی کند، سر را به زیر می افکند، اندام هایش سست می شود، نمی تواند بر پاهای خود خوب بایستد، صدایش آهسته و گاهی لرزان و نارساست، حافظه اش به خوبی کار نمی کند، خوب نمی بیند و خوب نمی شنود، سخنانش نادرست و نابجا و گاهی مخالف آن چیزی است که می خواهد بگوید، به کسان و چیزهای پیرامون خود توجه شایسته ندارد، پس نمی تواند چشم و گوش و هوش خود را خوب به کار گیرد، مردم دوست دارد هر چه زودتر از آن جایی که هست، بیرون رود و خود را از دیده ها پنهان سازد، مردم گریز است، خیالبافی را دوست دارد و از درک واقعیت و حقیقت ناتوان است از این رو دیدگاه های وی در باره ی اخلاق و اجتماع با واقعیت و حقیقت همخوانی ندارد.** زیان های کم رویی: گردش خون به خوبی انجام نمی شود و میان اندام ها هماهنگی نیست. از آن جایی که کم رو از این این ویژگی خود ناخرسند است، به دو رویی کشیده می شود، در کارها دچار دودلی می شود، همت ندارد و دلیری انجام دادن کارها را ندارد. ** (برگرفته از کتاب: مبانی فلسفه نوشته ی دکتر علی اکبر سیاسی)***'''