زلف چلیپا

زلف چلیپا به مجاز گیسوی معطر، سیاه و بلند و مواج معشوق (1) و سلسله ی دام عاشق است. مظهر سیر و سلوک عارفانه است که عارف را از کثرت به وحدت جمال روی دوست هدایت می کند و پس از گذر از خم اندر خم شبانه ی آن سالک را به روشنایی رخسار معشوق می رساند. زلف چلیپا در هنگام نماز، چون صلیب در اندیشه ی عاشق می وزد (2) تا چون ترسایان بر آن سجده برد (3) و عاقبت دل عاشق بر آن می آویزد و دست از دو جهان وا دارد (4). --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- (1)- دست در حلقه ی آن جعد چلیپا زده ام/ دل سودازده را سلسله بر پا زده ام / / خم زنجیر تو را بر دل شیدا زده ام - چون به رخ چین سر زلف چلیپا فکنی/ سر آن بخت ندارد که تو در پا فکنی ( از فروغی بسطامی). - سینه مفرِح شود، همدم ماوای تو / طبله گشاید اگر زلف چلیپای تو // شام و سحر دیده ام محو تماشای تو / این دل دریایییم غرق تمنای تو ( از مظفر جوینی). (2)- ای زلف چلیپای تو غارتگر دین ها / بسیار شود در سر کارش دل و دین ها ( از امیر خسرو دهلوی). (3) - بر سر مصحف رو زلف چلیپا داری؟ / تو پری چهره مگر دین مسیحا داری ( از سالم ). - هر کجا پای نهی فرق سر آنجا دارم / ور به آتشکده زلف تو چلیپا دارم ( سعدی ). (4) - گر به مسجد روم ابروی تو محراب من است / ور به آتشکده زلف تو چلیپا دارم // سر من دار که چشم از همگان دردوزم / دست من گیر که دست از دو جهان وادارم ( از سعدی). دکتر مظفر جوینی