اشعیا ترجمه ماشینی گوگل

اشعیا (بریتانیا: /aɪˈzaɪ.ə/ یا ایالات متحده: /aɪˈzeɪ.ə/؛[4][5] عبری: יְשַׁעְיָהוּ‎، Yəšaʿyāhū، "یهوه رستگاری است")، یا ایسایا[7] نیز شناخته می شود. [8] پیامبر اسرائیلی قرن هشتم قبل از میلاد بود که کتاب اشعیا به نام او نامگذاری شده است.[9][10] در متن کتاب اشعیا از اشعیا به عنوان «نبی» یاد شده است[11]، اما رابطه دقیق بین کتاب اشعیا و پیامبر واقعی اشعیا پیچیده است. دیدگاه سنتی این است که تمام 66 فصل کتاب اشعیا توسط یک مرد به نام اشعیا احتمالاً در دو دوره بین 740 قبل از میلاد تا میلاد مسیح نوشته شده است. 686 قبل از میلاد، تقریباً 15 سال از هم جدا شده است، و این کتاب شامل اعلامیه های نبوی دراماتیک کوروش کبیر در کتاب مقدس است که برای بازگرداندن قوم اسرائیل از اسارت بابلی اقدام می کند. یکی دیگر از دیدگاه‌های رایج این است که بخش‌هایی از نیمه اول کتاب (فصل 1 تا 39) از پیامبر تاریخی سرچشمه گرفته است، با تفاسیر منثور که در زمان پادشاه یوشیا 100 سال بعد نوشته شده است، و باقی‌مانده کتاب به بلافاصله قبل و بلافاصله پس از پایان تبعید در بابل، تقریباً دو قرن پس از زمان پیامبر تاریخی، و شاید این فصول متأخر نشان دهنده کار مکتبی از پیامبران مستمر باشد که مطابق با پیشگویی های او پیشگویی می کردند.[a] زندگینامه نماد روسی حضرت اشعیا، قرن 18 (نماد کلیسای تبدیل، صومعه کیژی، کارلیا، روسیه) آیه اول کتاب اشعیا بیان می کند که اشعیا در دوران حکومت عزیا (یا عزریا)، یوثام، آحاز و حزقیا، پادشاهان یهودا، نبوت می کرد.[12] سلطنت اوزیا در اواسط قرن هشتم قبل از میلاد 52 سال بود، و اشعیا باید چند سال قبل از مرگ عزیا، احتمالاً در دهه 740 قبل از میلاد، خدمت خود را آغاز کرده باشد. او ممکن است چند سالی با منسی معاصر بوده باشد. بنابراین، اشعیا ممکن است تا 64 سال نبوت کرده باشد.[13] بر اساس برخی از تفاسیر امروزی، همسر اشعیا را «نبی»[14] می نامیدند، [14] یا به دلیل برخورداری از موهبت نبوی، مانند دبورا[15] و هولده[16]، یا صرفاً به این دلیل که «همسر پیامبر» بود. [13] [17] آنها دو پسر داشتند که بزرگتر را شیر جاشوب به معنای «بازمانده ای برمی‌گرداند»[18] و کوچک‌تر را «ماهر شلال هش باز» به‌معنای «به زودی به غنیمت گرفتن، به سرعت غارت کن» نام‌گذاری کردند.[19] اشعیا رویای خود را از خانه خداوند دریافت می کند. یک پنجره شیشه ای رنگی در کلیسای انجیلی لوتری آلمانی سنت متیو در چارلستون، کارولینای جنوبی. بلافاصله پس از این، شلمانسر پنجم تصمیم گرفت که پادشاهی شمالی اسرائیل را تحت سلطه خود درآورد، سامره را تصرف و ویران کرد و اسارت آشور را آغاز کرد. تا زمانی که آحاز سلطنت می کرد، پادشاهی یهودا توسط قدرت آشور دست نخورده بود. اما هنگامی که حزقیا به سلطنت رسید، تشویق به قیام «علیه پادشاه آشور» شد[20] و با پادشاه مصر ائتلاف کرد.[21] پادشاه آشور پادشاه یهودا را تهدید کرد و به مدت طولانی به این سرزمین حمله کرد. لشکرکشی سناخریب در شام، ارتش قدرتمند او را وارد یهودا کرد. حزقیا ناامید شد و تسلیم آشوریان شد.[22] اما پس از یک فاصله کوتاه، دوباره جنگ شروع شد. دوباره سناخریب لشکری را به یهودا هدایت کرد، یک دسته از آنها اورشلیم را تهدید کرد[23] در آن موقع اشعیا حزقیا را تشویق کرد تا در برابر آشوریان مقاومت کند[24]، پس از آن سناخریب نامه ای تهدیدآمیز به حزقیا فرستاد که «آن را در حضور خداوند پخش کرد». 25][13] آنگاه اشعیا پسر آموز این پیام را به حزقیا فرستاد: «خداوند، خدای اسرائیل، که به او دعا کردی، در مورد سنحریب پادشاه آشور چنین گفت: این سخنی است که خداوند در مورد او گفته است: صهیون صهیون شما را تحقیر می کند، او شما را مسخره می کند. اورشلیم عادل سرش را برای شما تکان می دهد. چه کسی را ناسزا و ناسزا گفتی؟ در برابر چه کسی صدایت را بلند کرد و چشمانت را با غرور بالا برد؟ علیه مقدس اسرائیل![26] بر اساس گزارش دوم پادشاهان 19 (و شرح مشتق آن در دوم تواریخ 32)، فرشته خدا بر ارتش آشور افتاد و 185000 نفر از مردان آن در یک شب کشته شدند. "سناخریب مانند خشایارشا در یونان، هرگز از شوک فاجعه در یهودا بهبود نیافت. او دیگر هیچ لشکرکشی علیه فلسطین جنوبی و مصر انجام نداد." سالهای باقی مانده از سلطنت حزقیا صلح آمیز بود. اشعیا احتمالاً تا پایان عمر خود و احتمالاً تا زمان سلطنت منسی زندگی کرد. زمان و نحوه مرگ او در کتاب مقدس و سایر منابع اولیه مشخص نشده است.[13] در تلمود آمده است که او به دستور منسی با دو اره شدن به شهادت رسید.[28] کتاب اشعیا، همراه با کتاب ارمیا، در کتاب مقدس عبری به دلیل ترسیم مستقیم آن از "خشم خداوند" متمایز است، به عنوان مثال، در اشعیا 9:19 که بیان می کند: "از طریق خشم خداوند لشکریان زمین تاریک است و مردم مانند هیزم آتش خواهند بود».[29] و تامار، [47] و پدرش آموز، برادر امصیا پادشاه بود.[48] میدراش می گوید، در حالی که اشعیا در اتاق مطالعه خود بالا و پایین می رفت، شنید که خدا می گفت: "چه کسی را بفرستم؟" سپس اشعیا گفت: "اینجا هستم، مرا بفرست!" پس خداوند به او فرمود: «فرزندان من دردسرساز و حساسند، اگر آماده ی توهین و کتک خوردن از سوی آنان هستی، پیام مرا بپذیر، وگرنه بهتر است از آن دست برداری».[49] اشعیا این رسالت را پذیرفت و در میان پیامبران بردبارترین و همچنین وطن پرست ترین بود و همواره از اسرائیل دفاع می کرد و برای گناهانش طلب آمرزش می کرد. هنگامی که اشعیا گفت: «من در میان قوم لب ناپاک ساکنم»[50] او را مورد سرزنش خداوند قرار داد که چرا در مورد قوم خود چنین سخن می گوید.[51] مرگ او در تلمود آمده است که خاخام شمعون بن عزای در اورشلیم روایتی یافت که در آن نوشته شده بود که منسی پادشاه اشعیا را کشت. پادشاه منسی به اشعیا گفت: «مولای تو موسی گفت: «هیچ‌کس نمی‌تواند خدا را ببیند و زنده بماند»، [52] اما تو گفتی «خداوند را بر تخت خود نشسته دیدم»[53] و در ادامه اشاره کرد. تناقضات دیگر - مانند تثنیه [54] و اشعیا 40؛ [55] بین خروج 33 [56] و دوم پادشاهان [57] اشعیا فکر کرد: "می دانم که او توضیحات من را نمی پذیرد، چرا گناه او را افزایش دهم؟" سپس تتراگرام را گفت، درخت سرو گشوده شد و اشعیا در آن ناپدید شد. منسی پادشاه دستور داد سرو را از هم جدا کنند و چون اره به دهانش رسید، اشعیا درگذشت. بدین ترتیب او به خاطر گفتن «من در میان مردمی لب ناپاک ساکنم» مجازات شد.[58] نسخه متفاوتی از این افسانه در تلمود اورشلیم آمده است.[59] بر اساس آن روایت، اشعیا از ترس پادشاه منسی، خود را در درخت سرو پنهان کرد، اما حضور او توسط حاشیه‌های جامه او خیانت شد و منسی پادشاه باعث شد که درخت از وسط اره شود. قطعه ای از تارگوم به اشعیا به نقل از جولوویچ[60] بیان می کند که وقتی اشعیا از تعقیب کنندگان خود فرار کرد و به درخت پناه برد و درخت از وسط اره شد، خون پیامبر به بیرون فوران کرد. افسانه شهادت اشعیا به اعراب[61] و مسیحیان سرایت کرد، به عنوان مثال، آتاناسیوس اسقف اسکندریه (حدود 318) نوشت: «اشعیا را اره کردند».[62] بر اساس ادبیات خاخام، اشعیا پدربزرگ مادری منسی یهودا بود.[63] باستان شناسی در فوریه 2018، باستان شناس ایلات مزار اعلام کرد که او و تیمش در حفاری های اوفل یک اثر مهر کوچکی را کشف کرده اند که روی آن نوشته شده است: «[متعلق به] اشعیا نوی» (ممکن است بازسازی شود و به عنوان «[متعلق به اشعیا پیامبر» خوانده شود) ، درست در جنوب کوه معبد در اورشلیم.[64] این گاو نر کوچک "فقط 10 فوت دورتر" از جایی که یک گاو نر سالم با کتیبه "[متعلق به] حزقیا پادشاه یهودا" در سال 2015 توسط همین تیم کشف شد پیدا شد.[65] اگرچه نام «اشعیا» در الفبای عبری سرخپوشان غیرقابل انکار است، اما آسیب دیدگی قسمت پایین سمت چپ مهر، در تأیید کلمه «پیامبر» یا نام «نوی» با مشکل مواجه می‌شود و تردیدهایی را ایجاد می‌کند که آیا این مهر واقعا متعلق به آن است. اشعیا نبی.[66] در نزدیکی مهری که با پادشاه حزقیا شناخته می شود، یک قطعه گلی کوچک ممکن است اولین اثبات پیامبر باشد، هر چند نامه ای که از دست رفته جای شک و تردید باقی می گذارد. امضای اشعیا در اورشلیم کشف شد: شواهدی از اشعیا نبی؟ نوشته مگان ساتر تاریخ کتاب مقدس روزانه. انجمن باستان شناسی کتاب مقدس. 22 فوریه 2018. به نقل از Mazar: "از آنجایی که تاول در انتهای کلمه nvy اندکی آسیب دیده است، معلوم نیست که آیا در ابتدا با حرف عبری aleph ختم می شود یا خیر، که منجر به کلمه عبری "پیامبر" می شود یا خیر. به طور قطع مهر را به عنوان امضای اشعیای نبی معرفی می کرد. اما نبود این نامه پایانی ایجاب می کند که این احتمال را که می تواند فقط نام ناوی باشد را باز بگذاریم. اما نام اشعیا واضح است. این مقاله شامل متنی از یک نشریه است که اکنون در مالکیت عمومی است: Singer, Isidore; et al., eds. (1901-1906). "اشعیا". دایره المعارف یهود. نیویورک: فانک و واگنالز. بیشتر خواندن لینچ، متیو جی. (2021). اول اشعیا و ناپدید شدن خدایان. انتشارات دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا بالتزر، کلاوس (2001). تثنیه-اشعیا: شرحی بر اشعیا 40-55. مینیاپولیس: مطبوعات قلعه. باک، کریستوفر (1990). آناتومی فیگوراسیون: تفسیر میمونیدس از تشنج های طبیعی در متون آخرالزمانی (راهنمای II.29). دانشگاه کلگری چایلدز، بروارد اس (2001). اشعیا: تفسیر. لوئیزویل، کنتاکی: مطبوعات جان ناکس وست مینستر. شابک 978-0-664-22143-0. چرچ، بروک پیترز (1953). زندگی خصوصی پیامبران و زمانه ای که در آن می زیسته اند. نیویورک: راینهارت. کوهون، بریل دی (1939). پیامبران: شخصیت و تعالیم آنها. نیویورک: اسکریبنر. هربرت، آرتور سامنر (1975). کتاب اشعیای نبی: تفسیر. کمبریج: انتشارات دانشگاه کمبریج. شابک 978-0-521-08624-0. هربرت، آرتور سامنر (1975). کتاب اشعیای نبی، باب 40 تا 66. کمبریج: انتشارات دانشگاه کمبریج. شابک 978-0-521-20721-8. کرائلینگ، امیل جی (1969). پیامبران. شیکاگو: رند مک نالی میسکال، پیتر دی (1993). اشعیا شفیلد، انگلستان: JSOT Press. شابک 978-1-85075-435-0. کوین میسکال، پیتر دی (2001). خواندن اشعیا: شعر و بینش. لوئیزویل: مطبوعات وست مینستر. شابک 978-0-664-22369-4. فیلیپس، جی بی (1963). چهار پیامبر، عاموس، هوشع، اول اشعیا، میخا: ترجمه مدرن از عبری. نیویورک: مک میلان. سایر، جان اف. ا. (1996). انجیل پنجم: اشعیا در تاریخ مسیحیت. کمبریج: انتشارات دانشگاه کمبریج. شابک 978-0-521-44007-3. اسکات، آر بی وای (1968). ارتباط پیامبران. مک میلان: لندن. اسمیت، جی ام پاویس (1941). پیامبران و زمانه آنها. شیکاگو: دانشگاه شیکاگو. لینک های خارجی نقل قول های مربوط به اشعیا در ویکی نقل قول آثار مربوط به اشعیا در ویکی‌نبشته رسانه‌های مربوط به اشعیا (شخصیت کتاب مقدس) در ویکی‌انبار vte کتاب اشعیا سفر یشایاهو vte پیامبران در کتاب مقدس عبری / عهد عتیق vte پیامبران خارج از قرآن اسلام vte مقدسین کلیسای کاتولیک کنترل مرجع این را در ویکی داده ویرایش کنید مقوله‌ها: پیامبران در کتاب مقدس عبری قرن هفتم قبل از میلاد تولدها قرن هفتم قبل از میلاد یهودیان قرن هفتم پیش از میلاد نویسندگان قرن هشتم پیش از میلاد تولدهای قرن هشتم پیش از میلاد مردم عبری قرن هشتم پیش از میلاد نویسندگان فرشتگان رویاپردازان مسیحی قدیسان مسیحی از عهد عتیق اختلاف دارند. آخرین ویرایش این صفحه در 12 اوت 2023، ساعت 22:33 انجام شده است.