سرگروه یا هسته

در زبان‌شناسی، سرگروه (به انگلیسی: head) یا هسته (به انگلیسی: nucleus) برای یک گروه (عبارت)، واژه‌ای است که تعیین کننده ی رده نحوی آن گروه است. برای مثال، سرگروه گروه اسمی «آب گرم درحال جوش»، اسم «آب» است.[۱] به صورت مشابه، سرگروه یک ترکیب، ستاک (بن یا ریشه) ای است که تعیین کننده رده معنایی آن ترکیب است. برای مثال، سرگروه ترکیب اسمی «کیف‌دستی»، واژه «کیف» است، زیرا کیف‌دستی یک کیف است و نه یک دست.[۱] عناصر دیگر یک گروه یا ترکیب، سرگروه را اصلاح می کنند. از این رو این عناصر وابسته‌های سرگروه اند.[۱] گروه‌ها و ترکیب‌های سرگروه دار، مرکزدرون (endocentric) نام دارند، درحالیکه گروه‌ها و ترکیب‌های مرکزبرون(exocentric) (بدون سرگروه) اگر موجود باشند، سرگروه ندارند.[۲] اهمیت اصلی سرگروه‌ها در تعیین جهت شاخه‌بندی (Branching) است:[۲] گروه‌هایی که سرگروه آن‌ها در ابتدا قرار دارد، راست شاخه اند. گروه‌هایی که سرگروه آن‌ها در آخر است، چپ شاخه اند. گروه‌هایی که سرگروه آن‌ها در وسط قرار دارد، ترکیبی از شاخه‌بندی راست و چپ اند. مثال[ویرایش] گروه های زیر را تصور کنید: big red dog کلمه dog سرگروه big red dog است زیرا تعیین می کند که گروه یک گروه اسمی است، نه یک گروه توصیفی. به دلیل آنکه صفت های big و red این اسم سرگروه را اصلاح می کنند، وابسته های آن می باشند.[۳] birdsong در ترکیب اسمی birdsong، ریشه song سرگروه است زیرا تعیین کننده ی معنی اصلی ترکیب است. ریشه bird اصلاح کننده معنی آن است، و بنابراین به song وابسته است. birdsong نوعی song است، نه نوعی bird.[۲] برعکس songbird نوعی bird است، زیرا ریشه bird سرگروه این ترکیب است.[۲] راه‌کار شناسایی[ویرایش] سرگروه‌های گروه ها می توانند از طریق آزمون سازه (constituency tests) تعیین گردند. برای مثال، جایگزینی یک واژه منفرد در محل گروه big red dog نیازمند آن است که جایگزین شونده یک اسم(یا ضمیر) باشد و نه یک صفت.[۲] جستارهای وابسته[ویرایش] گروه اسمی آیکون خرد این یک مقالهٔ خرد مرتبط با زبان‌شناسی است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. منابع[ویرایش] ↑ پرش به بالا به:۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ For a good general discussion of heads, see Miller (2011:41ff.). However, take note Miller miscites Hudson's (1990) listing of Zwicky's criteria of headhood as if these were Matthews'. ↑ پرش به بالا به:۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ ۲٫۳ ۲٫۴ "Head (linguistics)". Wikipedia (به انگلیسی). 2019-02-13. ↑ Discerning heads from dependents is not always easy. The exact criteria that one employs to identify the head of a phrase vary, and definitions of "head" have been debated in detail. See the exchange between Zwicky (1985, 1993) and Hudson (1987) in this regard. رده: عناصر نحوی این صفحه آخرین‌بار در ‏۱۲ مهٔ ۲۰۲۰ ساعت ‏۱۷:۲۲ ویرایش شده‌است. Verb–object word order (VO) is a word order where the verb typically comes before the object.[1] About 53% of documented languages have this order.[2] For example, Japanese would be considered an OV language, and English would be considered to be VO. A basic sentence demonstrating this would be as follows. Japanese: Inu ga neko (object) o oikaketa (verb) English: The dog chased (verb) the cat (object) Winfred P. Lehmann is the first to propose the reduction of the six possible permutations of word order to just two main ones, VO and OV, in what he calls the Fundamental Principle of Placement (FPP), arguing that the subject is not a primary element of a sentence. VO languages are primarily right-branching, or head-initial: heads are generally found at the beginning of their phrases.[3] VO languages have a tendency to favor the use of prepositions instead of postpositions, with only 42 using postpositions of the documented 498 VO languages.[4] Some languages, such as Finnish, Hungarian, Russian, Turkish and Yiddish, use both VO and OV constructions,[5] but in other instances, such as Early Middle English, some dialects may use VO and others OV. Languages that contain both OV and VO constructions may solidify into one or the other construction in the course of their historical development. A language that moves the verb or verb phrase more than the object will have surface VO word order, and a language that moves the object more than the verb or verb phrase will have surface OV word order. Subsets[edit] Subject–verb–object Verb–subject–object Verb–object–subject References[edit] ^ Trips, Carola (2002). From OV to VO in early Middle English: Volume 60 of Linguistik aktuell - Issue 60 of Linguistik Artuell/Linguistics Today Series. John Benjamins Publishing Company. ISBN 90-272-2781-0. ^ Tomlin, Russell (March 1988). "Basic Word Order: Functional Principles". Language. Linguistic Society of America. 64 (1): 196–197. doi:10.2307/414811. JSTOR 414811. ^ Lehmann, Winfred P. (March 1973). "A Structural Principle of Language and Its Implications". Language. Linguistic Society of America. 49 (1): 47–66. doi:10.2307/412102. JSTOR 412102. ^ "The World Atlas of Language Structures Online". Map 95A. ^ Hróarsdóttir, Thorbjörg (2001). Word Order Change in Icelandic: From OV to VO. Philadelphia, PA, USA: John Benjamins Publishing Company. ISBN 9789027299208. Categories: Linguistic typologyWord order This page was last edited on 19 December 2022, at 16:10 (UTC). In linguistics, an OV language (object–verb language), or a language with object-verb word order, is a language in which the object comes before the verb. OV languages compose approximately forty-seven percent of documented languages.[1] [2] They are primarily left-branching, or head-final, with heads often found at the end of their phrases, with a resulting tendency to have the adjectives before nouns, to place adpositions after the noun phrases they govern (in other words, to use postpositions), to put relative clauses before their referents, and to place auxiliary verbs after the action verb.[3] Of the OV languages that make use of affixes, many predominantly, or even exclusively, as in the case of Turkish, prefer suffixation to prefixation. For example, English would be considered a VO language, and Japanese and Korean would be considered to be OV. Japanese: 犬 inu が ga 猫 neko object を o 追いかけた oikaketa verb The dog chased (verb) the cat (object) Korean: 개는 gae-neun 고양이를 go-yang-i-reul object 쫓았다 jjo-chatt-da verb The dog chased (verb) the cat (object) Turkish: Köpek, kediyi object kovaladı. verb The dog chased (verb) the cat (object) Some languages, such as Finnish, Hungarian, Russian, and Yiddish, use both OV and VO constructions,[4] but in other instances, such as Early Middle English, some dialects may use VO and others OV. Languages that contain both OV and VO construction may solidify into one or the other construction. A language that moves the verb or verb phrase more than the object will have surface VO word order, and a language which moves the object more than the verb or verb phrase will have surface OV word order. Subsets[edit] Subject–object–verb Object–subject–verb Object–verb–subject References[edit] ^ Tomlin, Russell (March 1988). "Basic Word Order: Functional Principles". Language. Linguistic Society of America. 64 (1): 196–197. doi:10.2307/414811. JSTOR 414811. ^ Dryer, Matthew S. (2013). "Order of Object and Verb". In Dryer, Matthew S.; Haspelmath, Martin (eds.). World Atlas of Language Structures. Leipzig: Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology. Retrieved 31 May 2015. ^ Trips, Carola (2002). From OV to VO in early Middle English: Volume 60 of Linguistik aktuell - Issue 60 of Linguistik Artuell/Linguistics Today Series. John Benjamins Publishing Company. ISBN 90-272-2781-0. ^ Hróarsdóttir, Thorbjörg (2001). Word Order Change in Icelandic: From OV to VO. Philadelphia, PA, USA: John Benjamins Publishing Company. ISBN 9789027299208. Categories: Linguistic typologyWord order This page was last edited on 23 June 2023, at 23:17 (UTC).