آدم . [ دَ ] (اِخ ) نخستین پدر آدمیان ، جفت حوّا. (توریة). ابوالبشر. بوالبشر. خلیفةاﷲ. صفی اﷲ. ابوالوری . ابومحمد. معلم الاسماء. ج ، اوادِم
: تا جهان بود از سر آدم فراز
کس نبود از راه دانش بی نیاز.
رودکی .
نشیبت فراز و فرازت نشیب
چو فرزند آدم بشیب و بتیب .
رودکی .
یک بار طبع آدمیان گیر و مردمان
گرْت آدم است بابک و فرزند بابکی .
اسدی .
ورنه آدم کی بگفتی با خدا
ربّنا انّا ظلمنا نفسنا.
مولوی .
اکبر و اعظم خدای عالم و آدم
صورت خوب آفرید و سیرت زیبا.
سعدی .
بنی آدم اعضای یکدیگرند
که در آفرینش ز یک گوهرند.
سعدی .
حدیث عشق اگر گوئی گناه است
گناه اول ز حوّا بود و آدم .
سعدی .
در نقد عیش کوش که چون آبخور نماند
آدم بهشت روضه ٔ دارالسلام را.
حافظ.
|| نامی است از نامها، ازجمله ابوبکر احمدبن آدم الادمی المحدث .