آفتاب
نویسه گردانی:
ʼAFTAB
آفتاب . (اِخ ) تخلص شاه عالم ابوالمظفر مروج الدین ، از فرمانروایان دهلی . او را به فارسی اشعاربسیار است و ازجمله منظومه ای به نام شهرآشوب در شرح فتنه ٔ غلام قادرخان . وفات او در 1221 هَ .ق . است .
واژه های همانند
۵۵ مورد، زمان جستجو: ۰.۱۳ ثانیه
آفتاب رویه . [ ی َ / ی ِ ] (اِ مرکب ) مشراق . مشرقه . (صراح ). برآفتاب . آفتاب گاه .
آفتاب زدگی . [ زَ دَ / دِ ] (حامص مرکب ) تشمس ، و آن بیماریی باشد که از بسیار ماندن در آفتاب زاید.
آفتاب ناکی . (حامص مرکب ) حالت و چگونگی آفتاب ناک .
آفتاب نزده . [ ن َ زَ دَ / دِ ] (ق مرکب ) پیش از طلوع آفتاب .
آفتاب گردش . [ گ َ دِ ] (اِ مرکب ) حرباء.
آفتاب گردک . [ گ َ دَ ] (اِ مرکب ) حرباء. آفتاب پرست . بوقلمون . || گل آفتاب پرست . || خبازی . پنیرک .
آفتاب گینی . (حامص مرکب ) آفتاب گنی . چگونگی و صفت آفتاب گین .
آفتاب گردان . [ گ َ ] (اِ مرکب ) سایبان . چتر. || لبه ای جدا که بر مقدم کلاه پیوستندی در سفرها تا آفتاب بر روی کمتر تابد. || گلی که ساق ...
آفتاب مهتاب . [ م َ ] (اِ مرکب ) قسمی از آتش بازی که نور آن گاه سوختن بچند رنگ زند.
آفتاب پرستک . [ پ َ رَ ت َ ] (اِ مرکب ) مصغر آفتاب پرست . درختی خرد که برگهای آن جمله سوی آفتاب باشد، و در هند آن را هرهر گویند. || جامه ٔ بو...