بخشایش

بخشایش . [ ب َی ِ ] (اِمص ) ۞ از جرم و گناه و تقصیر و از کشتن کسی درگذشتن . (برهان قاطع). ازجرم و گناه کسی گذشتن . (انجمن آرا). از گناه درگذشتن . (غیاث اللغات ). عفو. آمرزش . (ناظم الاطباء). حَنّان . (منتهی الارب ). رأفت . رحمت و شفقت . گذشت . رحم . درگذشتن از گناه . تجاوز. (یادداشت مؤلف ) :
ز بخشایش و بخشش و راستی
نبینم همی در دلش کاستی .

فردوسی .

اگر شاه باداد و بخشایش است
جهان پر ز خوبی و آسایش است .

فردوسی .

چو بخشایش پاک یزدان بود
دم آتش و باد یکسان بود.

فردوسی .

بخشایش و ترحم بس نیکو است خاص بر این بی زبانان . (تاریخ بیهقی ).
بخشایش از که چشم همی داری
بر خویشتن خود از چه نبخشایی .

ناصرخسرو.

ای بازپسین زاده ٔ مصنوع نخستین
در بخشش و بخشایش و در دانش و در دین .

سنایی .

آفتاب بخششی و سایه ٔ بخشایشی
زآفتاب و سایه پرسیدم همین آمد جواب .

سوزنی .

اهل بخشایشم سزد که دلت
بر تن و جان من ببخشاید.

خاقانی .

ببخشایش جانور کن بسیچ
بناجانور برمبخشای هیچ .

نظامی .

نه شب خسبم نه روز آسایشم هست
نه یک ذره ز تو بخشایشم هست .

نظامی .

بتو مشغول و با تو همراهم
وز تو بخشایش تو می خواهم .

سعدی .

پسندیده ست بخشایش ولیکن
منه بر ریش خلق آزار مرهم .

سعدی (گلستان ).

خدا را بر آن بنده بخشایش است
که خلق از وجودش در آسایش است .

سعدی .

بخشایش الهی گمشده ای را در مناهی چراغ توفیق فرا راه داشت . (گلستان ).
حافظ از معتقدانست گرامی دارش
زآنکه بخشایش بس روح مکرم با اوست .

حافظ.

|| بخشش . انعام . (ناظم الاطباء) (یادداشت مؤلف ) :
سر مایه ٔ شاه بخشایش است
زمانه ز بخشش بر آسایش است .

فردوسی (از یادداشت مؤلف ).

تا نگرید کودک حلوافروش
دیگ بخشایش کجا آید بجوش .

مولوی .