تأبیر

تأبیر. [ ت َءْ ] (ع مص ) گشن دادن خرمابن را. (تاج المصادر بیهقی ) (زوزنی ) (از منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء). و طریق تأبیر نخل چنین گفته اند که خرمابن دو قسم است یکی نر و دیگری ماده ، شکوفه ٔ ماده را می شکافند و در آن شکوفه های نر می افشانند تا بار نیک بیاورد. (منتهی الارب ). || تأبیرالزرع ؛ اصلاح کردن زراعت را. || تأبیرالقوم ؛ هلاک گردانیدن قوم را. (از منتهی الارب ).