چاک چاک . (اِ صوت مرکب ) چاکاچاک . چکاچاک . چکچاک . چکاچک . طراق طراق . جرنگ جرنگ . ترنگ ترنگ . بمعنی چاکاچاک است که صدای طراق طراق زدن شمشیر و خنجر و تبرزین و مانند آن باشد. (برهان ) (آنندراج ). صدای برخورد شمشیر و تبرزین و جز آن . (ناظم الاطباء). صدایی که از بهم خوردن سلاحهای جنگی برخیزد. آواز شکستن یا دریدن و پاره شدن چیزی
: ز بس چاک چاک تبرزین و خود
روانها همی داد تن را درود.
فردوسی .
همی گرز بارید همچون تگرگ
همی چاک چاک آمد از خود وترگ .
فردوسی .
که پیش من آمد پر از خون رخان
همه چاک چاک آمدش ز استخوان .
فردوسی .
ز بس نعره و چاک چاک تبر
ندانست کس پای گفتی ز سر.
فردوسی .
|| (ص مرکب ) شکافته و دریده را نیز گویند. (برهان ) (آنندراج ). بسیارچاک . بدرازا بریده یا دریده .بریده بریده . پاره پاره . پاره پوره . ریزریز. ریش ریش . ترکیده . شرحه شرحه
: تن از خوی پر آب و دهان پر ز خاک
زبان گشته از تشنگی چاک چاک .
فردوسی .
همه دشت سر بود بی تن بخاک
همه تن ز گرز گران چاک چاک .
فردوسی .
زنی بود بهرام یل را نه پاک
که بهرام را خواستی چاک چاک .
فردوسی .