حزین . [ ح َ ] (ع ص ) محزون . مهموم . غمناک . اندوهناک . اندوهگین . (دهار) (منتهی الارب ). غمگن . غمگین . غمین . اندوهگن . غمنده . مغموم . افسرده : مِحزان ، حزنان ؛ که خاطری حزین دارد. ضد مسرور. (معجم البلدان ). ج ، حِزان . حُزناء
: چون یعقوب را دید سلام کرد و گفت ایها الشیخ الحزین . (قصص الانبیاء ص
271).
گر چنین باشی بهر شاعر که آید نزد شاه
بس که باید مر ترا بودن حزین .
منوچهری .
چو استر سزاوار پالان و قیدی
اگر از پی استر و زین حزینی .
ناصرخسرو.
آسیائی زودگرد است این فلک
زو نشاید بود شاد ونی حزین .
ناصرخسرو.
آنکه خواهد خردنخواهد مل
وانکه باشد حزین نبوید گل .
سنائی .
من که باشم که در وجود نیم
تا در این دور کم حزین باشم .
خاقانی .
گوزن آسا بنالم زار پیش چشم آهویت
چه سگ جانم که چندین ناله زین جان حزین خیزد.
خاقانی .
فضل کن مگذار کز مشتی خسیس
چون منی در دور تو باشد حزین .
خاقانی .
دایم دل تو حزین نماند
یکسان فلک اینچنین نماند.
نظامی .
بهر گریه آدم آمد بر زمین
تا بود گریان و نالان و حزین .
مولوی .
مگر شکوفه بخندید و بوی عطر برآمد
که ناله در چمن افتاد بلبلان حزین را.
سعدی .
-
آواز حزین ؛ آوازی سوزناک
: چه خوش باشد آواز نرم حزین
به گوش حریفان مست صبوح .
سعدی (گلستان ).
-
مطرب حزین ؛ خنیاگری با آواز سوزناک
: حزین و خسته ملولان دولتت همه سال
تو گوش کرده به آواز مطربان حزین .
سعدی .
-
ناله ٔ حزین ؛ ناله ٔزار.
|| لحنی از موسیقی . رجوع به آهنگ شود.