حیف

حیف . [ ح َ ] (ع مص ) جور و ستم کردن بر کسی . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). بیداد کردن . (ترجمان عادل ). جور و ستم کردن بر کسی خواه حاکم باشدیا غیر حاکم . (ناظم الاطباء). فارسیان بدین معنی با لفظ نمودن و رفتن بصله ٔ بر استعمال نمایند، چنانکه گویند بر کسی حیف و میل نرود. (آنندراج ) :
شاپور حیف ها به من از روزگار رفت
گر زندگی بود کشم از روزگار حیف .

شاپور طهرانی (از آنندراج ).

|| (اِ) جور و ستم . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). در قرآن k00l)_&tl;rb&tg;');"> ۞<a/> آمده : یخافون ان یحیف اﷲعلیهم . (اقرب الموارد) _(: مراسم عدل و مکارم خلق و رفع قواعد حیف و... (المضاف الی بدایع الازمان ).
- حیف کردن ؛ ظلم کردن . بیداد کردن :
ز بیرحمی از بیخ و بارش مکن
که نادان کند حیف بر خویشتن .

سعدی .

گفت : ای خداوند بر من حیف کردی . (گلستان ).
|| نر از خزنده و گزنده . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). || تیزی سنگ . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد).