حیوان

حیوان .[ ح َی ْ ] (از ع ، اِمص ) در تداول فارسی بسکون یاء تلفظ میشود و در اصل بفتح یاء است . زندگی و زندگانی .
- آب حیوان ؛ آب زندگانی :
سکندر ندید آب حیوان و من
همی بینم اینک بجام تو در.

مسعود.

ای که در بند آب حیوانی
کوزه بگذار تا خزف باشد.

سعدی .

بسر وقتشان خلق کی ره برند
که چون آب حیوان بظلمت درند.

سعدی .

سهل باشد صعوبت ظلمات
گر به دست آید آب حیوانم .

سعدی .

اگر تو آب و گلی همچنانکه سایر خلق
گل بهشت مخمر به آب حیوانی .

؟

- آب حیوان گوار :
بیا ساقی آن آب حیوان گوار
بدولت سرای سکندر سپار.

نظامی .

- آب حیوان گهر ؛ که جوهر آن حیوان است :
شگفتی نشد کاب حیوان گهر
کند ماهی مرده را جانور.

نظامی .

- چشمه ٔ حیوان ؛ آب حیوان :
مرغزاری کاندر آن یک ره گذر باشد ترا
چشمه ٔ حیوان شود هر چشمه ای زآن مرغزار.

فرخی .

آبش همه از کوثر و از چشمه ٔ حیوان
خاکش همه از عنبر و کافور عجین است .

خاقانی .

تشنه ٔ سوخته بر چشمه ٔ حیوان چو رسد
تو مپندار که از پیل دمان اندیشد.

سعدی .

خار در پای و گل از دور بحسرت دیدن
تشنه بازآمدن از چشمه ٔ حیوان تا چند.

سعدی .

|| (اِ) جانور. حَیَوان جاندار. از موالید ثلاث رجوع به حیوان شود.
- حیوان بحری ؛ که در آب زندگی کند. آب زی .
- حیوان بری ؛ که در خشکی زندگی کند. خشکی زی .
- حیوان خور ؛ خورنده ٔ حیوانات . گوشتخوار :
هر آنکس کز آن آب حیوان خورد
ز حیوان خوران جهان جان برد.

نظامی .

- حیوان داری ؛ نگاهداری حیوانات .
- حیوان دوپا ؛ کنایه از آدمی است .
- حیوان دوست ؛ دوست دارنده ٔ حیوانات .
- حیوان دوستی ؛ محبت و علاقه به حیوانات و جانوران .
- حیوان شناس ؛ عالم به خواص و مضار و منافع حیوانات .
- حیوان شناسی ؛ علمی است که در آن از خواص حیوانات و مضار و منافع آنها بحث میکند.