رفعت . [ رِ ع َ ] (اِخ ) میرزا عباس یا محمد عباس بن میرزا احمدبن محمدبن علی بن ابراهیم همدانی شیروانی انصاری یمانی هندی . مورخ و ادیب قرن
13 هَ . ق . بود و رفعت تخلص می کرد. از آثار اوست :
1 - آثار العجم
2 - تاریخ الائمة
3 - تاریخ افاغنه
4 - تاریخ البواهر یا [تاریخ نکو] یا [قلائد الجواهر].
5 - تاریخ بهوپال
6 - تاریخ دکن
7 - تاریخ سرندیب
8 - التاریخ النفیس [که محتمل است همان تاریخ البواهر باشد]
9 - تاریخ وقایع العثمانی معالروس .
10 - چارچمن در تاریخ دکن .
11- جواهرخانه . (از ریحانة الادب ج
2 ص
88). صاحب صبح گلشن مرگ وی را به سال
1256 هَ . ق . نوشته و اشعاری از وی نقل کرده است از آن جمله است :
بهره ز ملک بقا تا که تصور گرفت
دل ز مقام فنا بوی تنفر گرفت
شد به سر اوج عرش هر که تواضع نمود
رفت به قعر بلا هر که تکبر گرفت .
(از صبح گلشن ص 181).
رجوع به شمع انجمن ص
183،
182 و فرهنگ سخنوران شود.