شادمانه .[ ن َ
/ ن ِ ] (ص مرکب ، ق مرکب ) شاد. خوشحال . (فرهنگ نظام ). راضی . خشنود. شادان . بهج . مسرور
: در این گیتی سراسر گر بگردی
خردمندی نیابی شادمانه .
شهید بلخی .
تا بخانه برد زن را با دلام
شادمانه زن نشست و شادکام .
رودکی .
تو شادمانه و بدخواه تو ز انده و رنج
دریده پوست بتن بر چو مغز پسته سفال .
منجیک .
دلش شادمانه چو خرم بهار
تن آزاد از گردش روزگار.
فردوسی .
(عطارد دلالت کند بر) سلیم دلی ... شادمانه همت او بیشتر بزمان . (التفهیم چ جلال همائی ).
تو شادمانه و انکه بتو شادمانه نیست
چون مرغ برکشیده بتفسیده بابزن .
فرخی .
شادمانه من و یاران من از خدمت میر
هر یکی ساخته از خدمت او مال و خدم .
فرخی .
گر من امروز شادمانه نیم
شسته بادی بدست من قرآن .
فرخی .
کامران باش و شادمانه بزی
دشمنانت اسیر گرم و حزن .
فرخی .
بر آنچه داری در دست شادمانه مباش
وز آنچه از کف تو رفت از آن دریغ مخور.
ناصرخسرو.
چو نیک و بدش نیست باقی چه باشی
به نیک و بدش غمگن و شادمانه .
ناصرخسرو.
از آنگهی که قدم در جهان نهادستم
در این جهان قدم شادمانه ننهادم .
ادیب صابر.
درون بردندش از در شادمانه
بخلوتگاه آن شمع زمانه .
نظامی .
چون شوق تو هست خانه خیزم
خوش خسبم و شادمانه خیزم .
نظامی .
که بستان دلارام خود را بناز
ببر شادمانه سوی خانه باز.
نظامی .
درآمددوش و گفت ای غره ٔ خود
دلت غمگین و نفست شادمانه .
عطار.
حبر، حبور؛ شادمانه کردن . (ترجمان القرآن ). اشمات ؛ شادمانه کردن دشمن . (ترجمان القرآن ).