شکر

شکر. [ ش َ ک َ / ش َک ْ ک َ ] (اِخ ) نام مطربی اصفهانی که پرویز به رغم شیرین او را بخواست و شیروی پدرکش از او بزاد. (انجمن آرا). زنی که خسرو پرویز به رغم شیرین در عقد خود آورده بود. (از غیاث ) (آنندراج ) (از برهان ) :
چوخسرو بر سر کوی شکر شد
صفاهان قصر شیرین دگر شد
برون آمد شکر با جام جلاب
دهانی پرشکر چشمی پر از خواب .

نظامی .

اجازت داد تا شکّر بیاید
به مهمان بر ز لب شکّر گشاید.

نظامی .

شکرنامی که شکّر ریزد او بود
نباتی کز سپاهان خیزد او بود.

نظامی .

هوای دل رهش می زد که برخیز
گل خود را بدین شکّر ۞ برآمیز.

نظامی .

لبش را ببین در تبسم چه پرسی
که شیرین چه کرده ست و شکّر چه گفته .

مخلص کاشی (از آنندراج ).