صفیر

صفیر. [ ص َ ] (ع اِ) بانگ و فریاد مرغان یا عام است . (منتهی الارب ). آواز طائران و این معرب سبیل است . (غیاث اللغات ). سوت . هشتک . شاه فوت :
بلبل بشاخ سرو برآرد همی صفیر
ماغان به ابر نعره برآرند از آبگیر.

منوچهری .

درخت و مرغ شدند از پی تو باغ بباغ
یکی گشاده نقاب و یکی کشنده صفیر.

مسعودسعد.

بلبلی را که سینه بخراشد
از دم او صفیر نتوان یافت .

خاقانی .

صفیر صلصل و لحن چکاوک و ساری
نفیرفاخته و نغمه ٔ هزارآوا.

خاقانی .

بلبل اینک صفیر مدح شنو
گندنا سوی حقه باز فرست .

خاقانی .

گفت به دستور چه دم می زنند
چیست صفیری که بهم می زنند.

نظامی .

صفیر مرغ و نوشانوش ساقی
ز دلها برده اندوه فراقی .

نظامی .

شد صفیر باز جان در برج دین
نعره های لااحب الافلین .

مولوی .

هم صفیر و خدعه ٔ مرغان توئی
هم بلیس و ظلمت کفران توئی .

مولوی .

زآنکه صیاد آورد بانگ صفیر
تا فریبد مرغ را آن مرغ پیر.

مولوی .

حیف باشد صفیربلبل را
که زفیر خر ازدحام کند.

سعدی .

صفیر بلبل شوریده و نفیر هزار
برای وصل گل آمد برون ز بیت حزن .

حافظ.

من آن مرغم که هر شام و سحرگاه
ز بام عرش می آید صفیرم .

حافظ.

|| سوت سوتک . (مجله ٔ موسیقی شماره ٔ4 ص 68). || (مص ) آواز کردن مرغ . (ترجمان علامه ٔ جرجانی ). || بانگ کردن . (منتهی الارب ). || بانگ کردن خر را وخواندن او را بسوی آب تا بخورد. (منتهی الارب ).