صومعه

صومعه . [ ص َ م َ ع َ ] (ع اِ) عبادت خانه ٔ ترسایان و نصاری که سر آن بلند و باریک سازند. (غیاث اللغات ). جای عبادت . (ترجمان علامه ٔ جرجانی ). عبادت جای . (مهذب الاسماء). خانه ای است مر ترسایان را. (منتهی الارب ). کاره . طربال . تامورة. عجوز. ج ، صوامع :
در زاویه امروز بخندد لب زاهد
در صومعه امروز بخندد لب ابدال .

فرخی .

موسی و خضر آمده بصومعه ٔ او
صومعه دارد مگر فقیرمثال است .

خاقانی .

|| مجازاً عبادتخانه ٔ اهل اسلام :
صوفی از صومعه گو خیمه بزن در گلزار
وقت آن نیست که در خانه نشینی بیکار.

سعدی .

بس که خرابات شد صومعه ٔ صوف پوش
بس که کتب خانه گشت مصطبه ٔ دردخوار.

سعدی .

|| عقاب بدان جهت که بلند پرد. || کلاه دراز. (منتهی الارب ). عمامة. (مهذب الاسماء). برنس . (اقرب الموارد). || سراشکنه .(منتهی الارب ). || (مص ) باریک کردن سراشکنه را. || فراهم آوردن چیزی را. (منتهی الارب ) (اقرب الموارد).