علم الهدی

علم الهدی . [ ع َ ل َ مُل ْ هَُ دا ] (اِخ ) ملا محمدبن ملا محسن فیض محمدبن مرتضی . وی از علمای امامیه در اوائل قرن دوازدهم هجری بود و از طرف والدش بهمین لقب علم الهدی ملقب شد. وفات وی بسال 1112 یا 1123 هَ . ق . بوده است . او راست : 1- اصول الدین ، به فارسی . 2- تحفة الابرار فی العقائد و الاخلاق ، به فارسی ، که در سال 1100 هَ . ق . از تألیف آن فراغت یافته است . 3- الجامع فی الاصول و الفروع و الاخلاق . 4- حاشیه ٔ مفاتیح الشرایع، که متعلق به والد خودش است ، و در آن مدارک احکام و مسائل و مطالب آن را از آیات و اخبار استخراج کرده است . یک نسخه از آن به شماره ٔ 2601 در کتابخانه ٔ مدرسه ٔ سپهسالار تهران موجود است . 5- مرقاة الجنان الی روضات الجنان ، در ادعیه و نماز و غیره ، که آن را در سال 1087 هَ . ق . در کاشان تألیف کرده است . یک نسخه از آن به شماره ٔ 2135 در کتابخانه ٔ مدرسه ٔ سپهسالار تهران موجود است که خود مؤلف آن را مقابله و تصحیح کرده است . 6- نضد الایضاح . (از ریحانة الادب ج 3 ص 121 از روضات الجنات ص 543 و الذریعة).