فکر

فکر. [ ف ِ ک َ ] (ع اِ) ج ِ فکرة و فِکری ̍. (از اقرب الموارد). ج ِ فکرت . (فرهنگ فارسی معین ) :
خدای در سر او همتی نهاد بزرگ
چنانکه گنج به رنج است از آن ودل به فکر.

فرخی .

از که پرسی بجز از دل تو بد و نیک جسد
چون همی دانی کو معدن علم و فکر است .

ناصرخسرو.

یک همت تو حاصل گرداندم همم
یک فکرت تو زایل گرداندم فکر.

مسعودسعد.

مرگ یاران شنیدم از ره گوش
دلم امروز کشته ٔ فکر است .

خاقانی .

- فکر داشتن ؛ اندیشیدن . در فکر فرورفتن :
از این سرای بدر هیچ می نداند چیست
از آن سبب همه ساله به دل فکر دارد.

ناصرخسرو.

رجوع به فکرت شود.