که

که . [ ک ُه ْ ] (اِ) مخفف کوه ، که عربان جبل گویند. (برهان ) (آنندراج ). کوه و جبل . (ناظم الاطباء) :
برکه و بالا چو چه ؟ همچون عقاب اندر هوا
بر تریوه راه چون چه ؟ همچو در صحرا شمال .

شهید (از یادداشت به خط مرحوم دهخدا).

ز چرخ اختر از بیم دیوانه دیو
زمین با تلاتوف و که با غریو.

شهید (از یادداشت ایضاً).

رسید و ز که دیدبانش بدید
به نزدیک سالار مهتر دوید.

فردوسی .

برآمد خروشیدن کرنای
تو گفتی بجنبد همی که ز جای .

فردوسی .

کسی را که در که شبان پرورد
چو دام و دد است او چه داند خرد؟

فردوسی .

تهمتن بیامد به خرگاه دشت
چو شیری به دامان که برگذشت .

فردوسی .

شوشه ٔ سیم نکوتر بر تو یا که سیم
شاخ بادام به آیین تر یا شاخ چنار؟

فرخی .

نوروز و جهان چون بهشت گشته
پرلاله و پرگل که و بیابان .

فرخی .

ز بیم تیرش که گشت بر پلنگان چاه
ز بیم یوزش هامون بر آهوان شد تنگ .

فرخی .

پادشاهی که باشکُه باشد
خرم او چون بلند که باشد.

عنصری (از یادداشت به خط مرحوم دهخدا).

پس آنگاهی برون آور ز خمّم
چو کف ّ دست موسی در که طور.

منوچهری .

از زمین بر پشت پروین افکند
گر به نوک نیزه بردارد کهی .

منوچهری (از یادداشت به خط مرحوم دهخدا).

به زاری روز و شب فریاد خوانم
چو دیوانه به دشت و که دوانم .

(ویس و رامین ).

ز بالای مه نیزه بفراشتی
ز پهنای که خشت بگذاشتی .

اسدی .

باران به صبر پست کند گرچه
نرم است روزی آن که خارا را.

ناصرخسرو.

علم خلایق همه از علم او
چون ز که قاف یکی ارزن است .

ناصرخسرو.

بس باد جهد سرد ز که لاجرم اکنون
چون پیر که یاد آید اَز روز جوانیش .

ناصرخسرو.

اوم رهانید ز دجال کور
حکمت را دلْش که قارن است .

ناصرخسرو.

بسا کها که بر آن کوه شاه چوگان زد
به سم ّ مرکب که پیکرش بیابان کرد.

مسعودسعد.

پیش بیمار هم نفس با مرگ
گشته ریزان ز باغ عمرش برگ
او کشیده ز هفت اعضا جان
تو همی گوی هفت که به میان ۞ .

سنائی .

در میان ار هزار که باشد
مرگ یک دم چو کاه بر پاشد.

سنائی .

امروز به که عمود زد، کوه
پس خنجر زرفشان برآورد.

خاقانی .

از دامن که تا به در شهر بساطی
از سبزه بگسترد و بر او لاله فشان کرد.

سعدی .

- که کوهان ، که کوهانی بلند و قوی چون کوه دارد :
به کوهسار و بیابانی اندر آوردیم
جمازگان بیابان نورد که کوهان .

انوری (از آنندراج : کوهان ).