گران سر

گران سر. [ گ ِ س َ ] (ص مرکب ) متکبر و مُدمّغ. (از برهان ). کنایه از جاهل و متکبر. (آنندراج ) :
اگر خسیسی بر من گران سر است رواست
که او زمین کثیف است و من سماء سنا.

خاقانی .

|| صاحب لشکر و سپاه انبوه که او را سپه سالار نیز خوانند. (برهان ). || مست . مخمور. (از آنندراج ) :
در قصب سه دامنی آستئی دو برفشان
پای طرب سبک برآر ارچه ز می گران سری .

خاقانی .

شاه گران سر ز می خوش اثر
باد و مباداش گرانی بسر.

امیرخسرو (از آنندراج ).

|| غضبناک . خشمین . خشمن . رنجیده خاطر. آزرده خاطر :
شاه است گران سر ارچه رنجی
زین بنده ٔ جان گران ندیده ست .

خاقانی .