لاَّلی

لاَّلی . [ ل َ ] (ع اِ) ج ِ لؤلؤ. (منتهی الارب ) :
آورد لاَّلی به جوال و بعبایه
از ساحل دریا چو حمالان به کتف سار.

منوچهری .

گهی لاَّلی پاشد همی ّ و گه کافور
گهی حواصل پوشد همی و گه سنجاب .

مسعودسعد.

بر گل سرخ از نم اوفتاده لاَّلی
همچو عرق بر عذار شاهد غضبان .

سعدی .

نظم مدیح او نه به اندازه ٔ من است
لیکن رواست نظم لاَّلی به ریسمان .

سعدی .

و چهار اسب با زین و لگام از طلا و مکلّل به جواهر و لاَّلی و چهار شمشیر با کمر زرین کیخسرو به بیژن بخشید. (تاریخ قم ص 80).