نیمور

نیم‌وَر یا نیمه‌ور شهری مهم و تاریخی است [۱۰]، که در بخش مرکزی شهرستان محلات استان مرکزی ایران قرار دارد. نیم‌ور در ۲۵۰ کیلومتری جنوب تهران و مابین راه مواصلاتی شهرهای دلیجان و محلات قرار گرفته‌است. قدمت این شهر به دوران ساسانیان[۱۱] و اشکانیان باز می‌گردد. شواهد و مدارکی نیز با قدمتی که به ۲٬۳۰۰ سال قبل از میلاد مسیح باز می‌گردد نیز در این منطقه کشف شده‌است.[۱۲] این شهر دارای آثار تاریخی متعدد و کوه‌های سنگی دارای معادن سنگ غنی تراورتن، فلوئورین و سنگ‌های تزیینی است[۱۳]. از این رو صنعت غالب در این شهر مربوط به سنگ است.[۹] بر پایه اطلاعات مرکز آمار ایران، این شهر با داشتن جمعیتی بالغ بر ۵٬۷۳۱ نفر[۳] هجدهمین شهر استان مرکزی است.[۱۴]
نیم‌ور در جنوب شرقی استان مرکزی قرار دارد. در شمال آن قم‌رود و در جنوب آن کوه‌های آتشکوه قرار دارند.
نام نیم‌ور در کتاب‌ها و اسناد تاریخی تحت نام‌های مختلفی نظیر آوَرد، نیم‌آوَرد، مَمنور، نَیسور و تَیمور[۱] به ثبت رسیده‌است. اوج شکوفایی نیم‌ور در دوران ساسانیان و بعد از احداث سدی بر روی رودخانه قمرود بوده است[۱۵] که امروز بقایای این سد قدیمی با نام بند نیم‌ور در کنار شهر قرار دارد[۱۶].
در دوران معاصر، این شهر با رکود مواجه شده اما با پیوستن دهستان باقرآباد به این شهر و احداث شهرک صنعتی[۱۷]، دانشگاه علمی کاربردی نیم‌ور[۱۸] و نمایشگاه بین الملی سنگ ایران در این شهر[۱۹]، از رونق اقتصادی برخوردار شده‌است.
محتویات [نمایش]
[ویرایش]وجه تسمیه

درباره علت نامگذاری این منطقه اختلاف است. به عقیدهٔ برخی، نام این شهر در دوران اشکانیان، آورد به معنای میدان جنگ بوده‌است. پس از پایان جنگ‌های اشکانیان به علت خاموش شدن شعله جنگ به نیم آورد[۲۰] تغییر نام پیدا کرده و اکنون پس از گذشت زمان به نیم‌ور تبدیل شده‌است.[۱][۲۱]
البته نظریه دیگر دربارهٔ نامگذاری این شهر این است که این شهر توسط یکی از امرای کیانیان به نام همای دختر بهمن ساخته شده که لقب او نیمور بوده‌است.[۲۲]
اما برخی هم معتقدند که نام این شهر از کلمهٔ «ور» که در زبان اوستایی و پهلوی به معنای دژ است[۲۳] گرفته شده و اشاره به دژ ساروجی ستونی شکل و کم عرض میل میلونه (دژ واقع در روی ستون) در این شهربوده‌است.
همچنین از این شهر در کتب تاریخی به نام‌های ممنور، نیسور، تیمور نیز یاد شده‌است.[۱]
[ویرایش]پیشینه

ابن فقیه همدانی در کتاب مختصرالبلدان مربوط به سال ۲۹۰ هجری، این شهر را که از مراکز مهم مذهبی فلات ایران در روزگار باستان به شمار می‌رفته را هم تراز با ایوان کسری، قصر شیرین و معبد کنگاور دانسته‌است[۱۵] و دربارهٔ نیم‌ور چنین می‌نویسد[۲۴]:
... گویند هیچ بنایی از گچ و آجر،... شکوهمندتر از ایوان کسری نیست. در مداین، هیچ بنایی سنگی، زیباتر از قصرشیرین نیست... و هیچ بنایی از خشت و گل، خوش منظرتر از بنای تیمور، روستایی از اصفهان نیست و در این بنا تصویرها و اخبار و پندهای شگفت انگیزی است.
حمزه اصفهانی در حدود ۱۱۰۰ سال پیش گشتاسب‌شاه را دلیل آبادانی نیم‌ور دانسته و می‌نویسد[۲۵]:
گشتاسب در ممنور از روستای انارآباد واقع در ولایت اصفهان اتشکده‌ای ساخت و آبادی‌هایی از روستا بر آن وقف کرد.
در کتاب تاریخ قم که تخصصی‌ترین کتاب جغرافیایی درباره منطقهٔ فعلی شمال استان‌های قم و مرکزی است و بیش از هزار سال از تاریخ نگارش آن می‌گذرد از نیم‌ور (نیمه‌ور) به عنوان منطقه‌ای با بیش از هزار سال قدمت نام برده شده‌است که در منطقه استاق انار (نام قدیم شهرستان محلات) قرار دارد:[۲۶][۲۷]
نیمور از حیازات انار است و آتشکدهٔ آن و آتش آن در بشتاسف ملک نصب کرده‌است و برافروخته و آن را چندین اوقاف است و گویند که نیمور سه برادر بنا کرده‌اند و آن بنای عجیب و تا الیوم قایم و مستحکم است و نقش‌های آن باقی اند. گویا نقاشان آن بامداد در آن آمده‌اند و شبانگاه بیرون رفته‌اند...
در بعضی منابع تاریخی نیز، آبادانی نیم‌ور را به امیران عسکریه نسبت داده‌اند.[۲۸][۱]
این شهر بعد از احداث سدی در روزگار ساسانیان بر روی رودخانه قمرود و کندن کانالی به طول ۱۸ کیلومتر برای تأمین آب مصرفی ساکنان از رونق بسیاری برخوردار شده بود.[۱۵]
در کتاب نزهت‌القلوب[۲۹] نوشته حمدالله مستوفی درباره نیم‌ور آمده‌است:[۱][۳۰]
نیم‌ور از اقلیم چهارم است. جمشید پیشدادی ساخت و در آنجا جهت خود قصری عالی کرده بود. افعال و آثار آن هنوز باقی است و گشتاسف در او آتشخانه ساخت و هوایش خوب و معتدل است و در محصول و ارتفاعات مانند نطنز
در کتاب بستان‌السیاحه[۳۱] مربوط به سال ۱۲۴۸ هـ. قمری نیز، نیم‌ور این‌طور توصیف شده‌است:[۱]
قریه‌ای است خجسته اثر در زمین فرح‌انگیز و قرب رود (گهرخیز) واقع و اطرافش واسع از توابع محلات و هوایش به جهت آیات، آبش خوش و خاکش مرغوب است. قدیم الایام شهری بوده و مرور دهورش قریه نموده، باغات فراوان دارد و مردمی همگی شیعی کذهب مکرر مشاهده شده‌است.
فتحعلی شاه قاجار قریه نیم‌ور، محلات و مناطق اطراف را به حسن‌علی شاه محلاتی که داماد وی بود، واگذار کرد.[۳۲] نیم‌ور تا زمان ناصرالدین شاه از آبادی‌های خالصه به شمار می‌رفت.
در زمان حکومت مسعود میرزا ظل‌السلطان در اصفهان، نیم‌ور همراه با ۶۰۰آبادی دیگر در حوزه اصفهان به اجاره او واگذار شد. اما پس از آغاز فروش خالصه‌ها در اواخر سلطنت ناصرالدین شاه و در دوران مظفرالدین شاه نیم‌ور به مالکیت دائمی ظل‌السلطان در آمد.[۳۳][۳۴]
در فرهنگ جغرافیای ایران مربوط به قرن معاصر نیز درباره نیم‌ور آمده است[۳۵]:
نیمور، قصبه مرکزی دهستان نیمور بخش حومهٔ شهرستان محلات و در دامنه سردسیری واقع است و ۱۷۰۰ سکنه دارد، آبش از رودخانه لعل بار، محصولش غلات، پنبه، کنجد، صیفی، میوه جات، قیسی، بادام، انگور، شغل اهالی، زراعت و صنایع دستی کرباس بافی است...
[ویرایش]وضعیت طبیعی

[ویرایش]جغرافیا
نیم‌ور ۲۵۰ کیلومتری جنوبغربی تهران قرار دارد. این شهر در مسیر جاده شهرستان‌های محلات به دلیجان و در ۱۰ کیلومتری شهر محلات قرار گرفته‌است.
کوه کمر و قم‌رود
آتشکده آتشکوه
شهر دلیجان یخچال نیم‌ور
شهر محلات
شهر نیم‌ور

کوه‌های آتشکوه
[ویرایش]آب و هوا
نیم‌ور از آنجایی که در بخش مرکز ایران قرار گرفته‌است، دارای آب و هوایی خشک است. این شهر با میانگین تقریبی ۳۰۰ میلیمتر در سال از جمله شهرهای فقیر از لحاظ منابع آبی در استان مرکزی است.[۷]
[ویرایش]تامین آب از لرستان
نوشتار اصلی: انتقال آب الیگودرز به قم
پس از اجرای طرح انتقال آب از الیگودرز در شرق استان لرستان به قم که رسانه‌های ایران از آن با عنوان کلی و مبهم « طرح انتقال آب از سرشاخه‌های دز به قم» نام می‌برند، شهرستان الیگودرز اکنون تامین کننده اصلی آب مصرفی (شرب، صنعتی، کشاورزی) شهرهای خوانسار، گلپایگان، خمین، محلات، نیم ور، سلفچگان و قم می‌باشد.[۳۶][۳۷][۳۸] به گفته فتاح، وزیر وقت نیرو این آب یکی از بهترین آبهای دنیا است.[۳۹]
[ویرایش]مردم

[ویرایش]زبان
بیشتر مردم این شهر به زبان فارسی صحبت می‌کنند. زبان راجی نیز در بخش‌هایی از منطقه استفاده می‌شود که ریشهٔ واژه‌های آن از زبان مادی است.[۴]
[ویرایش]مذهب


نمایی از محراب مسجد جامع نیم‌ور
پیش از حمله اعراب به ایران مردم این منطقه، دین زرتشتی داشته و یکتاپرست بوده‌اند. وجود آتشکده‌های بزرگ، از قبیل آتشکده آتشکوه و آتشکده خورهه در این منطقه دلیل بر این ادعا است.[۴]
این شهر به همراه محلات[۳۴] مدتی نیز از مراکز فرقه اسماعیلیه بوده‌است.[۳۳][۴۰]
زین العابدین شیرازی درباره دین مردم نیم‌ور، در مشاهدات خود در کتاب بستان السیاحه در سال ۱۲۴۸ هـجری قمری آورده که مذهب تمام مردم این منطقه شیعه بوده اند[۳۱]. در حال حاضر نیز دین بیشتر مردم این شهر اسلام و مذهب آنها شیعه دوازده امامی است.
[ویرایش]جمعیت
نیم‌ور در سرشماری عمومی سال ۱۳۵۵، ۲۸۶۵ نفر[۴۱] و در سرشماری سال ۱۳۶۵، ۴۲۹۴ نفر[۴۲] جمعیت داشته‌است. بر طبق سرشماری سال ۱۳۸۵ مرکز ملی آمار ایران، تعداد ۱۵۸۰ خانوار در این شهر زندگی می‌کنند که جمعیتی بالغ بر ۵۷۳۱ را شامل می‌شوند. از این مقدار ۲۸۸۶ نفر مرد و ۲۸۴۵ نفر زن هستند. همچنین نسبت جمعیت باسواد شهر ۴۲۸۶ و بی سواد ۹۴۵ نفر است.[۴۳] بر طبق آمار سال ۱۳۷۰ خورشیدی، در این شهر ۲۷۴ مهاجر خارجی زندگی می‌کنند.[۴۴]
هرم جمعیتی نیم‌ور در سال ۱۳۷۰ خورشیدی.[۴۵]
مردان سن زنان
۱۴۷
۶۵+
۱۱۳
۶۶
۶۰-۶۴
۶۷
۷۵
۵۵-۵۹
۶۷
۷۹
۵۰-۵۴
۹۸
۷۱
۴۵-۴۹
۷۳
۱۱۴
۴۰-۴۴
۸۷
۱۳۵
۳۵-۳۹
۱۱۳
۲۰۳
۳۰-۳۴
۱۲۵
۲۵۹
۲۵-۲۹
۲۳۵
۲۷۲
۲۰-۲۴
۲۶۱
۲۷۵
۱۵-۱۹
۲۳۹
۲۸۲
۱۰-۱۴
۲۸۴
۳۶۹
۵-۹
۳۵۹
۳۴۰
۰-۴
۲۹۳
[ویرایش]آداب و رسوم

با توجه به قدمت بسیار زیاد این شهر، مردم این منطقه دارای آداب و رسوم ویژه به خود هستند. مرتضی فرهادی در این باره می‌گوید:[۱۳]
نیم‌ور امروز برای خود شهری است، اما از آنجا که همه شهرهای امروز ما در حال تبدیل به قالبی یک شکل یک قواره‌اند... و همیشه نیز از هویت غنی فرهنگی بدور می‌افتند... دوست تر دارم نیم‌ور را به سیاق سنتی، قصبه‌ای بزرگ بنامم، چرا که هنوز چه در ساخت و مورفولوژی آن، چه ارزش‌ها و هنجارهای مردمان‌اش، چه در تولید کشاورزی و باغداری پر رونقش و چه در تأسیسات کهن آبیاری، جوی روبی شگفت آور، جشن آب (جشن پایان لایروبی) و بیل گردانی پهلوانانه و باستانی‌اش، رگه‌ها و رنگ و بویی از هویت فرهنگ بومی می‌توان یافت.
[ویرایش]آبرسانی و لایروبی


تصویری قدیمی از مراسم لایروبی مردم نیم‌ور
برخی از مورخان براین باورند که این رسوم نیم‏وری‏ها، نشات گرفته از اعتقادان زرتشتیان به اهورامزدا و تقدس آب است و این آیین را نوعی از آیین‌های ایزد آب‌ها می‌دانند.[۴۶]
از آنجا که این منطقه آب و هوایی گرم و نیمه کویری دارد، آب به عنوان عنصر اساسی برای کشاورزی در این منطقه مطرح است. فردی که به او میرنهر یا میراب گفته می‌شود، مسئول تقسیم آب نهرهای منشعب از رودخانه لعل بار میان اراضی کشاورزی است.[۴۷]
روش تقسیم آب، طبق اسناد بسیار قدیمی روستا که به سند مادر معروف است تعیین می‌گردد. از اسناد آب همیشه سه نسخه در سه مکان مختلف، تهیه و نگهداری می‌شود تا امکان هیچ نوع دخل و تصرف در آن نباشد و مفقود نشود.[۴۷] طبق این سند، هر روز به ۲۴ قسمت تقسیم شده و به هر کدام از کشاورزان به اندازه وسعت زمین زراعی و میزان نیاز به آب، به صورت تصادفی یک ساعت خاص در روز و در هفته تعلق می‌گیرد که به صورت چرخشی تغییر می‌کند.
هر سال در مواقعی که گل و لای مسیر رودخانهٔ لعل‌بار را مسدود می‌کند و یا در اواخر اسفند ماه و اوایل فصل بهار که رشد گیاهان و علف‌های هرز باعث سختی آبرسانی به مزارع این شهر می‌شود، با تصمیم بزرگان شهر و اعلام همگانی دستیار میرآّب، مردم در مسجد جامع جمع شده و از آنجا به دشت‌ها و زمین‌های کشاورزی می‌روند و با کمک یکدیگر به پاکسازی حریم جوی می‌پردازند. کشاورزانی که در مراسم لایروبی شرکت نمی‌کردند، برایشان جریمه در نظر گرفته می‌شده تا این انسجام و نظم دقیق حفظ شود.[۴۷]
سپس بعد از اتمام کار، همگی به برپایی جشن آب در میدان روستا[۴۸] می‌پردازند.[۴۹][۵۰] در این مراسم، کشاورزان روستا به صورت ارتشی مجهز به بیل و الاغ به رژهٔ نمایشی می‌پردازد.[۵۱] این جشن مخصوص اهالی که به صورت طنز و هجو برگزار می‌شود،[۵۱] همراه با نوای سرنا و سنج در برابر زنان روستا و ارباب روستا اجرا می‌شده‌است.[۴۷][۵۱]
امروزه در نیم‌ور دیگر این مراسم با این کیفیت برگزار نمی‌شود، زیرا کف نهر در سال‌های اخیر بتون شده‌است و دیگر لایروبی سالانه‌ای در کار نیست.[۴۷] امروزه این مراسم فقط در مواقعی که رشد گیاهان مانع آبرسانی شود انجام می‌شود.
[ویرایش]بیل‌گردانی
نوشتار اصلی: بیل‌گردانی
این آیین که در سال ۸۹ به عنوان میراث معنوی کشور به ثبت رسیده[۵۲]، به عنوان نمادی برای تشکر از آناهیتا الههٔ آب بوده که از زمان زرتشتیان در این شهر باقی مانده‌است.[۵۳] آیین بیل‌گردانی که به طور سنتی در ابتدای فصل بهار و ایام نوروز انجام می‌گیرد،[۵۴] از آیین و سنن این شهر تاریخی است که[۵۵] نزدیک به ۲۰۰۰ سال قدمت دارد.[۵۶]
بعد از انجام لایروبی، هنگامی که آب به نخستین پخشگاه آب (وارگو) می‌رسد مردم جشن بزرگی که یادگار سنت‌های پهلوانی است بر پا می‌کنند[۵۷]. شرکت کنندگان در این آیین بعد از مراسم مخصوص رژهٔ لایروبان،[۵۶] دو دسته بیل را که با طنابی به هم متصل شده به نحوی دور سر خود بچرخاند که این دو دسته به هم برخورد نکند و ورزشکار هم بتواند تعادل خود را حفظ کند. داور این مسابقه تماشاگران هستند که با تشویق‌ها و یا هو کردن فرد پیروز را مشخص می‌کنند.[۵۸][۵۹]
این آیین همراه با موسیقی خاصی انجام می‌شود که با سازهای سنتی نواخته می‌شود.[۶۰][۶۱]
[ویرایش]عزاداری محرم و نخل برداری


عزاداری سنتی در نیم‌ور؛ مردی در لباس یک شیر پارچه‌ای رفته و به عنوان نمادی از همدردی همه موجودات زنده با کاروان اسیران و خاندان حسین ابن علی بعد از کشته شدن در کربلا همراه با کاروان نمادین حرکت می‌کند و بچه‌ها را نوازش می‌کند.
در ماه محرم مردم این شهر که عمدتا شیعه هستند اقدام به برپایی عزاداری می‌کنند. ظهر عاشورا با تجمع در امامزاده صالح بر سر آرامگاه شهدای جنگ تحمیلی حاضر می‌شوند.[۶۲] در عصر روز عاشورا و با حضور عزاداران، مراسم نخل برداری و تعزیه خوانی برگزار می‌شود. این نخل نشانه تابوت حسین پسر علی است و قدمت آن به دوران صفویه باز می‌گردد.[۶۳]
[ویرایش]جیغون
از دیرباز در این شهر کسانی بودند که اخبار هر روزه را از روی پشت بام و با صدای بلند به اطلاع مردم می‌رسانند. این اخبار شامل، مرگ اهالی شهر، برگزاری مراسم و نظیر اینها بوده‌است. به این افراد، «جیغون» می‌گویند. یعنی کسی که با جیغ و با صدای بلند اخبار را به اطلاع مردم می‌رساند.[۴۷]
[ویرایش]مناطق باستانی



درب چوبی خانه‌ای قدیمی در قسمت قدیمی شهر
علیرغم تبدیل روستای نیم‌ور به شهر نیم‌ور، هنوز قسمت‌های شمالی این شهر بافت قدیمی خود را حفظ کرده‌اند. خانه‌ها، مسجد جامع قدیمی، حمام عمومی و... نمونه‌هایی هستند که از خشت و گل ساخته شده‌اند و هنوز پابرجا هستند. در کتاب مختصرالبلدان[۶۴] مربوط به حدود ۲۹۰ هجری قمری در باره زیبایی بناهای خشت و گلی نیم‌ور آمده‌است[۶۵]:
هیچ بنایی از خشت و گل، خوش منظرتر از بنای نیم‌ور روستایی از اصفهان نیست و در این بنا تصویرها و اخبار و پندهای شگفت انگیزی است.
وجود سنگ نگاره‌هایی بر روی صخره‌ها و سنگ‌ها در منطقه تیمره∗ که[۶۶][۶۷][۶۸] قدمت بعضی به ۲۳۰۰ سال قبل از میلاد مسیح نیز می‌رسد،[۶۹][۱۲] گواه قدمت بسیار زیاد این منطقه‌است. مجموعه شگفت انگیر سنگ نگاره‌های تیمره، شامل هزاران تک نگاره، چند نگاره، تابلوهای پر نگاره، یک کتیبه پهلوی، چند کتیبه عربی و فارسی و بسیاری علایم و نشانه‌های نمادین است.[۷۰] همچنین وجود بناهای تاریخی مربوط به دوره‌های ساسانیان بیانگر قدمت و عظمت تاریخی این منطقه‌است.[۷۱]
از مهم‌ترین بناهای داخل شهر می‌توان به قلعهٔ جمشیدی منتصب به جمشید پیشدادی، قلعهٔ نایبی، مسجد جامع شهر منتصب به دوران صفویه[۶۳]، پل تاریخی باقرآباد و ستون‌های تاریخی میل میلونه اشاره کرد.
همچنین از مهم‌ترین بناهای خارج شهر نیز می‌توان به سنگ‌نبشته خورهه[۷۲] و آتشکده آتشکوه[۷۳][۱۱] اشاره کرد که در ۱۰ کیلومتری شهر و در دامنهٔ کوه آتشکوه قرار دارد
[۷۴]. آندره گدار در کتاب آثار ایران دربارهٔ بنای آتشکده آتشکوه گفته‌است:[۷۵][۷۶]
ترکیب این بنا به نظر عجیب می‌رسد. شبستان بزرگ گنبددار خیلی بازی وجود دارد که گنبد آن بر پایه‌هایی با ستون‌های جاسازی شده در دیوار نهاده شده‌است.
در گذشته قبرستانی در کنار شهر وجود داشته که معروف به قبرستان بیت‌المقدس بوده‌است. باستان‌شناسان در این قبرستان اکتشافاتی انجام داده‌اند و ظروف سفالی متعلق به قرون گذشته در آن کشف گردیده‌است.[۷۷]
[ویرایش]قلعه جمشیدی


قلعه جمشیدی یا قلعه گبری
نوشتار اصلی: قلعه جمشیدی
تاریخ‌نگاران قدمت این بنای باستانی را به زمان پادشاهی جمشید نسبت داده‌اند. مردم این شهر در زمان حمله آزادخان افغان به این منطقه در این قلعه پناه گرفته بودند و نیروهای آزادخان افغانی بعد از مدت‌ها محاصره نتوانستند وارد این قلعه شوند.[۷۸]
[ویرایش]میل میلونه


بازمانده‌های بنای میل میلونه
نوشتار اصلی: میل میلونه
باقیماندهٔ بنایی عجیب در شهر نیم‌ور است، که باقیماندهٔ یک بنای سنگی بسیار عظیم و باستانی است که از سنگ و ساروج ساخته شده‌است.[۱] به احتما قوی، این بنا باقیمانده‌ای از آتشکده‌ای به نام ورنه (سرزمین محروسه پایینی) است[۷۹] که در تاریخ به آن اشاره شده‌است.
[ویرایش]مسجد جامع
نوشتار اصلی: مسجد جامع نیم‌ور
مسجد جامع نیم‌ور که نام اصلی آن مسجد حاج عبدالمحمد نیموری است، از بناهای ثبت شده این شهر است. این مسجد دارای ستون‌هایی به شکل مربعی است. کتیبه‌های گچ بری شده در کناره سقف، بر روی ستون‌ها قرار دارد. ساخت این بنا منسوب به دوره صفویه و قاجاریه است.[۶۳][۸۰]
به دلیل تعمیرات فراوان انجام گرفته بر روی بنا، مسجد کمی از حالت اولیه و سنتی خود خارج شده‌است.[۸۱]
[ویرایش]یخچال نیم‌ور


یخچال نیم‌ور
نوشتار اصلی: یخچال نیم‌ور
بنایی است که در قدیم از آن برای ساختن یخ در فصل زمستان و استفاده از آن در فصل تابستان استفاده می‌شده‌است.[۱] ساخت این بنا به دورهٔ قاجاریه نسبت داده شده‌است.[۶۳] مردم شهر از این یخچال برای تهیه یخ مورد نیاز خود در فصل تابستان؛استفاده می‌کرده‌اند. میراب‌ها که مسئول و مباشر و ناظر بر تقسیم آب‌ها هستند،[۸۲] در فصل زمستان، برای تهیه یخ آب قنات و یا نهرها را به حفره‌ها و گودال‌هایی که در نزدیک بنای یخچال بوده هدایت می‌کردند. بعد از آماده‌شدن یخ، با کمک مردم یخ‌ها را خرد می‌کردند و روی بستری از کاه در چالهٔ یخچال می‌ریختند. پس از پر شدن چاه یخچال، در آن را با گِل می‌بستند و عایق‌کاری می‌کردند. مردم شهر، در فصل تابستان درب یخچال را گشوده و از یخ موجود در آن استفاده می‌کردند.[۸۳]
در حال حاضر فضای داخلی این مکان تبدیل به گالری شده و در آن نمایشگاه‌های مختلف از قبیل نمایشگاه عکس نیم‌ور برگزار می‌شود.[۸۴]
[ویرایش]جاذبه‌های طبیعی



طبیعت نیم‌ور در بهار
کوه‌های بلند اسور، زرد قلعه، دز، شیری چال، عباس آباد در نواحی شمالی شهر، رودخانه لعل‌بار و حاشیه دیدنی آن، و همچنین مزارع مختلف در قسمت جنوبی و در ارتفاعات و دامنه کوه زرده قلعه که تفرجگاه‌های طبیعی و تفریحی است، از دیدنی‌های شهر نیم‌ور می‌باشد.
[ویرایش]بند نیم‌ور
نوشتار اصلی: بند نیم‌ور
بر روی رودخانه لعل‌بار که در شمال منطقه نیم‌ور جاری است، سدی زده[۸۵] شده که مربوط به دوران ساسانیان است.[۸۶][۸۷][۸۸] در قسمتی از بند، دهانه‌ای به نام چاگور وجود دارد که آب در آن به سرعت می‌چرخد و پایین می‌رود. بنا بر افسانه‌های این شهر، در داخل چاگور چرخی به نام چرخ الماس کار گذاشته‌است که هرچه از دهانه چاگور پایین برود، از آن طرف خرد و متلاشی بیرون می‌آید. مردم این منطقه دلیل ساخت چاگور را تضمینی برای این می‌دانند که هیچ‌چیز نتواند جلوی جریان آب را در کانال سد کند.[۱]
[ویرایش]رودخانه لعل‌بار
نوشتار اصلی: لعل‌بار
این رودخانه یکی از زیرشاخه‌های اصلی قم‌رود است و از دشت‌های شمال شهر می‌گذرد.[۸۹] این رود به عنوان یکی از منابع اصلی آبیاری اراضی کشاورزی در منطقه‌است. این رود بعد از پیوستن به قم‌رود به رود قره چای می‌ریزد.[۹۰]
[ویرایش]غار گدار چشمه
نوشتار اصلی: غار گدار چشمه
این غار در کوه ارده و در جنوب نیم‌ور قرار دارد.[۹۱]
[ویرایش]بخش‌ها



میدان اصلی شهر
[ویرایش]گسترش شهر
نیم‌ور در گذشته به صورت قصبه‌ای در داخل قلعه بوده‌است. در مرور زمان با اضافه شدن جمعیت بیشتر، به شکل امروزی درآمده‌است. از سال ۱۳۵۹ خورشیدی، روستای نیم‌ور به صورت رسمی به شهر نیم‌ور تبدیل شد.[۹۲]
با رشد جمعیت شهر نیم‌ور، دهستان باقرآباد با تصویب شورای عالی شهرسازی و معماری و طبق طرح جامع شهر نیم‌ور[۹۳]، رسما به شهر نیم‌ورالحاق شد[۹۴] و زمینۀ تبدیل این شهر به یک بخش را فراهم کرد.[۹۵]
با توجه به نزدیکی این شهر به استان قم برخی از مردم نیم‌ور، علاقه دارند این شهر جزئی از استان قم شود.[۹۶][۹۷]
[ویرایش]محله‌ها


ساختمان شهرداری و شورای اسلامی شهر نیم‌ور
این شهر از زمان پیشینیان دارای هفت محله اصلی به نام‌های پانخل، پاچنار[۹۸]، کوچه بالاکوه، دروازه، در آب‌انبار، کوچه قرچه‌قینی‌ها و کوچه درحمام بوده‌است. البته امروزه با گسترش شهر، محله‌های جدیدی به نام خیابان‌های اصلی شهر و همچنین محله‌های مثل چهل دستگاه و شاجوب نیز پایه گذاری شده‌است.[۹۹]
[ویرایش]صنعت



میدان سنگ؛ این بنا به عنوان نمادی از شهر که شهر صنعت معدن و سنگ است که در یکی از میادین اصلی شهر، قرار دارد.
[ویرایش]معدن و سنگ‌های تزیینی
کوه‌های سنگی این منطقه و به خصوص آتشکوه و عباس آباد اصلی ترین منبع درآمد برای اهالی بومی می‌باشد[۹۵] به طوریکه هشتاد درصد مردم این شهر در زمینه اکتشاف، استخراج و فرآوری سنگ فعالیت می‌کنند.[۹]
آتشکده آتشکوه در نزدیکی نیم‌ور علاوه بر موقعیت تاریخی، بزرگ‌ترین منبع سنگ تراورتن تزئینی صادراتی ایران می‌باشد.[۱۰۰] این معدن توسط قنبر رحیمی∗، که به سلطان سنگ ایران مشهور است،[۱۰۱][۱۰۲] کشف شده‌است.
سنگ‌های به کار رفته در میدان آزادی تهران و همچنین حرم حضرت عباس و امام حسین در کربلا از این معدن استخراج شده و توسط ارباب قنبر یه عنوان هدیه به این مکان‌ها داده شده‌است. هم اکنون مجسمه ارباب قنبر در یکی از میادین شهرهای ایتالیا به عنوان پدر سنگ ایران به نمایش گذاشته شده‌است.[۱۰۳] برخی از معادن اصلی این شهر عبارتند از:[۱۰۴][۱۰۵]
ردیف نام معدن سنگ استخراجی نوع ماده صنعتی
۱ عباس‌آباد تراورتن مصالح ساختمانی
۲ آتشکوه تراورتن - فلوئورین - باریت - سرب - تراورتن قرمز مصالح ساختمانی - فلزی
۳ کوه سفید ۲ تراورتن مصالح ساختمانی
۴ باقرآباد فلوئورین - تراورتن سفید - مرمریت سیاه غیرفلزی - مصالح ساختمانی
۵ فریجان تراورتن مصالح ساختمانی
۶ گلشچمه تراورتن مصالح ساختمانی
۷ گز عنبر تراورتن مصالح ساختمانی
۸ دره بادام فلوئورین غیرفلزی
۹ نینه خاک صنعتی مصالح ساختمانی
۱۰ پرطاووسی مرمریت - تراورتن لیمویی - مرمر مصالح ساختمانی
۱۱ ترشاب تراورتن سفید و قرمز مصالح ساختمانی
۱۲ شهاب سنگ تراورتن مصالح ساختمانی
۱۳ خورهه باریت غیرفلزی
۱۴ موته طلا فلزی
[ویرایش]نمایشگاه تخصصی سنگ و صنایع وابسته
این نمایشگاه برای اولین بار در سال ۱۳۸۷، در فضایی به مساحت ۲ هکتار با حدود ۲۰۰۰ متر مربع فضای سرپوشیده و ۴۰۰۰ متر مربع فضای روباز، با حضور شرکت‌های ایرانی و خارجی برگزار شد. این نمایشگاه هر سال در مرداد ماه برگزار می‌شود. در این نمایشگاه، آخرین دستاوردهای تولیدی و صنعتی در زمینه سنگ‌های تزئینی، معدن، ماشین آلات و تجهیزات معدنی و فرآوری به نمایش در می‌آید.[۱۹]
در همین راستا در فضایی به مساحت ۳۰ هکتار و با همکاری سازمان توسعه و تجارت ایران و سازمان بازرگانی استان مرکزی، نمایشگاه دائمی بین‌المللی سنگ و صنایع وابسته در این منطقه در حال احداث است.[۱۰۶]
[ویرایش]شهرک صنعتی
این شهر دارای یک شهرک صنعتی نیز می‌باشد که در آن کارخانجات سنگبری، لاستیک‌سازی، فرش‌بافی و تولید ایزوگام قرار دارند.[۱۷]
[ویرایش]کشاورزی

شغل بسیاری از ساکنان این منطقه کشاورزی است و محصولات عمدهٔ آن، غلات، پنبه، کنجد، صیفی‌جات، میوه‌جات، قیسی، بادام، انگور است.[۷۷]
مهم‌ترین صنایع دستی این شهر نیز کرباس‌بافی می‌باشد.[۷۷]
[ویرایش]آموزش



دانشگاه علمی کاربردی شعبه نیم‌ور
[ویرایش]مدارس
مقطع ابتدایی: شهید ملاعلی اکبری،[۱۰۷] دین و دانش[۱۰۷]
مقطع راهنمایی: سیدجمال الدین اسد آبادی،[۱۰۸] شهید مرتضی محمدی[۱۰۸]
مقطع دبیرستان: شهید دستغیب،[۱۰۹] تیموری[۱۰۹]
[ویرایش]آموزش عالی
پس از مطرح شدن احداث دانشگاه در شهر نیم‌ور در صحن علنی مجلس شورای اسلامی[۱۱۰]، دانشگاه جامع علمی کاربردی شعبه نیم‌ور در سال ۱۳۸۶ زیر نظر جهاد دانشگاهی افتتاح شد.[۱۸] این مرکز در رشتهٔ های نرم‌افزار کامپیوتر، فناوری اطلاعات و ارتباطات (آی‌تی)، گل و گیاهان زینتی معماری و حسابداری مالی و دولتی اقدام به جذب دانشجو کرده‌است.[۱۱۱][۱۸] این واحد دانشگاهی، دارای مساحت تقریبی ۳٬۸۰۰ مترمربع است.[۱۸]
[ویرایش]حمل و نقل

این شهر در کیلومتر ۱۰ جاده دلیجان به خمین قرار دارد.[۱۱۲] نزدیک ترین فرودگاه به این شهر فرودگاه اراک است.[۱۱۳] این شهر هم اکنون بر روی خط سراسری راه آهن قرار ندارد و نزدیک ترین مسیر دسترسی ریلی از طریق خط آهن سراسری تهران - بندر امام خمینی است. همچنین راه آهن دوخطه در دست احداث سریع السیر قم - اصفهان از نزدیکی این شهر می‌گذرد.[۱۱۴]
[ویرایش]نگارخانه


نمایی از شهر، زاویه عکس از شمال به جنوب از فراز کوه کمر


بقعه امامزاده صالح


کتیبه‌های روی ستون‌های مسجد


بقایای عجیبی از بنای میل میلونه


ستون‌های تاریخی آتشکده خورهه


پل نیم ور
[ویرایش]جُستارهای وابسته


شهر نیم‌ور

آداب و رسوم‌
لایروبی | جشن آب | بیل گردانی | نخل برداری

رودخانه‌ها
قم‌رود | لعل‌بار

کوه‌ها
آتشکوه | ارده | کمر

اماکن دیدنی
داخل شهر: بقعۀ امام‌زاده صالح | بقعۀ امام‌زاده محمد | پل باقرآباد | چاه کمر | کوفتر خون | قلعه جمشیدی | قلعه نایبی | مسجد جمعه بیت المقدس | مسجد جامع | میدان سنگ | یخچال نیم‌ور
اطراف شهر: آتشکده آتشکوه | آتشکده خورهه | بند نیم‌ور | سنگ‌نبشته خورهه | غار گدار چشمه | میل میلونه

ن • ب • و
استان مرکزی
مرکز
اراک



شهرستان‌ها
آشتیان اراک تفرش خمین خنداب دلیجان زرندیه ساوه شازند کمیجان فراهان محلات
شهرها
اراک آستانه آشتیان پرندک تفرش توره جاورسیان خمین خنداب داودآباد دلیجان رازقان زاویه ساروق ساوه سنجان شازند غرق‌آباد فرمهین قورچی‌باشی بازنه کرهرود کمیجان مأمونیه محلات میلاجرد نراق نوبران نیم‌ور هندودر
جای‌های دیدنی
آتشکده آتشکوه آتشکده خورهه آرامگاه محمود حسابی بازار اراک گلستان‌های محلات تپه تاریخی آوه حمام چهارفصل خانه روح‌الله خمینی روستای هزاوه سد پانزده خرداد سد الغدیر سراب عمارت غار آزادخان غار چال‌نخجیر قلعه مستوفی‌الممالک قلعه دختر ساوه کاروانسرای دودهک مسجد جامع نراق مدرسه سپهدار مسجد شش‌ناو عمارت حسن‌پور مسجد جامع ساوه خانه خاندان بهادری کمیجان وفس
[ویرایش]یادداشت

^ نیم‌ور بخش اصلی منطقهٔ تاریخی تیمره‌است که شامل مناطق میان گلپایگان، خمین و نیم‌ور بوده‌است.
^ در میان اهالی شهر او به ارباب قنبر معروف بوده‌است.
[ویرایش]پانویس

↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ ۱٫۴ ۱٫۵ ۱٫۶ ۱٫۷ ۱٫۸ ۱٫۹ نیمه‌ور: هزاران سال آب و آتش - همشهری آنلاین
↑ شهرداری نیمور
↑ ۳٫۰ ۳٫۱ پایگاه اینترنتی مرکز آمار ایران
↑ ۴٫۰ ۴٫۱ ۴٫۲ پایگاه پژوهشی آریابوم - استان مرکزی
↑ مختصات و ارتفاع
↑ Nīmvar, (IR24), Iran
↑ ۷٫۰ ۷٫۱ افتتاح طرح آبرسانی به شهر نیمور با حضور لاریجانی
↑ پیش شماره شهرها - مرکزی
↑ ۹٫۰ ۹٫۱ ۹٫۲ گزارشی از شهر سنگی
↑ East and west, Volumes 40-41, stituto italiano per il Medio ed Estremo Oriente, 1990 , page: 41 - in google book
↑ ۱۱٫۰ ۱۱٫۱ بقایای تمدن ساسانی در منطقه نیم‌ور
↑ ۱۲٫۰ ۱۲٫۱ کشف علائم و نشانه‌های ۲۳۰۰ ساله در مرز استان اصفهان و مرکزی - روزنامه ایران - تاریخ انتشار ۲۴-۲-۱۳۸۷
↑ ۱۳٫۰ ۱۳٫۱ «خورهه» و «نیمه‌ور» دو کهنسال نام آور شهرستان محلات‌ - دکتر مرتضی فرهادی
↑ درگاه ملی آمار
↑ ۱۵٫۰ ۱۵٫۱ ۱۵٫۲ شهر گلها - روزنامه ایران - شماره ۱۷۸۷ - ۴-۲-۱۳۸۰
↑ روزنامه آفتاب یزد - جاذبه‌های طبیعی استان مرکزی، شماره ۲۵۰۶، تاریخ انتشار ۴-۹-۱۳۸۶
↑ ۱۷٫۰ ۱۷٫۱ پایگاه اطلاعات صنعتی و معدنی استان مرکزی
↑ ۱۸٫۰ ۱۸٫۱ ۱۸٫۲ ۱۸٫۳ شعبه دانشگاه جامع علمی کاربردی در شهر نیم ور
↑ ۱۹٫۰ ۱۹٫۱ دربارهٔ نمایشگاه
↑ Albert Houtum- Schindler. Eastern Persian Irak. J. Murray, 1897. [۱]
↑ اولین جشنواره و نمایشگاه سنگ و صنایع وابسته نیم ور
↑ بقایای تمدن ساسانی در نیم‌ور
↑ بررسی نامهای تاریخی و کهن
↑ ابن فقیه. مختصرالبلدان. ۱۰۲.
↑ حمزه بن حسن اصفهانی. تاریخ پیامبران و شاهان. ۳۷.
↑ محلات - شهر گل و تاریخ و آب‌گرم
↑ قمی، حسن بن محمد بن حسن. تاریخ قم. ۷۴.
↑ بقایای تمدن ساسانی در منطقه نیم‌ور
↑ حمدالله مستوفی. نزهت‌القلوب. ۶۹.
↑ مستوفی، مستوفی. نزهت القلوب. ۶۹.
↑ ۳۱٫۰ ۳۱٫۱ زین العابدین شیروانی. بستان‌السیاحه. ۵۹۶.
↑ استان مرکزی
↑ ۳۳٫۰ ۳۳٫۱ پیشینه تاریخی
↑ ۳۴٫۰ ۳۴٫۱ استان مرکزی - وب‌گاه سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی
↑ فرهنگ جغرافیایی ایران، استان مرکزی. ۱۰۵۹.
↑ «نماینده قم:طرح انتقال آب'دز'، رویای مردم این استان را محقق می کند» ‎(فارسی)‎. خبرگزاری ایرنا، ۲۷ فروردین ۱۳۹۰. بازبینی‌شده در ‎۲ اردیبهشت ۱۳۹۰.
↑ «آب رودخانه دز به قم رسید» ‎(فارسی)‎. وب‌سایت جام‌جم آنلاین، ۱ اردیبهشت ۱۳۹۰. بازبینی‌شده در ‎۲ اردیبهشت ۱۳۹۰.
↑ «آب شیرین به قم رسید» ‎(فارسی)‎. واحد مرکزی خبر جمهوری اسلامی ایران، ۱ اردیبهشت ۱۳۹۰. بازبینی‌شده در ‎۲ اردیبهشت ۱۳۹۰.
↑ «طرح انتقال آب به ۴۰ شهر و روستای قم». جام جم آنلاین، ۱۶ آبان ۱۳۸۷. بازبینی‌شده در ‎۴ اردیبهشت ۱۳۹۰.
↑ چهارگوشه ایران: استان مرکزی
↑ مرکز آمار ایران، نتایج سرشماری عمومی نفوس و مسکن، ۱۳۵۵
↑ مرکز آمار ایران، نتایج سرشماری عمومی نفوس و مسکن، ۱۳۶۵
↑ جمعیت استان مرکزی
↑ «مهاجران ۱۰ساله‌وبیشتر واردشده‌طی۵ سال‌گذشته‌برحسب‌وضع‌فعالیت، جنس‌ووضع زناشویی مرکزی - شهرستان محلات‌- بخش‌مرکزی - شهر نیمور». درگاه ملی آمار.
↑ «1 ـ جمعیت برحسب‌سن و جنس مرکزی - شهرستان محلات‌- بخش‌مرکزی - شهر نیمور». درگاه ملی آمار.
↑ آب در ایران باستان - نوشته‏ی جعفر سپهری
↑ ۴۷٫۰ ۴۷٫۱ ۴۷٫۲ ۴۷٫۳ ۴۷٫۴ ۴۷٫۵ گفت و گو در مه. درباره محمدرضا مقدسیان - روزنامه ایران، تاریخ انتشار ۶-۲-۱۳۸۵
↑ کاشفِ سؤالی در بارهٔ جهان، پرسشی در بارهٔ شکل
↑ مرتضی فرهادی. فرهنگ یاریگری در ایران: درآمدی به مردم شناسی و جامعه شناسی تعاون: یاریگری سنتی در آبیاری و کشتکاری. نیره توکلی خمینی. چاپ نوبت چاپ. تهران: مرکز نشر دانشگاهی، ۱۳۷۳.
↑ مدیریت تقاضا و مصرف آب کشاورزی در شرایط بحران آب - سیدمحمدرضا زمزمیان
↑ ۵۱٫۰ ۵۱٫۱ ۵۱٫۲ گفت و گو با محمدرضا مقدسیان، مستندساز و پژوهشگر
↑ ثبت جشن «تیرگان» و «بیل گردانی» در میراث معنوی کشور
↑ آب شناسی (دانش هیدرولوژی) در ایران باستان
↑ «جشنواره بیل‌گردانی در شهر نیم‌ور». خبرگزاری کشاورزی ایران، ۱۹-۱-۱۳۸۸. بازبینی‌شده در ۲۵-۱-۱۳۸۸.
↑ مراسم سنتی بیل گردانی در نیم‌ور برگزار شد - وبگاه اداره کل تربیت بدنی استان مرکزی
↑ ۵۶٫۰ ۵۶٫۱ «مراسم سنتی بیل‌گردانی در شهر نیم‌ور برگزار شد» ‎(فارسی)‎. ایسنا، خبرگزاری دانشجویان ایران - مرکزی، ۲۲-۱-۱۳۸۸. بازبینی‌شده در ۲۵-۱-۱۳۸۸.
↑ بیل گردانی
↑ مرتضی فرهادی. «بیل‌گردانی» آخرین بازمانده یک ورزش پهلوانی و آئینی در «نیمور». . اولین همایش معنویت در ورزش، تهران، اداره کل تربیت بدنی بنیاد مستضعفان و جانبازان، فدراسیون ورزشهای جانبازان و معلولین جمهوری اسلامی ایران،، ۱۳۷۷، ۴۳.
↑ سرود دشت نیمور در پاتوق فرهنگی تهران - وبگاه اینترنتی روزنامه ایران
↑ همایش موسیقی کار آوا با آیین بیل گردانی آغاز به کار کرد
↑ گزارش فارس از متن و حاشیه اولین روز همایش موسیقی کارآوا
↑ « عزیز و نگار » و دو نکته در مورد داستان‌های عامیانه
↑ ۶۳٫۰ ۶۳٫۱ ۶۳٫۲ ۶۳٫۳ کاتالوگ نوروزی آشنایی با شهر نیم‌ور منتشر شده توسط کمیسیون فرهنگی شورای اسلامی شهر نیم‌ور
↑ معرفی نیم‌ور
↑ ابن فقیه همدانی. مختصرالبلدان. سال انتشار. ۱۰۲.
↑ علی خاکمی. حفاری‌های خورهه. . راه دانش. ترجمهٔ غلامحسین رسولی، ش. ۱ و ۲ (بهار و تابستان ۷۴): ۵۳ - ۹۱.
↑ مرتضی فرهادی. سنگ نگاره‌های سه جانور منقرض شده در نقوش ماقبل تاریخ و نویافتهٔ تیمره. . راه پژوهش، ش. ۶ و ۷ (پاییز ۷۴): ۱۴۵ - ۱۵۲.
↑ مرتضی فرهادی. گزارش اجمالی و مقدماتی یک کشف. . تحقیق در علوم انسانی، ش. ۱ (بهار ۷۵): ۱۱۷- ۱۲۲.
↑ «کاملترین سنگ نگاره‌های کشور مورد غفلت واقع شده‌اند». سنگ نگاره‌های ایران. بازبینی‌شده در ۲۹۶-۰۳-۲۰۰۹.
↑ موزه‌هایی در باد
↑ اولین جشنواره و نمایشگاه سنگ و صنایع وابسته نیم ور
↑ صفحه سنگ نبشته‌های خورهه در سایت جامع گردشگری ایران
↑ آتشکوه معبدی در مرکز ایران
↑ هلند ایران در یک قدمی تهران - روزنامه اعتماد - شماره ۱۶۲۱ - ۲/۱۲/۸۶
↑ نیمه‌ور: هزاران سال آب و آتش - همشهری آنلاین
↑ گدار، آندره. آثار ایران، ترجمه ابوالحسن سروقد مقدم، مشهد، ۱۳۷۱، بنیاد پژوهش‌های اسلامی آستان قدس رضوی. ‎
↑ ۷۷٫۰ ۷۷٫۱ ۷۷٫۲ معنی نیمور در لغت نامه دهخدا
↑ قلعه جمشیدی - سایت تخصصی میراث فرهنگی و گردشگری
↑ Mil Milooneh Fire Temple
↑ پرونده ثبتی مسجد جامع نیمور در سازمان میراث فرهنگی
↑ Nimvar Jame Mosques
↑ معنای واژهٔ میراب در لغتنامهٔ دهخدا
↑ یخچال نیم‌ور یادگاری در شهری کهن و نام آور - روزنامه ایران - سال دهم - شماره ۲۷۹۸ - تاریخ انتشار:۳۰/۲/۱۳۸۳
↑ نمایشگاه عکس جاذبه‌های تاریخی شهر نیم ور برپا شد
↑ جاذبه‌های طبیعی استان مرکزی
↑ روزنامه آفتاب یزد - جاذبه‌های طبیعی استان مرکزی، شماره ۲۵۰۶، تاریخ انتشار ۴-۹-۱۳۸۶
↑ Nimvar Historical Dam
↑ پرونده بند پل نیمه ور در پرونده‌های آثار ثبت شدهٔ ملی
↑ رودخانه‌های استان - سازمان میراث فرهنگی استان قم
↑ La'l Bar (Qomrood) River
↑ جاذبه‌های طبیعی استان مرکزی
↑ بانک اطلاعات تقسیمات کشوری- پورتال وزارت کشور
↑ نفیذ مصوبه شورای عالی شهرسازی و معماری ایران در خصوص طرح جامع شهر نیمور
↑ استاندار مرکزی: اصلاح الگوی مصرف با مشارکت عمومی عملیاتی شود
↑ ۹۵٫۰ ۹۵٫۱ «رییس شورای شهر نیم‌ور: اقتصاد تک‌محوری، نیمور را با رکود مواجه کرده‌است» ‎(فارسی)‎. ایرنا، ۲-۴-۱۳۸۷. بازبینی‌شده در ۲۵-۱-۱۳۸۸.
↑ زمزمه انتزاع در شهرهای استان مرکزی و الحاق به قم
↑ درخواست الحاق دلیجان به قم سیاسی نیست
↑ چنار خونبار تهران (پاچنار- محله بازار)
↑ عباس عبدالله گروسی. «نظام روستایی نیمور».
↑ استان مرکزی در یک نگاه
↑ Azadi Tower in WikiMapia
↑ مافیای سنگ ایران چه کسانی هستند؟ - شریف نیوز - تاریخ انتشار: ۲۶/۵/۱۳۸۴
↑ قنبر رحیمی پدر سنگ ایران
↑ معادن استان مرکزی
↑ ستاد سرمایه گزاری استان مرکزی، معادن
↑ نمایشگاه دائمی سنگ در نیم‌ور ایجاد می‌شود
↑ ۱۰۷٫۰ ۱۰۷٫۱ مدارس ابتدایی شهرستان محلات
↑ ۱۰۸٫۰ ۱۰۸٫۱ مدارس راهنمایی شهرستان محلات
↑ ۱۰۹٫۰ ۱۰۹٫۱ مدارس متوسطه شهرستان محلات
↑ مشروح مذاکرات جلسه ۱۴۰، تاریخ ۱۳۸۴/۰۶/۰۶، مجلس شورای اسلامی
↑ مراکز علمی کاربردی جهاد دانشگاهی اراک و نیم‌ور در ۱۷ رشته دانشجو می‌پذیرند
↑ نقشه راه‌های کشور - سازمان نقشه برداری کشور
↑ Maps, weather, videos, and information about Nimvar, Iran
↑ طرح‌های راه آهن موجود، در دست ساخت و مطالعه
[ویرایش]منابع

[ویرایش]فارسی
حکیم، محمدتقی خان. گنج دانش. محمدعلی صوتی، جمشید کیافر. تهران: انتشارات زرین، ۱۳۶۶.
شیروانی، زین العابدین. بستان السیاحه. انتشارات کتابخانه سنایی.
فرهنگ جغرافیایی ایران (استان مرکزی). تهران: انتشارات دایره جغرافیایی دانش، ۱۳۲۸.
فرهادی، مرتضی. ««خورهه» و «نیمه‌ور» دو کهنسال نام آور».
فرهادی، مرتضی. نیمه‌ور، کهنسال نام آور. . فصلنامه راه دانش، ش. ۷ و ۸ (پاییز و زمستان ۱۳۷۵).
قمی، حسن بن محمد بن حسن. تاریخ قم. ترجمهٔ حسن بن علی بن حسن عبدالملک قمی. به تصحیح/ جلال الدین تهرانی.
گدار، آندره. آثار ایران. ترجمهٔ ابوالحسن سروقد مقدم. مشهد: بنیاد پژوهش‌های اسلامی آستان قدس رضوی، ۱۳۷۱.
مستوفی، حمدالله. نزهت القلوب. به تحصحیح و اهتمام/ گای لسترانج. تهران: دنیای کتاب، ۱۳۶۲.
مشکوتی، نصرت الله. فهرست بناهای تاریخی و اماکن باستانی ایرن. تهران: سازمان ملی حفاظت آثار باستانی ایران، ۱۳۴۹.
ستون‌های خورهه و آتشکده آتشکوه مهم‌ترین آثار باستانی استان مرکزی
مراسم پهلوانی بیل‌گردانی در نیم‌ور برگزار می‌شود
شهر گلها - روزنامه ایران - شماره ۱۷۸۷ - سال هفتم - تاریخ انتشار ۴ اردیبهشت ۱۳۸۰
بقایای تمدن ساسانی در نیم‌ور - وبگاه کیمیانت تاریخ انتشار: چهارشنبه، ۲ آبان ماه، ۱۳۸۶
نیمه‌ور: هزاران سال آب و آتش - همشهری آنلاین
مختصات و ارتفاع
[ویرایش]انگلیسی
Nīmvar, (IR24), Iran
Maps, weather, videos, and information about Nimvar, Iran
World Gazetteer: population statistics for cities, towns and places
Nimvar Historical Dam
Nimvar Jame Mosque
Mil Milooneh Fire Temple
Iran. ویرایش Volumes 7-9. British Institute of Persian Studies, 1969. [۲]
Gerald Reitlinger. A tower of skulls: skulls: a journey through Persia and Turkish Armenia. Duckworth, 1932. [۳]
Ḥamd Allāh Mustawfī Qazvīnī. The geographical part of the Nuzhat-al-qulūb. E. J. Brill, 1919. [۴]
[ویرایش]فرانسوی
J. Feuvrier. Trois ans à la cour de Perse. Imprimerie Nationale, 1906. [۵]
[ویرایش]برای مطالعه و تماشا

«خورهه» و «نیمه‌ور» دو کهنسال نام آور ‌ - مرتضی فرهادی
موزه‌هایی در باد، رساله‌ای در باب مردم‌شناسی هنر - مرتضی فرهادی، تهران، انتشارات دانشگاه علامه طباطبایی، ۱۳۷۷، ۴۰۴ ص
عب‍اس عب‍دالل‍ه‌گروسی. «نظام روست‍ایی در نی‍مور مح‍لات». بهار و تابستان ۱۳۷۵.
مرتضی فرهادی. «نیمه‌ور، کهنسال نام آور». پاییز و زمستان ۱۳۷۵.
مستند سرود دشت نیمور - کارگردان: محمدرضا مقدسیان، ۱۳۶۷
[ویرایش]پیوند به بیرون

در پروژه‌های خواهر می‌توانید در مورد نیم‌ور اطلاعات بیشتری پیدا کنید.
در میان واژه‌ها از ویکی‌واژه
در میان تصویرها و رسانه‌ها از ویکی‌انبار
نیم‌ور در دانشنامهٔ تاریخ معماری ایران‌شهر
نیم‌ور در ویکی‌مپیا
ویکی‌سفر/خاورمیانه/ایران/مرکزی/نیمور
وبگاه نمایشگاه تخصصی سنگ و صنایع وابسته
وبگاه دانشگاه علمی کاربردی واحد نیم‌ور
شهرداری نیم‌ور
رده‌ها: نیم‌ور

قس انگلیسی

Nimvar (Persian: نیمور‎, also Romanized as Nīmvar, Nimehvan, Nīmeh Var, and Nīmwar)[1] is a city in the Central District of Mahallat County, Markazi Province, Iran. At the 2006 census, its population was 5,731, in 1,580 families.[2]

In ancient times it was an important location for Zoroastrianism.

Nimvar Historical Places

BagherAbad Bridge

Jamshidi Castle


[edit]References

^ Nimvar can be found at GEOnet Names Server, at this link, by opening the Advanced Search box, entering "-3077031" in the "Unique Feature Id" form, and clicking on "Search Database".
^ "Census of the Islamic Republic of Iran, 1385 (2006)" (Excel). Islamic Republic of Iran. Archived from the original on 2010-11-16.


[hide] v t e
Markazi Province
Capital
Arak

Counties and cities
Arak County
Arak Davudabad Karahrud Senjan
Ashtian County
Ashtian
Delijan County
Delijan Naraq
Farahan County
Farmahin Saruq
Khomeyn County
Khomeyn Qurchi Bashi
Khondab County
Khondab
Komijan County
Komijan Milajerd
Mahallat County
Mahallat Nimvar
Saveh County
Saveh Gharqabad Nowbaran
Shazand County
Shazand Astaneh Bazneh Hendudur Tureh
Tafresh County
Tafresh
Zarandieh County
Mamuniyeh Parandak Razeghi Zaviyeh
Sights
Chal nakhjir cave, Delijan Khorheh Atashkoh fire temple, Nimvar Mausoleum of Mahmoud Hessaby ,Tafresh Arak's grand Bazzar Mahallat's flower and plant festival Aveh ancient cite, Saveh Chaharfasl bath museum, Arak Hezaveh village Jameh Mosque of Saveh Panzdah khordad dam Emarat lake, Shazand Azadkhan cave, Mahallat Mostufi-al-mamalek's castle, Ashtian Dudahak caravansary, Delijan Naragh's historical complex Sepahdar school, Arak Sheshnaveh mosque Mahdiabad's Yakhchal
This Markazi province location article is a stub. You can help Wikipedia by expanding it.
View page ratings
Rate this page
What's this?
Trustworthy
Objective
Complete
Well-written
I am highly knowledgeable about this topic (optional)

Submit ratings
Categories: Mahallat CountyCities in IranCities in Markazi ProvinceMarkazi Province geography stubs

قس روسی

Нимва́р[1][2][3], или Ниме́ Вар[1][2], или Нимева́н[1][2] (перс. نیمور‎) — небольшой город на западе Ирана, в провинции Меркези. Входит в состав шахрестана Мехеллат.
Содержание [показать]
[править]География и климат

Город находится в юго-восточной части Центрального остана, в горной местности, на высоте 1 599 метров над уровнем моря[1]. Нимвар расположен на расстоянии приблизительно 80 километров к востоку-юго-востоку (ESE) от Эрака, административного центра провинции и на расстоянии 205 километров к юго-юго-западу (SSW) от Тегерана, столицы страны. Климат города засушливый, с малым (около 300 мм в год) количеством осадков. Среднегодовая температура воздуха составляет + 15 ° С.
[править]Население

На 2006 год население составляло 5 731 человека[3]; в национальном составе преобладают персы, в конфессиональном — мусульмане-шииты.


Руины зороастрийского храма
[править]Достопримечательности

Город известен с периода правления династии Сасанидов (хотя возможно был основан и в более раннее время) и являлся значимым религиозным центром Ирана. В настоящее время, в Нимваре и его окрестностях, сохранился ряд памятников, имеющих большую историческую и культурную ценность. В самом городе расположены руины плотины[4], сложенной из скреплённых раствором, огромных каменных плит и имевшей около 100 метров в длину и около 9 — в ширину. К западу от города находятся руины древнего зороастрийского храма огня[5].
[править]Примечания

↑ 1 2 3 4 Физико-географические данные (англ.)
↑ 1 2 3 GeoNames (англ.)
↑ 1 2 World Gazetteer (англ.)
↑ Nimvar Historical Dam (англ.)
↑ Mil Milooneh Fire Temple (англ.)
Категории: Населённые пункты по алфавитуГорода Меркези