افت

افت . [ اَ ] (ع اِ) ماده شتری که صبر و ثباتش بیشتر باشد. (ناظم الاطباء). ماده شتری که صبر و ثباتش بدان غایت باشد که در دیگران نباشد. (منتهی الارب ) (آنندراج ). || ماده شتری که در سیر، سبقت بر شتران برد. || بلا. || عجب . || شتر نجیب . || (اِخ ) قبیله ایست از هذیل . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). || (ع مص ) بازداشتن و بازگردانیدن کسی را از چیزی : افت عنه افتا؛ گردانید و بازداشت او را از آن . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء).