اوفتادن

اوفتادن . [ دَ ] (مص ) افتادن و از پا درآمدن .
|| دور شدن . (ناظم الاطباء) (برهان ). || ساقط شدن . (ناظم الاطباء). سقوط کردن :
یکی بدید بکوی اوفتاده مسواکش
ربود تا بردش باز جای و باز کده .

عماره .

- از دیده اوفتادن ؛ بی ارزش و منفور شدن :
آن در دو رسته در حدیث آمد
وز دیده بیوفتاد مرجانم .

سعدی .

- بیوفتادن از مقام یا منصبی ؛ از آن معزول گشتن :
گوئی که از نبوت موسی بیوفتاد
گنجید در دهان تو کفری چنین قوی .

سوزنی .

- قی اوفتادن کسی را ؛ قی آمدن اورا، شکوفه افتادن او را :
قی اوفتد آنرا که سر و ریش تو بیند
زان خلم و وزان بفج چکان بر بر و بر روی .

شهید.

|| واقع شدن . پیش آمدن :
چه اوفتاد و چه کردم گنه بجای تو من
چرا بجستن هجر اینچنین مهیایی .

سوزنی .

چه کرده ام که مرا پایمال غم کردی
چه اوفتاد که دست جفا برآوردی .

خاقانی .

|| روی دادن . حادث شدن :
ای شاعر سبکدل با من چه اوفتادت
پنداشتم که عقلت بیش است و هوشیاری .

منوچهری .

|| رسیدن :
شنیدم که موسی عمران به آخر
به پیغمبری اوفتاد از شبانی .

؟

- تیغ از گردن کسی اوفتادن ؛از قتل نجات یافتن : تا آنکه بگویند خدای عزوجل یکی است ... چون بگویند تیغ از گردن ایشان بیوفتاد. (ترجمه ٔ تفسیر طبری ).
|| شدن . گشتن :
از چه سعید اوفتاد وز چه شقی شد
زاهد محرابی و کشیش کنشتی .

ناصرخسرو.

|| خضوع و تواضعکردن . افتاده . متواضع. || اوفتادن به . آغازیدن به . (یادداشت مؤلف ). و رجوع به افتادن شود.