بیظ

بیظ. [ ب َ ] (ع اِ) مانده ٔ آب در حفره ٔ چاه که بعد از پاک کردن در آن ماند. (از ذیل اقرب المواردبنقل از تاج العروس ). || بمعنی تخم مورچه همچنان که بیض برای غیر از مورچه باشد و چنین معروفست که تخم مورچه را بیظ و تخمهای دیگر را بیض نویسند. (از اقرب الموارد). || پوست تنک خایه (تخم ). (از ذیل اقرب الموارد بنقل از تاج العروس ). || تصویر چهره ٔ انسان بر روی شمشیر یمانی . (از ذیل اقرب الموارد بنقل از تاج العروس ). || منی زن . (منتهی الارب ). آب زن . (از اقرب الموارد). || منی مرد. (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد) (از لسان العرب ). منی فحل . (منتهی الارب ). || زهدان . (منتهی الارب ). رحم . ج ، بَیْظ. لغتی است در بیظة. (از اقرب الموارد). رحم . (لسان العرب ).