حسن
نویسه گردانی:
ḤSN
حسن . [ ح َ س َ ] (اِخ ) ابن محمدبن ابی بکر سکاکینی . پدرش فاضل و شیعی بی غلو بود و خودش در رفض غلو کردو قاضی شرف الدین او را به جرم سب شیخین تکفیر کرد وبه حکم این قاضی در سوق الخیل گردن حسن را زدند (11 جمادی اول سال 744 هَ . ق .). (دررالکامنة ج 2 ص 34).
واژه های همانند
۱,۷۲۲ مورد، زمان جستجو: ۱.۳۴ ثانیه
حسن . [ح َ س َ ] (اِخ ) ابن احمد بلخی . رجوع به عنصری شود.
حسن . [ ح َ س َ ] (اِخ ) ابن احمد جنابی (گناوه ای ). رجوع به حسن قرمطی شود.
حسن . [ ح َ س َ ] (اِخ )ابن احمد شجری از وزرای دربار الراضی باﷲ عباسی بود و در خانه ٔ علی بن هارون بن علان یهودی جهبذ بر قرن الصراة سکونت داش...
حسن . [ ح َ س َ ] (اِخ ) ابن احمد کاشی . درگذشته در مشهد به سال 1342 هَ . ق . حاشیه بر قوانین دارد. (ذریعه ج 1 ص 168 و ج 6 ص 176).
حسن . [ ح َ س َ ] (اِخ ) ابن احمد کوخمیثنی . رجوع به حسن کوخمیثنی شود.
حسن . [ ح َ س َ ] (اِخ ) ابن احمد مادرانی . یکی از کتّاب دیوان آل بویه دردربار بغداد بود. رجوع به اخبار الراضی ص 257 شود.
حسن . [ ح َ س َ ] (اِخ ) ابن احمد مهلبی . رجوع به حسن مهلبی شود.
حسن . [ ح َ س َ ] (اِخ ) ابن احمد نحوی . رجوع به حسن بغدادی شود.
حسن . [ ح َ س َ ] (اِخ ) ابن احمد هداجی مغربی . رجوع به حسن دراوی شود.
حسن . [ ح َ س َ ] (اِخ ) ابن اخی طاهر. رجوع به حسن بن محمدبن یحیی بن حسن شود.