کین

کین . (موصول + ضمیر / ص ) مخفف «که این » است ، و آن را به الف هم نویسند به این صورت : «کاین ». (برهان ). مخفف که این . (ناظم الاطباء). که این . کاین . زیرا که این . (فرهنگ فارسی معین ) :
به دل گفت کین روز ما تیره گشت
سر نامداران ما خیره گشت .

فردوسی .

امروز تو را دسترس فردا نیست
واندیشه ٔ فردات به جز سودا نیست
ضایع مکن این دم ار دلت شیدا نیست
کین باقی عمر را بها پیدا نیست .

خیام .

تا دست به اتفاق بر هم نزنیم
پایی ز نشاط بر سر غم نزنیم
خیزیم و دمی زنیم پیش از دم صبح
کین صبح بسی دمد که ما دم نزنیم .

(منسوب به خیام ).

مرا رفیقی پرسید کین غریو ز چیست
جواب دادم کین گریه نیست هست زغنگ .

سوزنی .

گر پارسا زنی شنود شعر پارسیش
وآن دست بیندش که بدان سان نوازن است
آن زن ز بینوایی چندان نوا زند
تا هر کسیش گوید کین بینوا زن است .

یوسف عروضی (از یادداشت به خط مرحوم دهخدا).

فارسی گفتا از این چون وارهیم
هم بیا کین را به انگوری دهیم .

مولوی .

گفت با لیلی خلیفه کین تویی
کز تو مجنون شد پریشان و غوی .

مولوی .

ای روح بخش بی بدل وی لذت علم و عمل
باقی بهانه ست و دغل کین علت آمد وآن دوا.

مولوی .

دولت فقر خدایا به من ارزانی دار
کین کرامت سبب حشمت و تمکین من است .

حافظ.