مشکین

مشکین . [ م ُ / م ِ ] (ص نسبی ) هر چیز مشک آلود را گویند. (برهان ) (آنندراج ). مشک آلود. (ناظم الاطباء). که بوی مشک دارد. مانا به مشک :
گوید که مرا این می مشکین نگوارد
الا که خورم یاد شه عادل و مختار.

منوچهری .

این ز عالی گاه و عالی منصب و عالی رکاب
وآن ز مشکین جعد و مشکین باده و مشکین عذار.

منوچهری .

بر تربتش که تبت چین شد چو بگذری
از بوی نافه عطسه ٔ مشکین زند مشام .

خاقانی .

خاک مشکین که ز بالین رسول آورده ست
حرز بازوش چو الکهف و چو کاها بینند.

خاقانی (دیوان چ سجادی ص 99).

یرحمک اللَّه زد آسمان که دم صبح
عطسه ٔ مشکین زد از صبای صفاهان .

خاقانی .

به قدر آنکه باد از زلف مشکین
گهی هندوستان سازد گهی چین .

نظامی .

از اثر خاک تو مشکین غبار
پیکر آن بوم شده مشکبار.

نظامی .

بر و بازو چو بلّورین حصاری
سر و گیسو چو مشکین نوبهاری .

نظامی .

چو ناف آهوخونم بسوخت در دل تنگ
برفت در همه آفاق بوی مشکینم .

سعدی .

کلک مشکین ۞ تو روزی که ز ما یاد کند
ببرد اجر دوصد بنده که آزاد کند.

حافظ.

خوش میکنم بباده ٔ مشکین مشام جان
کز دلق پوش صومعه بوی ریا شنید.

حافظ.

- مرز مشکین سواد ۞ ؛ سرزمینی که سواد آن چون مشک است .
- || در بیت زیر کنایه از هندوستان است :
نبشت آن سخنها که بودش مراد
ز پیروزی مرز مشکین سواد.

نظامی (شرفنامه چ وحید ص 364).

|| سیاه . (آنندراج ) (برهان ). سیاه و تیره . (ناظم الاطباء) :
دانی که دل من که فکنده ست به تاراج
آن دو خط مشکین ۞ که پدید آمدش از عاج .

دقیقی .

روا نبود به زندان و بند بسته تنم
اگر نه زلفک مشکین ۞ او بُدی جلویز.

طاهر.

بسر برفکند آتش و برفروخت
همه موی مشکین ۞ به آتش بسوخت .

فردوسی .

چو از باختر تیره شد روی مهر
بپوشید دیبای مشکین سپهر.

فردوسی .

فروهشته بر سرو مشکین ۞ کمند
که کردی بدان پردلان را به بند.

فردوسی .

کرده پنداری گرد تله ای هروله ای
تا در افتاده به حلقش در مشکین تله ای .

منوچهری .

چو ماه آمد برون از ابر مشکین
به شاهنشه درآمد چشم شیرین .

نظامی .

گفتم ز صوف مشکین شد روز روشنم شب
گفتا نگر به کرباس تا ماهتاب بینی .

نظام قاری (دیوان ).

دکمه هایی که نهادند به مشکین والا
حقش آن است که لؤلوست به لالا نرسد.

نظام قاری (دیوان ).