درنگ

درنگ . [ دَ رَ / دِ رَ ] (اِ صوت ) صدایی باشد که از نواختن ناقوس و تار ساز و شکستن چینی و آبگینه و امثال آن برآید. (برهان ) (جهانگیری ). آواز تار و طنبور و نقاره و صدای گرز و شمشیر، و آن تبدیل ترنگ است . (آنندراج ). لغتی است در جرنگ که صدای زنگ و طاس و غیره است . (لغت محلی شوشتر، خطی ).
- در درنگ آوردن ؛ بصدا درآوردن :
ناقوس به کعبه در درنگ آوردن
بتوان نتوان ترا بچنگ آوردن .

شیخ ابوسعید ابوالخیر (از جهانگیری ).

یک بیک بر سنگ می زد بی درنگ
کز دلش بردی درنگ شیشه زنگ .

مولوی (از جهانگیری ).

- درنگ درنگ ؛ حکایت صوت شکستن چیزی قطور و سخت . آواز شکستن چیزی . حکایت صوت شکستن استخوان : گردنت بشکند درنگ درنگ . (یادداشت مرحوم دهخدا).