ستون

ستون /sotun/ (اسم) ‹استون، استن› ۱. پایۀ سنگی یا آجری یا سیمانی که در زیر بنا ساخته شود؛ پایه‌ای که از آهن و سیمان در زیر ساختمان برپا کنند. ۲. (نظامی) دسته‌ای از سربازان که پشت سر هم در یک خط حرکت کنند. ۳. دیرک خیمه. ۴. نوشته‌ای که به‌صورت عمودی، و موازی نوشتۀ دیگر قرار می‌گیرد. ۵. چوب کلفت و بلند که آن ‌را عمودی در زیر سقف به‌جای جرز و پایه کار بگذارند. ۶. بخشی از اتومبیل که بین در جلو و در عقب است. ۷. [مجاز] پشتیبان؛ تکیه‌گاه. ⟨ ستون پنجم: [مجاز] گروهی که در داخل کشوری به طور پنهانی به نفع کشور دیگر کار کنند و زمینۀ پیروزی او را فراهم سازند. ⟨ ستون فقرات: (زیست‌شناسی) ستونی مرکب از ۳۳ قطعه استخوان به نام مهره یا فقره که به طور عمودی بر روی هم قرار گرفته و در پشت انسان از زیر گردن تا پایین کمر جا دارد و در میان آن سوراخی است موسوم به مجرای فقراتی که نخاع یعنی دنبالۀ دماغ در آن قرار گرفته و در دو طرف دارای دو سوراخ کوچک‌تر است که اعصاب نخاعی و شرائین در آن جا دارند. ستون مهره‌ها؛ تیرۀ پشت. فرهنگ فارسی عمید