که

که . [ ک َه ْ ] (اِ) مخفف کاه . (فرهنگ رشیدی ). مخفف کاه است که اسبان و شتران و گاوان خورند. (برهان ) (آنندراج ). کاه و تبن . (ناظم الاطباء) :
کاهی است تباه این جهان ولیکن
کَه ْ پیش خر وگاو زعفران است .

ناصرخسرو.

تو را بهره از علم خار است یا که
مرا بهره از علم مغز مقشر.

ناصرخسرو.

وینها که نیند از تو سزای که و کهدان
مر حور جنان را تو چه گویی که سزااند.

ناصرخسرو.

بد ز نیکان قیامتی نشود
که ز بیجاده قیمتی نشود.

سنائی (از یادداشت به خط مرحوم دهخدا).

ز خرسپوزی من علک خای گردد خر
نه که خورد نه سپوس و نه جو خورد نه گیا.

سوزنی .

بسی سنگ و بسی گوهر به جایند
نه آهن را نه که را می ربایند.

نظامی .

وآلت اسکاف پیش برزگر
پیش سگ که استخوان در پیش خر.

مولوی .

زآنکه تقلید آفت هر نیکویی است
کَه ْ بود تقلید اگر کوه قوی است .

مولوی .

که که باشد تا بپوشد روی آب
طین که باشد که بپوشد آفتاب ؟

مولوی .

بشنو اکنون صورت افسانه را
لیک هین از که جدا کن دانه را.

مولوی .

سر گاو عصار از آن در که است
که از کنجدش ریسمان کوته است .

سعدی (بوستان ).

رجوع به کاه شود.