گزند

گزند. [ گ َ زَ ] (اِ) پهلوی ویزند ۞ (حیف ، غصه ، غم ) پارسی جدید گوزند، گزند ۞ (شکل جنوب غربی ) بزندی ۞ (شکل شمال غربی ) ایرانی باستان احتمالاً وی - جنتی ۞ ، از گن ۞ (زدن ). (حاشیه ٔ برهان قاطع چ معین ). آسیب و آفت و رنج . (برهان ) (آنندراج ) :
بدان رنج پاداش بند آمده ست
پس از بند بیم گزند آمده ست .

فردوسی .

دگر گفت مردم نگردد بلند
مگر سر بپیچد ز راه گزند.

فردوسی .

نترسید اسفندیار از گزند
ز فتراک بگشادپیچان کمند.

فردوسی .

به آبشور و بیابان پر گزند افتد
بماندش خانه ٔ ویران ز طارم و ز طرر.

فرخی .

بکش آتش خرد پیش از گزند
که گیتی بسوزد چو گردد بلند.

اسدی .

ز تریاک لختی ز بیم گزند
بخورد و گره کرد برزین کمند.

اسدی .

بره خوب جایی گزین بی گزند
بر خویش دار اسب و گرز و کمند.

اسدی .

ز تندباد شکسته شود درخت بلند
ز هیچ باد نیابد گزند پست گیاه .

قطران .

کار جهان خدای جهان این چنین نهاد
نفع از پی گزند و نشیب از پی فراز.

ازرقی .

یکدل دو گزند نکشد. (مقامات حمیدی ).
از آن چرخ چون باز بردوخت چشمم
که باز از گزند بلا میگریزم .

خاقانی .

چونی ز گزند خاک چونی
در ظلمت این مغاک چونی .

نظامی .

ز باد آن درختی نیابد گزند
که از خاک سر بر نیارد بلند.

نظامی .

چون سلاحش هست و عقلی نی ببند
دست او را ورنه آرد صد گزند.

مولوی .

ترسیدم از بیم گزند خویش آهنگ هلاک من کنند. (گلستان ). ... و هر گزندی که توانی به دشمن مرسان که باشد که وقتی دوست گردد. (گلستان ).
هر نکته که از گفتن آن بیم گزند است
از گفتن و از دوست نگهدار چو جانش .

ابن یمین .

|| چشم زخم . (برهان ) (آنندراج ) :
ز جاه صاحب عادل ملک بگرداناد
گزند چشم بد و طعن حاسد و عاذل .

سوزنی .

گزند چشم بد بادا ز تو دور
که بس بانفعی و بس بی گزندی .

سوزنی .