مراغة

مراغة. [ م َ غ َ ] (ع اِمص ) عمل به خاک غلطیدن . (لسان العرب از حواشی چهارمقاله ). غلطیدن عموماً و غلطیدن اسب و خر خصوصاً. (از برهان قاطع). در عربی به معنی غلطیدن جانور است خواه طائر باشد خواه چارپا، در این صورت اسم ظرف است از روغ به معنی غلطیدن حیوان . (غیاث اللغات از قاموس و صراح و منتخب ): مارغه بالتراب ؛ الزقه به ، والاسم المراغة. (متن اللغة). خرغلط. خرغلت . (یادداشت مؤلف ). رجوع به مراغه شود. || (اِ) جای غلطیدن ستور. (منتهی الارب ) (دستورالاخوان ). موضعی که در آن دواب به خاک غلطند. (از لسان العرب ). موضع تمرغ دواب . (متن اللغة). مراغ . متمرغ دابه .(اقرب الموارد). جای خرغلط زدن . || (ص ) خرماده که منع نکند گشن را. (منتهی الارب ). ماده خری که نره خر را از خود منع و رد نکند. (از متن اللغة). || هو مراغة مال ؛ ازاؤه . (متن اللغة) (اقرب الموارد). نیکو تیمارکننده ٔ شتران است . (منتهی الارب ).