چاک

چاک /čāk/ معنی ۱. شکاف؛ تراک؛ رخنه. ۲. (صفت) پاره. ۳. (صفت) چاک‌دار. ⟨ چاک‌چاک: (اسم صوت) ۱. = چاکاچاک: ◻︎ ز بس نعره و چاک‌چاک تبر / ندانست کس پای‌ گفتی ز سر (فردوسی: ۷/۳۴۳). ۲. (صفت) پُر از چاک و شکاف؛ پاره‌پاره؛ بریده‌بریده: ◻︎ همه دشت سر بود بی‌تن به ‌خاک / به سر بر ز گرز گران چاک‌چاک (فردوسی: ۵/۱۸۷). ⟨ چاکِ ‌پیرهن: [قدیمی] گریبان؛ یقۀ پیرهن: ◻︎ یکی تیغ باریک برگردنش / پدید آمده چاک پیراهنش (فردوسی: ۸/۴۲۷). ⟨ چاک‌ِ جامه: [قدیمی] دامن جامه. ⟨ چاک خوردن: (مصدر لازم) ۱. شکافته شدن؛ ترک پیدا کردن. ۲. دریده شدن. ⟨ چاک دادن: (مصدر متعدی) ۱. شکاف دادن؛ دراندن. ۲. پاره کردن. ⟨ چاک‌ روز: [قدیمی، مجاز] سپیدۀ صبح: ◻︎ کنون می‌گساریم تا چاک روز / چو رخشان شود تاج گیتی فروز (فردوسی: ۶/۵۱۳). فرهنگ فارسی عمید مترادف و متضاد ۱. ترک، درز، رخنه، ۲. منفذ، سوراخ، شکاف، فاق ۳. پارگی، دریدگی ۴. پاره، دریده ۵. قباله، بنچاق ۶. دریچه، پنجره ۷. سپیده صبح فعل بن گذشته: چاک خورد بن حال: چاک خور دیکشنری انگلیسی ترکی عربی cleavage, cleft, cut, fissure, incision, nick, rift, slash, slit, split, tear